Recensie Lokerse Feesten: Dag 8
“Das war jetz ganz geil.” Ook de Duitser naast ons was, net als zowat elke Vlaamse jongeling die rondloopt op deze planeet, overtuigd van all-in-one-Netsky, die de weide, euh excuseer, de Lokerse pleinen letterlijk in vuur stak. Nochtans werd de avond vooral getekend door wisselvalligheid, met een matige Coely en een ronduit slechte Cee Lo Green. De verrassing van de zomeravond van 9 augustus was Rizzle Kicks, het nog tamelijk jonge gespan hip hoppers, dat al een puike live-act kon neerzetten en zo het moeilijke Lokerse publiek zonder probleem kon entertainen.
Gemusiceerd entertainment en vica versa
Op vrijdagavond, in het laatste weekend van de 37ste editie van de Lokerse feesten mocht Coely het festival openen. Hoewel het repertoire van de Antwerpse de indruk geeft dat ze op weinig nummers kan terugvallen om: één, het publiek te trekken, en twee, dat publiek naar haar hand te zetten, klonken veel nummers ons wel degelijk bekend in de oren, door de haast excessieve aandacht die ze krijgt op jongerenradio’s en -televisiezenders na de release van Ain’t Chasing Pavements in september.
Enerzijds was het een sterk optreden; Coely produceert een loepzuiver geluid en kan de nodige energie in haar act leggen. Anderzijds leek het op sommige momenten misschien ietwat te veel op een gimmickoptreden, zowel voor het publiek -dat overigens erg schaars was in vergelijking met andere vroege acts op het festivalwaarbij er té veel kwamen ‘omdat ze Coely van de radio kennen’, en niet van haar fantastische en nog verse EP. Maar ook Coely zelf ontbrak het aan ziel in de performance, iets wat we weliswaar al wel overduidelijk terugvinden in haar piepkleine repertoire. Coely is een grote dame, en ze kan ongetwijfeld nog veel groter worden, maar dat kan en mag natuurlijk ook geen evidentie zijn, zelfs voor haar, en ook niet in haar optredens. (Coely, 20u00)
Even later bestormde -jawel, dat kan u letterlijk nemen- het nog altijd vrij jonge geweld van rizzle kicks het hoofdpodium van de Lokerse feesten. Het Britse hip hop duo werd opgericht in de dolle tienerjaren van Jordan “Rizzle” Stephens en Harley “Sylvester” Alexander-Sule . Heel bekend of vertrouwd klinkt het gegeven ‘Rizzle Kicks’ nog niet voor de meesten, ook niet op de Lokerse Feesten, maar dat weerhield hen niet een spetterende en verrassend dansbare show neer te zetten. Ze pasten perfect op een middelgroot podium als dat in Lokeren, groot genoeg om zich volledig uit te leven (of frontzanger Jordan al dan niet enkel op alcoholtripte, laten we in het midden) en met toch de bescheidenheid om eventuele tanende megalomanie af te blokken. Rizzle Kicks en de Lokerse feesten, het was een perfecte combinatie.
Hoewel Alexander-Sule soms wat op de achtergrond leek gedrukt te worden, ondanks zijn minstens even goede entertainment en ‘frontman capabilities’, stoorde dat noch het publiek, noch de band en -wat belangrijker is- noch Alexander-Sule zelf. De muziek klonk vooral erg poppy. Veel moeite om nieuwe nummers te introduceren deden ze niet, maar dat hoefde ook niet; ’they came to have a good time, and to give everyone a good time’. Die populistische insteek begon haast lachwekkend te worden toen ze het immens populaire (maar van waar kenden we het nu weer?) Harry Potter anthem weerklonk. Zelfs de hulp van The Beasty Boys (YOU GOTTA FIGHT DUM DUM) werd ingeroepen om de mensen op de Lokerse feesten uit de bol te laten gaan. Mensen die dus puur voor de muziek kwamen, vingen bod bij Rizzle Kicks. Mensen die puur voor entertainment kwamen, vingen bod bij Coely. Misschien zit er nakende samenwerking in? (Rizzle Kicks, 21u30)
Onverwacht verwacht
Een gezellig dikkerdje is wat we ons voorstelden bij Cee Lo Green. We hoopten ook dezelfde geveinsde arrogante decadentie in zijn act aan te treffen om het publiek te amuseren. Ook zijn stage-builders hadden dat goed begrepen, en zetten 4 afgetrainde, beeldschone danseressen naast Green op het podium die een tot in de details afgestemde dansact brachten. Keer op keer opnieuw wanneer ze gewisseld waren van outfit. Hoewel hij verhoopt had dat België ‘a party country was’, vond het publiek alles een beetje té logisch, en op geen enkel moment kreeg Cee Lo Green het publiek echt mee.
De stem van Green klonk goed, maar monotoon, en toen hij zag dat het publiek op geen enkele van zijn te lang uitgesponnen interacties inging, deed hij geen moeite om zijn show te laten doorsijpelen van frustraties, met als meest bevreemdende voorbeeld wanneer Green ostentatief naar zijn met diamamanten bezette uurwerk keek. Het werd zelfs zo gênant dat naast de enkelingen die voor hem waren gekomen, nu ook het Netskypubliek geforceerd de handen de lucht in hof. De bisnummers Forget You en All I want, werden snel aan het einde van de act gebreid, met Green motieloos achter het statief staande, en zonder boe of bah stormde hij vervolgens het podium af. Enkel één van de achtergrondzangeressen deed moeite om de enkele fans nog eens met een kinderlijke zwaai te begroeten. Cee Lo Green kan vandaag ongetwijfeld een Ferrari bekostigen, dat valt alleen al uit zijn megalomane act af te leiden, desalniettemin hadden we meer verwacht van deze klassebak. Breng ons daar de volgende keer, Cee Lo. (Cee Lo Green, 23u)
En dan de muziekgod van het jonge volk van het moment, Netsky. Het contrast met de reactie van het publiek bij Cee Lo Green kon haast niet groter zijn. In de show zat veel afwisseling tussen nieuwe nummers en ondertusen legendarisch elektronisch materiaal. En hoewel de livecombinatie (wat een muzikanten!) nog steeds perfect werkt, vond de productie er niet beter op ook nog een deel van de winst letterlijk in brand te steken. Vlammen, kanonnen, papiertjes al hadden we net de lotto gewonnen. Waar had het fantastische publiek dit toch aan verdiend?
Boris Daenen liet na zijn act weten dat het nog steeds bijzonder was voor hem in België te spelen. Met plezier voelde het hele publiek zich gevleid en men droeg hem reeds gedurende de hele set op handen. Lokeren was niet te klein voor Netsky, zoals gevreesd, en het was absoluut een unicum om hem op die locatie aan het werk te zien. Even naadloos als bij Rizzle Kicks was de aansluiting met Lokerse feesten nu ook weer niet, maar goed, voor een groep waarvoor het pukkelpoppodium al bijna normaal gaat aandoen, kunnen we dat door de vingers zien.
Dat Netsky zich dezer dagen echter zou bezondigen aan commerciële hoererij, is wel van je reinste onzin. Ten eerste doet hij de meeste moeite om de nodige afwisseling, vernieuwing en frisheid in zijn show te steken (zelfs dat lijkt voor die drummer geen uitdaging te zijn), zonder het saai te maken. Ten tweede kan de man, Boris voor de vrienden, er ook niet aan doen dat hij superhits aan de lopende band maakt. Boris Daenen heeft talent, niet alleen in muziek maken, maar in zowat alles wat er binnen ‘Netsky’ reist en zeilt. Hij weet wanneer hij zaken uit handen moet geven, wat hij in welke interviews voor welk lezerspubliek moet zeggen om zich naast sympathiek ook immens populair te maken en hij werkt met de juiste mensen samen.
Hoewel je het aan de massa Lokerse springers, zowel jong en oud, niet zou zeggen, is het plafond voor Netsky nog lang niet bereikt. Hij heeft uiteindelijk nog maar 2 full albums uit en er schuilt nog veel nieuw materiaal onder de sympathieke haardos van Netsky. Keep on rockin… euh Drum’n’basing. Ganz geil. (Netsky, 01u00)
Pieter De Smet
Festivalrecensent voor één dag
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier