Aroma di Amore @ ABClub: Nog even bedwelmend als weleer

De heren van Aroma di Amore mogen vandaag dan al grijzende vijftigers zijn, hun strijdbaarheid is nog steeds intact. De postpunkband met Mechelse roots bracht met ‘Zin’ net een nieuwe langspeler uit en die kwam hij gezwind voorstellen in het bovenzaaltje van de AB.

“Blij dat jullie er óók zin in hebben”, lachte Elvis Peeters, toen hij samen met zijn vrienden het podium op wandelde. Daarmee was de eerste woordspeling van de avond een feit, want het pasverschenen ‘Zin’ was de voornaamste reden waarom muzikanten en publiek in Brussel waren samengetroept. Peeters, dezer dagen een gevierd romanschrijver, daalt graag af naar de dubbele bodems van de taal en voorziet vertrouwde woorden graag van een context die er een verrassende nieuwe betekenis aan geeft.

Aroma die Amore, een exponent van de postpunk uit de eighties, leidde lang een sluimerend bestaan: tussen hun lp’s ‘Koudvuur’ en hun come-backplaat ‘Samizdat’ uit 2012 gaapte zelfs een kloof van 25 jaar. Maar in tegenstelling tot veel van haar generatiegenoten, die na een lange rustpauze de draad weer opnamen, werd de terugkeer van de groep niet ingegeven door nostalgie. De muziek van Aroma di Amore klinkt vandaag nog altijd even urgent en vitaal als tijdens haar beginperiode.

De brandstof voor haar Nederlandstalige songs blijft verontwaardiging over onrecht, demagogie en andere maatschappelijke mistoestanden. In een tijd waar zelfs nieuwsuitzendingen tot ongevaarlijk infotainment worden gereduceerd en aan televisieprogramma’s als ‘De Mol’ in de kranten evenveel gewicht wordt gegeven als aan de vluchtelingencrisis, laten Peeters & Co een luide en duidelijke proteststem horen. Dat doen ze gelukkig zonder in clichématige slogans te vervallen: dank zij neologismen als ‘koortsdanser’ of ‘stemzucht’ krijgen de teksten van Aroma di Amore een uniek poëtisch gehalte, zodat je als luisteraar voortdurend de oren blijft spitsen.

Atonaal getoeter

Op muzikaal vlak vist het weerbarstige gezelschap in dezelfde vijver als The Pop Group, The Gang of Four, Wire en Big Black. Op ‘Zin’ levert dat als vanouds donkere, onheilspellende, soms zelfs grillige nummers op. In de AB stond vooral het nieuwe materiaal van Aroma centraal, maar ten behoeve van de oudere fans dook op de setlist occasioneel ook een vertrouwde song op.

De avond werd aangesneden met ‘Weg’, dat van een vreemdsoortige intro werd voorzien waarin een blokfluit en een klaroen de aandacht trokken. In de loop van de avond zou het atonale getoeter van Peeters trouwens nog vaker verwijzingen naar no wave en free-jazz de muziek binnenloodsen. Fred Angst liet zijn gitaar gieren en schuren en de beats kwamen zoals altijd uit een drummachine. Het kerntrio van Aroma di Amore werd voor de gelegenheid aangevuld met een jongere kracht op snaren en toetsen, die werd voorgesteld als Klankman Sam.

Elvis Peeters, geen erg toonvaste zanger maar wél een bevlogen performer, stond de hele tijd met een gelukzalige glimlach op het podium. Tegelijk legde hij echter de vinger op de vele wonden van dit tijdsgewricht. De nummers handelden over barsten in de democratie (‘Stemzucht’), over hoe mensen God voor hun kar spannen om allerlei wandaden te verantwoorden (het broeierige, op doodsroffels drijvende ‘Mijn profeet’), over een economie, gebaseerd op de uitbuiting van mensen uit de derde wereld die in onveilige sweatshops, tegen een hongerloon het rijke westen van goedkope kledij moeten voorzien (‘T-Shirt’, waarin Lo Meulen zijn pulserende bas even ruilde voor een gitaar). Maar de songs waren niet altijd even zwaar op de hand: ‘Dansen op de korte golf’ verwees naar de rave-cultuur, terwijl het punky ‘Leef mij uit’ iets weg had van een erotische koortsdroom.

Frenetiek

Slechts twee keer werd in de AB teruggegrepen op de vorige cd ‘Samizdat’ (onder meer het door kregelige gitaren ingesnoerde ‘Hoor hoe weent mijn ziel’). Van de oudere nummers onthielden we vooral het frenetieke ‘Een hoofd in de supermarkt’, waarin de frontman met blote handen regelmatig op een cimbaal mepte, en het walsje ”t Is de liefde’. Het nieuwe ‘Smalle blinde god’ was meer sfeer dan song en deed de aandacht even verslappen, maar dat werd gecompenseerd door enkele covers, zoals het van Wire geleende ‘Hartslag’ en de Nederlandstalige bewerking van David Bowies ‘The Jean Genie’. Opvallend trouwens dat Aroma di Amore versterkers gebruikte van het merk ‘Blackstar’ en dat Fred Angst ook een zwarte ster op zijn gitaar had geplakt.

De avond eindigde met een dubby versie van ‘Gorilla, dans de samba’, één van de oudste nummers van Aroma di Amore, met Elvis Peeters op melodica. Al bij al was een prima concert, maar we hadden de groep toch al intenser en overrompelender gehoord. Ook de bindteksten van de zanger hadden iets snediger gemogen. Maar goed, het was nog maar het tweede optreden van de tournee en de groep moest duidelijk nog een beetje los komen. Ga dus zeker kijken wanneer de heren een podium in uw buurt aandoen. Want Aroma di Amore ruikt nog altijd even lekker als weleer.

Dirk Steenhaut