Julia Jacklin in Trix: wie eenzaam is wil maar al te graag belogen worden

Aan getalenteerde dames uit Australië geen gebrek: de jongste weken kon u al Courtney Barnett, Stella Donnelly en Indigo Sparke op Belgische podia aan het werk zien. En met Julia Jacklin mocht nu ook het Antwerpse Trix hoog bezoek ontvangen. Geruggensteund door haar puike band kwam de zangeres er haar nieuwe plaat Pre Pleasure  voorstellen. 

Julia Jacklin is een zelfbewuste jonge vrouw uit Melbourne die tijdens haar leven al iets te veel foute mannen is tegengekomen en daar de nodige kwetsuren aan heeft overgehouden. Lichamelijke autonomie is dan ook een vaak terugkerend thema in haar werk: ‘I don’t want to be touched all the time / I raised my body up to me mine’, zong ze drie jaar geleden al op haar lp Crushing.  

Ook op haar derde langspeler, Pre Pleasure, die eind augustus uitkwam, gaat Jacklin onbehaaglijke onderwerpen en pijnlijke inzichten niet uit de weg. Sommige songs lijken rechtsreeks uit haar dagboek gescheurd, al analyseert de artieste haar trauma’s en neuroses vaak met een sardonisch gevoel voor humor. Door haar mentale worstelingen in understatements te verpakken, gaat ze iedere vorm van melodrama slim uit de weg. 

Op Pre Pleasure, dat ze opnam in Montréal met de hulp van producer Marcus Paquin (zie ook The National, The Weather Station en Arcade Fire), zoomt ze in op de turbulente jaren die ze doorbracht op een katholieke meisjesschool waar ze, vóór haar dertiende, vooral gevoelens van schuld en schaamte kreeg opgedrongen. Dag in dag uit werd er de mantra herhaald dat het verkeerd is van je eigen lichaam te genieten, wat volgens Julia Jacklin een nefaste invloed had op de ontwikkeling van haar seksuele identiteit. Daarom deelt ze vandaag, als 32-jarige, haar leven op in de periode vóór en ná de ontdekking van fysiek genot. Toch handelt Pre Pleasure niet alleen over seksuele emanicipatie. Jacklins hoogstpersoonlijke songs draaien ook om de dynamiek van relaties, het verwateren van vriendschappen en de moeizame verhouding met haar moeder. 

Hypnotisch 

Geen idee of we er een statement in moesten lezen, maar in Antwerpen liet de Australische zich begeleiden door een bijna all-female band (leadgitarist Will Kidman was de enige uitzondering). In ieder geval leek Julia Jacklin zich op het podium kiplekker te voelen en toonde ze zich aangenaam verrast door de geestdriftige reacties van het publiek. Op de eerste rijen zagen we opvallend veel jongedames die zich spiegelden aan haar werk en de meeste liedjes woord voor woord konden meezingen. 

Met Don’t Let the Kids Win, het titelnummer uit haar zes jaar oude debuut, begon de zangeres de set in haar eentje, maar vanaf het even bezorgde als geestige Be Careful With Yourself kreeg ze assistentie van vier muzikanten die haar liedjes systematisch van de juiste kleur voorzagen. Wat volgde was een mix van veerkrachtige powerpop (Love, Try Not to Let Go), lekker rammelende indierock (Pressure to Party) en, occasioneel, een flard alt.country (Pool Party, Eastwick). 

In Good Guy schoof de zangeres al haar feministische principes opzij om zich, tegen beter weten in, te grabbel te gooien bij iemand die haar, desnoods met een leugen, enig gevoel van eigenwaarde kon geven. Want: ‘I don’t care for the truth when I’m lonely’. Een ander pakkend verhaal was Body, een knagende, hypnotische song, opgebouwd als een gecondenseerd filmscenario, over een vriendje dat door zijn kinderachtige machogedrag een weekenduitstap verknalt, en nu de ik-figuur de relatie heeft afgebroken misschien wel misbruik zal maken van de naaktfoto’s die hij in betere tijden van haar heeft gemaakt. ‘Well, I guess it’s just my life / It’s just my body’, besluit Julia Jacklin filosofisch, haar kwetsbaarheid in kracht omzettend.  

Onmogelijke verwachtingen 

Nog meer ‘sexual politics’ kregen we in Ignore Tenderness, waar de weelderige strijkers van de plaatversie werden vervangen door een synth. ‘Right when the pleasure begins / My education creeps in’, klonk het in een song waarin Jacklin de onmogelijke verwachtingen opsomde waaraan een vrouw in onze maatschappij geacht wordt te voldoen: ‘be strong but willing to be saved’ en ‘be naughty, but don’t misbehave’. Al net zo pakkend: Don’t Know How to Keep Loving You, over het moment in een relatie waarop de initiële aantrekkingskracht plaats maakt voor voorspelbare routine. De even expressieve als grofkorrelige gitaarsolo van Kidman sneed alvast door merg en been.  

Dat Julia Jacklin ook prachtige popsongs kan schrijven, bleek uit Lydia Wears A Cross, een episode uit haar kinderjaren, toen ze nog verleid werd door het uiterlijke vertoon van de kerk zonder zich bewust te zijn van de ideologische implicaties: ‘I’d be a believer / If it was all just song and dance’. Maar Jacklin is zoveel méér dan een gevoelige singer-songwriter. Dat bleek bijvoorbeeld uit de catchy single I Was Neon en vervaarlijk rockende uitsmijters als Head Alone of Pressure to Party, waarmee de zangeres bewees dat ze, ondanks de zwaarwichtige onderwerpen uit haar songs, ook in staat is ongecomplexeerd lol te trappen. 

Julia Jacklin stak zelfs vrolijk de draak met de ridicule conventies van rockconcerten, door zélf om een bisnummer te roepen en er meteen eentje te spelen zonder het podium te verlaten. En zo bewees ze prompt dat intellectueel uitdagende en emotioneel prikkelende popmuziek ook gewoon ‘fun’ kan zijn.