Vanwege bronchitis bij leadzangeres Danielle zagen we maandag in Trix geen Haim op volle kracht, maar dat maakte het concert er niet minder hartelijk op.
“Hello Antwerp! Als we allemaal in één vliegtuig pasten, zouden we jullie meenemen naar ons huis in Valley Village, LA”, zei bassiste Este Haim aan het begin van de set in Trix. Haar oudste zus Danielle zette ondertussen de striemende gitaarlijn van Fleetwood Macs ‘Oh Well’ in. “This is what we do around the house!” Een potje rocken, dus. Want wie het nog niet wist: Haim is niet het zoveelste herkauwde R&B-snoepje, maar een machtige meidengroep die zowel in de hitlijsten als in meer alternatieve kringen scoort. De zusjes Haim doen hedendaagse pop tijdloos klinken, en maken eighties-rock weer fashionable.
Maar de show van Haim in Antwerpen had soms inderdaad wat weg van een jamsessie op zolder. ‘Honey & I’ was niet de feilloze ‘folk&b’-song die het op plaat is, en ‘The Wire’ rockte wel maar róllde niet. Daar was een goeie reden voor: een door bronchitis gevelde Danielle, nota bene de leadzangeres op het gros van de liedjes. “Ik zal niet voor jullie kunnen zingen vanavond”, deelde ze met tranende oogjes mee. “But I’m going to play the fuck out of my guitar!”
Dat Este en Alana Haim zich genoodzaakt zagen alle stemmen voor hun rekening te nemen, zorgde voor een ander soort dynamiek dat op sommige vlakken ook in hun voordeel uitdraaide. Zo konden de zusjes rekenen op de sympathie van het publiek, dat al lang blij was dat de band geen derde keer op Belgische bodem cancelde – vorig jaar lieten ze hun concert in de AB en hun optreden in het voorprogramma van Rihanna in het Sportpaleis schieten.
Op halve kracht spelen betekent ook: altijd scherp blijven. Dus zetten de Joods-Amerikaanse zusjes een meer gebalde set neer, die maar een klein uur duurde. Geen ‘Running If You Call My Name’ of ‘Days Are Gone’ (de iets minder straffe nummers op hun debuut), geen covers van Sheryl Crow of Miley Cyrus. All killers, no fillers.
Hoewel ‘Falling’, ‘Don’t Save Me’ en ‘Forever’ inmiddels al een paar jaren op de setlist prijken, klonken ze maandag in Trix minder routineus dan ooit. En de mankerende zanglijnen van Danielle, die werden moeiteloos door de toeschouwers ingevuld.
De orgelpunten waren maandag echter niet de singles. ‘My Song 5′ was bijvoorbeeld veel spannender. Het is misschien wel de song die het geluid en de persoonlijkheid van Haim het best weerspiegelt: een catchy gitaarriff, een donderende hiphop-beat, een flard dubstep en een gewaagde tekst die aangeeft dat deze meiden minder girly zijn dan dat ze er, met hun korte shortjes, op het eerste gezicht uitzien (“I’ve been lied to, so what’s the truth / Honey, I’m not your honey pie”). Geen idee of die toeschouwer met zijn bordje “You must be Irish ‘cause my penis is Dublin” daar al eens over nagedacht had.
Even overtuigend was afsluiter ‘Let Me Go’. Dat Danielle, Este en Alana als baby’s al achter de drumkit gezet werden door papa Haim, uitte zich in de zinderende percussieve finale van dit nummer. Ja, de gezusters Haim kunnen ook spélen.
Een overweldigend concert was dit niet, maar één ding is zeker: de hoogdagen van deze Valley girls zijn, aan de vooravond van de BBC Sound of 2014 (de prijs die de band vorig jaar écht lanceerde), nog niet voorbij. Want in Trix klonk zelfs een ietwat gehandicapt Haim ongemeen hartelijk.
SETLIST: The Wire / Oh Well (Fleetwood Mac cover) / Honey & I / Falling / Go Slow / Don’t Save Me / My Song 5 / Forever // Let Me Go
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier