Eurosonic 2018, dag 2: treiterige huisvrouwen en een verrassende slang

Wie de vele zaaltjes van Groningen afschuimt, op zoek naar de acts waar iedereen het morgen over zal hebben, kan aangenaam verrast of teleurgesteld worden. Want ook dát is Eurosonic: hit or miss. De shows van Hannah Williams en Black Snake Moan waren tijdens dag twee alvast een schot in de roos.

HANNAH WILLIAMS & THE AFFIRMATIONS

Geen idee hoe het met u zit, maar voor een lillende portie deep soul mogen ze ons altijd wakker maken. Terwijl we nog na rouwen om de veel te vroeg gestorven Sharon Jones, komt er alweer een nieuwe getalenteerde diva aankloppen. Wie hun twee platen heeft gehoord, zou zweren dat ze zwart zijn, maar neen, Hannah Williams en haar zeskoppige backingband The Affirmations komen uit Groot-Brittannië en zijn zo blank als ons eerstecommuniezieltje.

De roodharige Williams heeft zowat alles in huis om in het voetspoor te treden van Amy Winehouse en Adele: een stem als een klok, een imposante vocale beheersing, het inlevingsvermogen van een topactrice en een funky groep die nauwelijks hoeft onder te doen voor The Dap Kings. En dan hebben we het nog niet eens over haar songs gehad. Op het podium worden die heerlijk bijgekleurd door twee extra chanteuses en blazers die de hoogdagen van Stax weten op te roepen.

Eén van de tracks uit Williams’ jongste cd Late Nights & Heartbreak werd vorig jaar gesampled door Jay-Z, wat haar een hoop onverwachte aandacht opleverde. Terecht, want de zangeres bracht in Groningen een wervelende show waar af en toe een blues- of gospelrandje aan zat. Van swingend tot slepend, van rauw tot intiem, van woedend tot gekwetst: Hannah Williams stónd er.

Woman Got Soul? U zegt het. Zelfs Dazed and Confused van Led Zeppelin wist ze moeiteloos naar haar hand te zetten. De conclusie laat zich raden: Hannah Williams is een dame om in het oor te houden.

BLACK SNAKE MOAN

Soms vind je verrassingen op de meest onverwachte plekken. Neem nu Black Snake Moan, een eenmansband uit Rome die grossiert in desolate delta blues. Marco Contestabile, zoals de man in werkelijkheid heet, ontleende zijn pseudoniem aan een oude song van Blind Lemon Jefferson die ook model stond voor een film van Craig Brewer/

Op het podium bedient hij met zijn rechtervoet een basdrum, met zijn linker een hi-hat, volgt intussen met zijn (slide)gitaar het gekronkel van de Mississippi en zingt met de intensiteit van iemand die achterna wordt gezeten door een roedel uitgehongerde hellehonden.

In Groningen putte hij vooral uit zijn in 2016 verschenen cd Spiritual Awakening. Met bezwerende, soms naar psychedelia neigende songs als Snake Mantra en Chains riep hij afwisselend de geest op van sjamanistische figuren als Jim Morrison, Jeffrey Lee Pierce en Greg Sage van de Wipers. Black Snake Moan wist ons op Eurosonic behoorlijk te imponeren. We hopen dus van harte dat ook u binnenkort met zijn giftanden kennis zult mogen maken.

HOUSEWIVES

Een Britse band die de grenzen aftast tussen postpunk en noise en een voorliefde aan de dag legt voor dwarse songstructuren en hoekige ritmen? Zo zijn er wel meer geweest. Denk maar aan combo’s als The Shrubs, The Noseflutes, A Witness en Stump, die tijdens de jaren tachtig allemaal verbonden waren aan het Ron Johnson-label en via hun notaris te horen hadden gekregen dat Captain Beefheart hen als erfgenamen in zijn testament had vermeld. De Londense Housewives klonken als een extreme leftfieldversie van de jonge Foals: kubistische gitaren, dreinerige keyboards, atonale zangpartijen en een saxofonist die in ontblote torso vaker als een dolleman in het rond sprong dan hij op zijn toeter blies.

Soms stelde het kwintet zich bewust treiterig op, met als enige bedoeling de toeschouwers op het verkeerde been te zetten. En toegegeven, hun hap liet zich niet altijd even vlot verteren. Al te vaak leken de nummers over hun eigen voeten te struikelen. Soms hadden Housewives iets van een logge olifant die per ongeluk een hele krat psychedelische drugs had opgepeuzeld.

Maar tegelijk bleef je gefascineerd luisteren, omdat je nooit kon voorspellen hoeveel onverwachte straatjes ze tijdens één enkele ‘song’ zouden inslaan. Nog een geluk dat we onze gps hadden meegenomen.

ZEN

Kroatische shoegaze, iemand? Welja, waarom niet. Gespeeld door drie vrouwen? Bring it on! Zen, afkomstig uit Zagreb, bleek de finesses van het genre tot in de puntjes te beheersen: galmende, breed uitwaaierende gitaren, een no nonsense-bas, mokerende drums en ijle, dromerige zangpartijen. Hun nummers, vaak voorzien van lange instrumentale passages, zaten prima in elkaar. Links en rechts in het publiek werd zelfs ‘Oh la la!’ geroepen.

Zen heeft slechts één nadeel: het trio zingt in zijn moedertaal, wat de kans op airplay bij West-Europese radiozenders aanzienlijk verkleint. Onrechtvaardig, zegt u? Tja, alsof het voor pakweg Bazart of De Mens een makkie zou zijn de Balkan te veroveren.

WE LIKE WE

Deense bands waren dit jaar alomtegenwoordig op Eurosonic en ze bestreken zowat alle genres, van punk tot disco en van elektronica tot r&b. Het grootste buitenbeentje was wellicht We Like We, een experimenteel performancekwartet dat uit vier klassiek geschoolde muzikantes bestond.

Met behulp van een stem, cello, viool, percussie en elektronische vervormingsapparatuur sloegen ze een brug tussen neoklassiek en avantgarde. Dat leidde nu eens tot lyrische composities waarbij het heerlijk wegdromen was, maar net zo vaak tot schrapende stukken waarin de melodie ver te zoeken was.

Waar je eerst nog een spirituele verwantschap met iemand als Iva Bittová dacht te horen, vroeg je je na een poosje alleen nog af hoe snel je er stiekem van onder kon muizen. We Like We: interessant op papier, maar in de praktijk net iets te arty om je de hele rit uit te doen zitten. (DJM)