Een lading greatest hits en kitsch kon even doen vergeten dat de carrière van het beroemdste achterwerk in de showbusiness in het slop zit.
DA GIG: Kylie Minogue in Paleis 12, Brussel, op 6 november.
IN EEN ZIN: Een pretentieloos feestje van een vakkundige Showgirl, al kun je dit greatest hits-overzicht niet eindeloos herhalen.
HOOGTEPUNTEN: On A Night Like This, Your Disco Needs You, Can’t Get You Out My Head, Get Outta My Way.
DIEPTEPUNTEN: De selfiemomenten. Het eerste was nog leuk, de volgende haalden de vaart uit de avond.
BESTE QUOTE: “Some of you weren’t born back then, so you can stay out of this conversation”, vlak voor Kylie haar debuutsingle The Loco-Motion (1987) zong.
Een hoop vullertjes, teksten waarvoor K3 zou bedanken en een hitsig imago dat naar een déjà vu en creatieve bloedarmoede ruikt: het hielp allemaal niet om een succes te maken van Kiss Me Once, het twaalfde, in maart verschenen studioalbum van Kylie Minogue. Ups-en downs tekenen al ruim een kwarteeuw de carrière van de Australische popprinses, al dateert haar eerste wapenfeit – een rol in televisieserie The Sullivans – al van 1979. De transitie van ideale “Neighbour” tot sex kitten op Enjoy Yourself (1989) lukte aardig, maar nadien kostte het Minogue veel moeite om haar plek te vinden. Pogingen om een volwassener geluid aan te nemen op Rhythm of Love (1990) en Let’s Get to It (1991) knoopten niet aan met het megasucces van voordien, terwijl het indie-uitstapje Impossible Princess (1997), met een voorzet door Nick Cave in hun gezamenlijke ballad Where The Wild Roses Grow (1995), amper verkocht.
Kylie trok de dansschoenen en hotpants weer aan voor Light Years (2000) en Fever (2001), waarna ze alleen maar verder de suggestieve tour opging met de synth- en electropop van Body Language (2003) en X (2007). Alsof het voormalige Stock, Aitken & Waterman-idool (het enige uit de stal van het beruchte Britse producerstrio dat ooit staying power bleek te hebben) zelf besefte dat het allemaal “too much of a good thing” dreigde te worden, gooide ze het over een andere boeg op Aphrodite (2010). Muzikaal gesproken veranderde er weinig – zorgeloze, met disco gekruide dance-pop uit de vingers van Stuart Price, die in 2005 ook Madonna’s Confessions on a Dancefloor stroomlijnde – maar de glamoureuze verpakking met knipogen naar de Griekse mythologie liet toch verstaan dat er een leven was na hitsige Kylie. En met de daaropvolgende Les Folies Tour – een hoogtechnologisch, maar ook artistiek genietbaar spektakel – stak ze die andere Mother of Re-invention echt naar de kroon.
Een heel wat lauwer onthaal kreeg Kiss Me Once, Kylie’s eerste album onder het management van Jay Z’s Roc Nation. Dat ligt aan het materiaal – vederlichte pop die door het knoppenwerk eigentijds klinkt – maar wellicht ook aan de eendimensionale, nietszeggende verschijning van Minogue zelf. Het punt is niet dat het publiek geen stoeipoes van 46 zou lusten, wel dat al die seksuele toespelingen en pikanterieën misschien toch een zweem van betekenis moeten hebben. Maar terwijl de girl power van Beyoncé, Madonna’s voorliefde voor religieuze en mannelijke symbolen en de kunstzinnige pretenties van Lady Gaga nog een boodschap suggereren, heeft hitsige Kylie toch vooral iets van een oversekste pop waarvan het aan/uit-knopje defect is – of een noodgreep die een gebrek aan inspiratie moet verhullen.
Hits, hits en hits
Live bouwde de Showgirl de afgelopen 27 jaar nochtans een stevige reputatie uit. Qua danspasjes lijkt Kylie dan wel eens op een houten hark, ze zingt beter dan de meeste van haar jongere collega’s en ook visueel is het altijd smullen. Openingsnummer Les Sex maakte meteen duidelijk dat het op dit concert niet anders zou zijn. Kylie lag languit op een Salvador Dalí-achtige sofa in lippenvorm, en om bij het thema te blijven was ze volledig in het rood uitgedost, van haar burleske mini-jurk en hoedje tot de microfoon. Na Les Sex volgden trouwens slechts drie andere nummers uit haar jongste album. Sexy Love verdween immers al na de eerste concerten in Groot-Brittannië van de setlist, terwijl tweede single I Was Gonna Cancel (een flop, ondanks de medewerking van Pharrell Williams) niet eens overwogen werd.
Dat was echter een wijze beslissing. Trouwe fans – en met slechts 6500 toeschouwers en ook elders een moeizame ticketverkoop moet Kylie het momenteel daarvan hebben – zijn immers makkelijk op te zwepen met bekende hits. Daarvan volgde dan ook al gauw een staaltje met Step Back in Time, Spinning Around, Your Disco Needs You en On a Night Like This: nummers die Paleis 12 in “the biggest disco in town” veranderden, inclusief ingenieuze lazershow en een achttal dansers in futuristische clownspakjes – alsof de Pet Shop Boys de artistieke leiding van Cirque du Soleil hadden overgenomen.
Helemaal kitsch was de medley van hits uit de jaren ’80 die daarop volgde, met plastic pruiken en stofzuigers voor de dansers en Barb… euh Kylie in een roze babydoll. Pretentieloos entertainment, te consumeren met het verstand op nul: ook na 27 jaar op de planken is het nog altijd het handelsmerk van Australië’s beroemdste exportproduct, dat niet te beroerd is om zichzelf op de korrel te nemen. “Tja, ik heb dit nu toch aan”, zei het immers goedlachse stijlicoon later op de avond over haar tweekleurige harlekijnspak, toen ze het publiek om enkele requests vroeg.
Bescheiden opzet
Het visuele vermaak kwam vooral van de acrobatische dansers, de extravagante kostuums – van ontwerpers als Jean Paul Gaultier en Dolce & Gabbana – en de gigantische videowall achteraan het podium. Kylie dook tijdens de medley nog in een badkuip voor I Should Be So Lucky, maar verder kwamen er weinig props aan te pas. Zodoende is de Kiss Me Once Tour een eerder bescheiden productie, zeker in vergelijking met de fonteinen, Romeinse strijdwagens en bewegende podiumelementen van de Les Folies Tour. Hier loerde eerder 1988 om de hoek, want de stellingen op het podium en de lichtshow leken bij momenten op het setdesign van de Faith World Tour die George Michael destijds ondernam.
Meer ornamenten waren echter niet nodig, want Kylie stond zo energiek en stralend op het podium (misschien de invloed van haar huidige vriend André Balazs, een horecamagnaat wiens affaires met Renee Zellweger, Sharon Stone, Uma Thurman en Cameron Diaz een voorkeur voor blondjes verraden) dat haar eigen charisma en vakmanschap moeiteloos de aandacht vasthielden. Bovendien klonken de dance-hits die Kylie na 2000 scoorde zelfs zonder verrassende arrangementen nog altijd fris en gingen de kostuumwissels – in totaal een stuk of acht – aan een treinvaart, zodat video- en dansintermezzo’s snel voorbij waren. Jammer alleen dat de band – vier muzikanten en twee achtergrondzangeressen – er zo goed als voor spek en bonen bijstond.
Moeizame climax
Kylie rakelde opnieuw het verleden op met een (weinig geïnspireerde) cover van INXS’ Need You Tonight. Zelfs was ze immers nog een en al onschuld toen ze een romance begon met de in 1997 overleden frontman Michael Hutchence. De sadomasochistische referenties in haar latexoutfit en de choreografie van de dansers waren echter weinig geloofwaardig – alsof iemand ooit zou denken dat Kylie meer wil dan plagen – terwijl van een echte opbouw naar de finale geen sprake was.
Na Sexercize, een vette uitvoering van Can’t Get You Out My Head – nog altijd haar grootste hit – en Kids (waarbij een achtergrondzangeres Robbie Williams verving) schakelde Kylie immers te vaak een versnelling lager. Eerst met de ballad Beautiful, en vervolgens om de vele fanborden in de zaal te lezen en selfies te nemen met het publiek. Dat is uiteraard leuk voor de uitverkorenen die het podium op mogen, maar minder voor wie stilaan uitkijkt naar een climax. Een onderbreking of vier: dan houden ook doorzetters het stilaan voor bekeken.
Het dansgeweld van Get Outta My Way en Love At First Sight en het met confetti bestrooide All the Lovers brachten opnieuw leven in de brouwerij, maar als orgelpunt op een zorgeloos feestje had het gerust meer mogen zijn. Bovendien zal bij de volgende kusafspraak sterker nieuw materiaal nodig zijn, want greatest hits-shows hebben nog maar weinig carrières nieuw leven ingeblazen. In afwachting daarvan was deze nostalgietrip niettemin een amusant zoethoudertje.
DE SETLIST: Les Sex / In My Arms / Timebomb / Wow / Step Back in Time / Spinning Around / Your Disco Needs You / On a Night Like This / Slow / Medley: Hand on Your Heart – Never Too Late – Got to Be Certain – I Should Be So Lucky / Need You Tonight / Sexercize / Can’t Get You Out of My Head / Kids / Beautiful / Kiss Me Once / Get Outta My Way / Love at First Sight / The Loco-Motion / All the Lovers / Into the Blue
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier