Bonobo @ Koninklijk Circus: De kleurrijke toverdoos van Simon Green

Dat de Britse DJ en producer solo al heel wat hypnotiserend vuurwerk tevoorschijn tovert, bewijst zijn rijk elektronisch geluid dat in die ruim tien jaar nog geen seconde is gaan vervelen. Maar het is pas met zijn band onder de arm dat het muzikaal écht knettert.

Het bedachtzaam parcours van Bonobo – het pseudoniem van Simon Green – werpt zijn vruchten af. Met Black Sands uit 2010 en zijn nieuwste plaat The North Borders zwemt hij opwaarts van de undergroundwereld naar het grotere publiek. Toch blijft Bonobo muziek voor liefhebbers. De gelaagde en verrassende structuur van zijn nummers en zijn laidback triphop die steeds meer uitwaaiert naar andere genres als ambient, soul en jazz is een contrastkleur voor de te gemakkelijke producties die vaak het elektronisch muziekveld domineren.

In het Koninklijk Circus bewijst Green dat hij dat specifiek geluid ook live vakkundig kan vertalen met een betoverend woonkamergevoel. Op het podium is het een komen en gaan van muzikanten: eerst versterkt met voltallige band, dan met kleinere bezetting en dan weer alleen. Het is alsof de muzikanten met hun gitaar, drum, dwarsfluit en blazers om de beurt hun eigen kleurrijke penseelstreken op het canvas van Simon Green komen aanbrengen. Gewapend met straffe gitaristen en blazers, een enorm strakke drummer en het hees en sensueel stemgeluid van zangeres Szjerdene laat Bonobo virtuoos instrumenten en kleuren in elkaar overvloeien tot een dromerig geluid dat even toegankelijk als geschift klinkt met abstracte freestyle. Maar ook alleen klinkt de man fris en spannend met zijn verrassende soundscapes en aanstekelijke baslijnen.

Ondanks het elektronisch geluid klinkt Bonobo zo organisch en natuurlijk dat je je achterover gelegen in een betoverend woud waant. Green weet even magische landschappen als Sigur Rós te creëren maar dan aanstekelijker. Met zijn ingetogen en soms nostalgisch geluid maar opzwepende ritmes twijfelen wij tussen euforisch of melancholisch worden. Oude triphopnummers als Kong nodigen uit om half trippend te dansen, enkele nieuwe nummers als First Fires verkennen live emotionelere paden met een ingetogen en eenvoudig stem-en gitaargeluid dat op het einde openbarst met de inval van blazers.

Een heel concert houdt Bonobo het publiek in een trance met dromerige en bijzonder sensuele elektronica. Als Bonobo niet alleen de vaste soundtrack was voor liefhebbers maar voor elke Belg, zou het gemiddelde van het aantal keer seks per week danig de hoogte in gekatapulteerd worden. In ieder geval leek dit concert een aangenaam vluggertje. Ligt het nu aan ons of leek het echt meteen afgelopen? Maar misschien is dat eigen aan tijdelijk huizen in een muzikale droomwereld: nog even willen soezen en de wereld wegsnoozen – nog niet klaar om wakker te worden.

Maren Moreau

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content