Graham Parker solo @ Minard: Vroeger was het beter

Vijftien jaar was het al geleden sinds Graham Parker ons land voor het laatst met een bezoek vereerde. Het werd dus een aangenaam weerzien in de Gentse Minard, waar de zanger in zijn eentje anderhalf uur lang klassiekers uit zijn verleden opdolf.

DA GIG: Graham Parker in de Minard, Gent op 26/9.

IN EEN ZIN: De zanger nam zijn publiek mee op een nostalgietrip en speelde voornamelijk nummers uit de eerste helft van zijn carrière.

HOOGTEPUNTEN: ‘Old Soul’, ‘Devil’s Sidewalk’, ‘Love Gets You Twisted’, ‘Between You and Me’, ‘Black Honey’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Life Gets Better’: “Ik schreef deze song als jonge dertiger, toen er nog hoop was. Maar na je vijftigste word je er dagelijks op een pijnlijke manier aan herinnerd dat het leven er helemààl niet beter op wordt.”

62 is hij inmiddels, maar net als in 1976, het jaar waarin hij debuteerde, staat hij nog altijd op het podium met zijn onafscheidelijke zonnebril. We zouden de waarheid geweld aandoen, mochten we beweren dat Graham Parker nog hoog scoort bij het platenkopende publiek. Niettemin is de carrière van de naar Upstate New York uitgeweken Brit dezer dagen aan een bescheiden renaissance toe.

Zo maakte hij onlangs, met ‘Three Chords Good’, voor het eerst in drie decennia, weer een cd met zijn legendarische begeleidingsgroep The Rumour, werd hij door Hollywoodregisseur Judd Apatow aangezocht om zichzelf te spelen in de film ‘This Is 40’ en stonden zijn leven en werk centraal in ‘Don’t Ask me Questions’, een biografische documentaire van Michael Gramaglia. Blijkbaar volstond dat om Parker weer eens de oversteek naar Europa te doen maken, al gebeurt dat, om financiële redenen, voorlopig zonder zijn band. Zoals bleek in Gent, waren aan die soloformule voor- en nadelen verbonden, maar daarover straks méér.

Graham Parker behoort, samen met Elvis Costello en Joe Jackson, tot de zogenaamde ‘angry young men’, zangers en songwriters uit de Britse pubrockscene die tijdens de punkperiode een beslissend duwtje in de rug kregen. ’s Mans muziek was niet alleen ingrijpend beïnvloed door die van Bob Dylan en Van Morrison, maar ook door de soul van Stax en Motown, de reggae van Bob Marley en de strakke rhythm & blues van Dr Feelgood.

Parker was een bevlogen performer met een snerende zangstijl en vaak sarcastische teksten waarin een uitgesproken klassenbewustzijn centraal stond. Tijdens de late seventies leverde dat klassieke platen op als ‘Howlin’ Wind’, ‘Heat Treatment’ en ‘Squeezing Out Sparks’. Ook ‘The Up Escalator’, ‘Another Grey Area’ en ‘The Mona Lisa’s Sister’ waren hoogtepunten uit zijn discografie. En hoewel de artiest altijd actief is gebleven en degelijke cd’s bleef afleveren, stamt zijn meest tot de verbeelding sprekende werk toch uit de eerste helft van zijn carrière.

De weg van de minste weerstand

Dat lijkt Graham Parker zelf ook in te zien, want zijn soloconcert in de Minard was bij uitstek een nostalgietrip. Van de 23 songs op zijn setlist, dateerden er slechts drie van ná 1988. Was Parker zich aan het herbronnen? Of wilde hij zijn ouder wordende publiek te vriend houden, zodat het volgend jaar ook naar zijn optredens met The Rumour komt kijken? In ieder geval koos hij de weg van de minste weerstand en door het accent zo nadrukkelijk op zijn verleden te leggen gaf hij enigszins de indruk een ‘has been’ te zijn. Daar stond gelukkig tegenover dat de gespeelde songs stuk voor stuk van hoog niveau waren.

Parker, die zichzelf tijdens de eerste helft van de avond op akoestische en tijdens de tweede op elektrische gitaar begeleidde (met soms een toefje harmonica als extra versiering), struinde systematisch zijn vroegste langspelers af en herinnerde de toeschouwers er zo nog eens aan wat voor briljante songwriter hij wel was. Donkere nummers als ‘Devil’s Sidewalk’ of ‘Love Gets You Twisted’ werden afgewisseld met luchtige, door soul bevruchte liedjes, type ‘Silly Thing’ of ‘Lady Doctor’, maar ook op ‘Watch the Moon Come Down’, ‘Between You and Me’ of ‘Fool’s Gold’ viel volstrekt niets af te dingen.

Het optreden baadde in een intimistische sfeer, waarin Graham Parker tussen de songs door talloze verhaaltjes en anekdotes vertelde. Hij haalde herinneringen op aan zijn optredens in de AB en op Marktrock en toonde zich verguld met de prachtige schouwburg waarin hij in Gent mocht spelen. ‘Black Honey’ kondigde hij aan als “één van de mooiste liedjes die ik ooit heb geschreven, ook al gaat het eigenlijk nergens over”. ‘Waiting For the UFO’s bestempelde hij dan weer als “het slechtste nummer uit één van mijn beste platen”. Maar, voegde hij eraan toe, “ook op een puike lp moet je af en toe een bananenschil laten slingeren.” ‘Steady Nerves’ noemde hij zijn meest beroerde werkstuk uit de eighties, “een periode waarin stijl belangrijker leek dan inhoud”.

Zeurderig

Parker bracht voorts een ode aan Stevie Ray Vaughan met een gesmaakte cover van ‘Pride and Joy’ en uitte zijn liefde voor reggaeritmes tijdens ‘Problem Child’, ‘Don’t Ask Me Questions’ en het nog steeds geweldige ‘Howlin’ Wind’. Alleen schreeuwden die songs om een echte band. Soms klonk het gitaarspel van de zanger nu eenmaal zo rudimentair, dat hij er niet altijd in slaagde zijn composities helemaal recht te doen. Graham Parker leek dat ook zelf te beseffen, want qua behendigheid op de snaren erkende hij zijn meerdere in Tiny Legs Tim, de Gense bluesmuzikant die eerder op de avond het voorprogramma had verzorgd.

Een echt zangwonder is Parker nooit geweest, maar wanneer hij alleen speelt heeft de man ook nog eens de neiging zijn klinkers nodeloos uit te rekken, waardoor hij bij momenten een beetje zeurderig gaat klinken. Maar dat is detailkritiek. En met de twee songs uit zijn jongste plaat, ‘Old Soul’ en ‘Long Emotional Ride’ -dat zijn carrière aardg samenvat- bewees hij dat hij nog steeds niet is uitverteld.Tijdens de bissen helaas geen ‘You Can’t Be Too Strong’. “Veel te deprimerend”, vond Parker. “Ik wil het liever lichtvoetig houden”. Dat deed hij met ‘Hotel Chambermaid’, het van The Trammps geleende ‘Hold Back the Night’ en het swingende ‘White Honey’.

Een onderhoudende avond dus, al stond die misschien net iets teveel in het teken van de herkenning om de concertganger echt uit te dagen. Ach wat, geen gemopper: we waren al lang blij dat Graham Parker zich nog eens in onze streken vertoonde.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Watch the Moon Come Down / Hard Side of the Rain / Silly Thing / Between You and Me / Old Soul / Fool’s Gold / Black Honey / Pride and joy / Problem Child / Waiting For the UFO’s / Life Gets Better / Lady Doctor / Devil’s Sidewalk / Love Gets You Twisted / Black Lincoln Continental / Long Emotional Ride / Howlin’ Wind / Don’t Let It Break You Down // Hotel Chambermaid / Heat Treatment / Hold Back the Night / White Honey / Don’t Ask Me Questions.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content