Ergens in de loop der tijden, op een kantelpunt dat u verdrongen hebt, werd het billijk bevonden om iele popprinsesjes tot het Werchterse walhalla toe te laten. Why oh why.
What’s the fuzz?
De Britse jeugd die een beetje doodgeboren wordt in de troosteloze buitenwijk pleegt men te paaien met twee snelle ontsnappingsroutes: voetbal of muziek. Voor de jonge Ellie Goulding was alleen dat laatste een valabele optie, maar ze heeft het toch wel voor elkaar gekregen, zeker. Nemen we single Love Me Like You Do. Bereikte in zeventig naties de eerste plaats. Een stem van een generatie, roepen de statistieken dan.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Deed u al. In het gouden spinsel van de avondzon vond u eindelijk de rust waar u na alle urinebuisafsnijdende stress (aanschuiven voor campingparking, festivalpark, drankbonnen en ten slotte die paradijselijke plas) dringend nood aan had. Wat was het een gezapig kouten met vrienden, emails en sms-jes checken en kledij uitwringen.
Niemand behalve de schaarse fanatici op de eerste rijen leek er enige notie van te nemen dat er ondertussen een heus concert gaande was. Wellicht lag dat aan de uitgekiende visuals, die elk livebeeld van de onophoudelijk kwelende zangeres in zoveel effecten verpakten dat men zelden zeker wist of daar vooraan een mens van vlees en bloed dan wel een hologram het beste van zichzelf gaf.
U denkt: die van het bespreekwezen moeten alles weer in het belachelijke trekken. Maar kijk: als de cantatrice wier naam op de affiche prijkt minutenlang in de coulissen verdwijnt voor een vestimentaire wissel, en klank en beeld in the meantime gepolitoerd voortkabbelen als is er niets aan de hand, dan is een béétje muggenziften wel op zijn plaats, no?
Jaja, er waren rookkanonnen, en witte en roze ballonnen tijdens een nummer dat ik alweer vergeten ben. Ellie Goulding, want zij was het wel degelijk, bleek een stemmetje te beheren dat de grootste moeite had om zich buiten het tijdsbestek van twintig minuten levensvatbaar te houden. U zag het aan en kneep met de glimlach nog een regendruppel uit uw onderbroek.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Op het laatst bleek er toch leven in de act te zitten: toen la Ellie de afsluitende zeventiglandenhit inleidde met een dankwoordje aan de aandachtige toehoorders, vermeldde ze, een beetje kwaad kijkend, ‘especially the front row‘. Ja zeg.
