EuroSonic 2023, dag 1: hoe strijdbare dames, bevlogen punks en een muzikale stormram onze oren deden tintelen

Door de pandemie ging EuroSonic de voorbije twee jaar noodgedwongen digitaal, maar tijdens de 37ste editie van het belangrijkste showcasefestival in Europa kregen we eindelijk weer the real thing. De driedaagse in Groningen, waar ruim driehonderd jonge bands en artiesten, gespreid over twintig podia, naar internationale aandacht hengelen, is dan ook helemaal uitverkocht.

Tot op zekere hoogte zou je EuroSonic een eigentijdse en dus minder kitscherige versie van het Eurovisiesongfestival kunnen noemen. Neen, er is geen jury die punten geeft, maar je kunt er wél groepjes aan het werk zien uit, pakweg, Malta, Oekraïne, Portugal of Slovenië, die bij ons in de media doorgaans geen aandacht krijgen. Daarbij vergeten we natuurlijk vaak dat Belgische artiesten in die landen als even exotisch worden gepercipieerd. Muzikanten kunnen slechts overleven als ze de eigen landsgrenzen oversteken en erin slagen hun actieradius te vergroten. Die regel geldt in principe voor iederéén, al is de weerstand doorgaans kleiner voor wie vanuit de Angelsaksische wereld opereert. EuroSonic probeert al bijna vier decennia het tij te keren, en slaagt daar almaar beter in.

Drie dagen lang krioelt het in de clubs, theaters en zaaltjes van Groningen dus van de talentscouts, labelbazen en mediafiguren. En aangezien EuroSonic een potentiële springplank is naar internationaal succes, komt het er voor een artiest dus op aan op de een of andere manier de aandacht te trekken en de machtigste figuren uit de muziekbusiness van zijn kunnen te overtuigen. 

Uiteraard hoopt iedereen in Groningen de nieuwe Stromae, Billie Eilish, Adele of Franz Ferdinand te ontdekken, maar in een aanbod van zoveel onontgonnen talent is het als zoeken naar een naald in een hooiberg. Zelf kwamen we, tijdens de openingsavond van het festival, de onderstaande namen tegen. 

Sam De Nef nekt prachtige set met een overmoedige cover 

De Antwerpse singer-songwriter Sam De Nef mocht, samen met zijn vierkoppige band, aantreden tegen het prachtige decor van de Lutherse kerk, dat vanzelf al tot aandachtig luisteren inspireerde. De Nef heeft een fluisterstem die regelmatig aan wijlen Elliott Smith doet denken, maar verraste occasioneel door zijn verstilde, beschouwende liedjes uit elkaar te rijten met noisy uitbarstingen.  

De meeste nummers uit zijn set waren afkomstig uit zijn vorig jaar verschenen debuut-lp Dawn/Dusk. In Olja, een ode aan de Servische grootmoeder van zijn vriendin, werd een treurende Balkanfanfare gesuggereerd, maar nog méér indruk maakte de zanger in het solo gebrachte, sobere Q.O.T.F (Queen of the Fair). Jammer dus dat De Nef de zorgvuldig opgebouwde sfeer om zeep hielp met een overbodige, tergend trage en potsierlijk theatraal aandoende cover van Leonard Cohens Suzanne. Dat de saxofonist, toetsenman en drummer hier allemaal elektrische gitaar speelden op de wijze van Daniel Lanois, was een interessante ingeving. Dat kon echter niet beletten dat Sam De Nef, die plots voor de dag kwam als een verkouden Bono, hier zijn hand jammerlijk overspeelde. Ken je beperkingen, Sam! 

O. huldigt het minimalisme met maximaal effect 

Het Britse duo O. toerde vorig jaar nog met Black Midi en wist daarbij al de nodige indruk te maken. Baritonsaxofonist Joe Henwood en drumster Tash Keary maken zeer fysieke instrumentale muziek, die afwisselend pijltjes afschiet richting jazz, no wave, hiphop en galmende dub. Zo vindt het stel moeiteloos aansluiting bij de Londense scene die eerder al bands als The Comet is Coming en Sons of Kemet heeft opgeleverd. 

Henwood gebruikte op het podium een loop station en stuurde zijn sax ook door allerlei effectapparatuur, wat om de haverklap verbazende klanken opleverde. Een plaat heeft O. nog niet uit, maar de buzz valt niet meer te onderdrukken. Dat verklaart meteen waarom je je om kwart voor negen in de befaamde club Vera al een sardientje in een blik waande. 

Bricknasty imponeert met dansbare souljazz, maar laat nog enkele steken vallen 

Drie stomende blazers, een bijzonder funky ritmesectie en een zanger-gitarist die zijn gezicht verborg achter een bivakmuts: dat waren de samenstellende delen van Bricknasty, een Iers gezelschap dat grossierde in een dansbare vorm van klassieke soul à la Stevie Wonder en stuiterende r&b met een jazzy randje. De Britse BBC Radio One dicht Bricknasty al een Grote Toekomst toe, en op de beste momenten van hun concert begreep je perfect waarom. Met hun ballads wisten de heren echter niet altijd de aandacht vast te houden. De bruisende energie en het potentieel waren er al, maar als ze hun belofte écht waar willen maken, raden we deze Ieren toch nog wat extra schaafwerk aan. 

Heartworms slaan een brug tussen strijdbaarheid en sensualiteit 

De Zuid-Londense zangeres en gitariste Jojo Orme, spilfiguur van Heartworms, heeft al een contract met het cultlabel Speedy Wonderground op zak en krijgt dus goedkeurende schouderklopjes van producer Dan Carey, die eerder al in zee hing met Fontaines D.C., Wet Leg en Squid. Hun bandnaam ontleenden Heartworms aan een plaat van The Shins, maar hun muziek, een combinatie van gekartelde gitaarrock en bubbelende elektronica waarin af en toe een spacy theremin opduikt, staat het dichtst bij die van PJ Harvey en de gothic punk van Siouxsie & The Banshees.  

Orme, in zwart leer en met een baret die strijdbaarheid suggereert, diende in het recente verleden af te rekenen met een conservatieve achtergrond, seksisme en vooringenomenheid tegen haar gemengd etnische achtergrond, maar voelde zich door al die obstakels juist gemotiveerd om er extra hard tegenaan te gaan. Zoals de single Consistent Dedication al aangeeft, klinken haar songs tegelijk sensueel en schreeuwerig, hoekig en melodieus, fragiel en intens. Ze zijn donker, maar zeker niet gespeend van humor. Live verdronk de stem van de zangeres soms nog wat in het geheel, maar een goede klankman zou in dat verband wonderen kunnen doen. 

Gallus eert op bevlogen wijze zijn punkhelden 

‘Mentally fishing’, lazen we op de t-shirt van frontman Barry Dolan. Geen idee wat we ons daar moeten bij voorstellen, maar de even energieke als springerige muziek van zijn band Gallus deed in ieder geval je oren tintelen van plezier. De vijf heren uit Glasgow toonden zich erfgenamen van melodieuze punkbands als The Buzzcocks en The Undertones. Eén en ander vertaalde zich in gebalde songs over fruitvliegjes en katers, boordevol aanstekelijke riffs en memorabele hooks, waarin je nu en dan zelfs verwijzingen naar de fifties rock-‘n-roll van Eddie Cochran herkende.  

De inventieve gitaarlijnen deden ons meer dan eens de oren spitsen en ook al hoorden we weinig nieuws onder de zon, aan de bevlogenheid waarmee het kwartet zijn helden eerde, viel moeilijk te weerstaan. Bij de uitreiking van de Schotse Alternative Music Awards kreeg Gallus al de prijs voor de beste live act mee naar huis. Het stond dus in de sterren geschreven dat Dolan al crowdsurfend ook met het publiek achteraan de zaal kennis zou gaan maken. 

Ramkot speelt met een stormachtige set het publiek plat 

In de gelederen van het Gentse powertrio Ramkot – what’s in a name?– is van een energiecrisis beslist geen sprake. De groep, die dankzij haar logge riffs en explosieve drums in één adem wordt genoemd met (en zonder schaamrood op de wangen in hetzelfde rijtje mag staan als) Queens of the Stone Age, Royal Blood of de vroege Soulwax, is een muzikale krachtcentrale die minstens twee wereldsteden van elektrische stroom zou kunnen voorzien.  

Na twee goed ontvangen ep’s brengen de heren op 17 februari hun eerste langspeler What Exactly Are You Looking For uit. Om die heuglijke gebeurtenis te vieren, spelen ze binnenkort een vijftigtal shows in binnen- en buitenland, waarvan er zelfs al een aantal zijn uitverkocht. Hun dynamische passage op EuroSonic ging dan ook niet onopgemerkt voorbij. De set van Ramkot, op het podium van het legendarische Duitse tv-programma Rockpalast, was een sterk staaltje van raw power: stormachtig, intimiderend en, vooral, luid. Vanaf het naar Rage Against the Machine knipogende Fever transformeerden de drie herrieschoppers de plek vóór het podium in een moshpit waar de toeschouwers van pure opwinding (en hard versus onzacht) tegen elkaar opbotsten.  

Ramkot blaakte van het zelfvertrouwen, strooide met decibels alsof het kippenvoer betrof, maar vergat nooit het nodige reliëf in zijn nummers aan te brengen. We zijn er dan ook vrij zeker van dat het Gentse triumviraat, na zijn verpletterende set in Groningen, weer een stapje dichter naar de internationale doorbraak heeft gezet.