Pukkelpop Dag 2: Kiewit-a-go-go

In Kiewit neerstrijken is altijd een beetje thuis komen. Pukkelpop is 25, en we herinneren ons nog haar eerste regels. Jonas Boel komt mee de kaarsjes uitblazen. Laatst gezien: Major Lazor en Four Tet.

22u43: We hadden u maar wat graag bericht over de doortocht van electronica-wizard Four Tet, maar de tent zat zó vol dat er zelfs geen plaatsje meer was voor Focus Knack. Goed nieuws is dat voor Kieran Hebden, wiens halfakoestische, half digitale potpourri van elektronica, folk, jazz en dance de Chateau blijkbaar ontgroeid is. We leggen thuis wel nog es z’n laatste worp There Is Love In You op, en hopen op een herkansing volgend jaar.

Morgen zijn we er weer, en proberen we heel hard om ondermeer Caribou, Broken Glass Heroes, Gonjasufi, Yeasayer en Queens Of The Stoneage niet te mislopen! 20u45 : Helemaal alleen met een akoestische gitaar aantreden op het podium van een pikdonkere maar goed gevulde Chateau, terwijl verderop het ravegeweld van The Prodigy losbarst – een minder artiest zou er knikkende knieën van krijgen maar niet The Tallest Man On Earth, nom de plume van de jonge Zweed Kristian Matsson.

De tengere zanger-gitarist wordt tot in den treure vergeleken met de jonge Bob Dylan, maar daar zijn wij het niet met eens. Akkoord, Matsson’s timbre en gitaartechniek doen af en toe denken aan de heer Zimmerman ten tijde van The Times They Are a-Changin; maar deze troubadour kan is mooier gebekt. Zijn fingerpicking techniek is spectaculair, en geven de sobere liedjes een hypnotiserend effect. Tegen de dranghekkens stonden tientallen bakvissen gedrukt met glazige ogen en klamme handjes. Maar ook de aanwezige jongens aten uit zijn hand, en wanneer Matsson al te enthousiaste klappers; al sussend het zwijgen oplegde luistert iedereen gedwee. Pure devotie, meneer – de natte droom van Tom Dice.

‘You make me very happy‘, stamelde de bard die aan het begin van het concert nog behoorlijk nors uit de ogen keek. Dat gevoel was helemaal wederzijds.

19u00: Gespot in het publiek tijdens Hurts: Marina Lambrini Diamandis van Marina & The Diamond – moeilijk te missen trouwens, met dat Pocahontaskapsel en die fluoroze lipstick.

Hurts zijn een hypergestileerd en razend ambitieus duo uit Londen die vierde eindigden in de Sounds of 2010 poll van BBC – na Delphic en voor The Drums. Op het podium worden ze bijgestaan door een extra rekruut aan de keyboards, een drummer en een achtergrondzanger. Het heerschap zat strak in een pas gestoomde pitteleer gestoken en keek het hele concert voor zich uit met de blik van het laatste nieuwe model Terminator. Muzikaal spelen ze leentjebuur bij verguisde 80s acts als Marc Almond, ABC en Tears For Fears, en de groep oogt ook alsof ze pas uit een vergeelde editie van Smash Hits gestapt zijn. Jazeker, het zoveelste Britse bandje dat met z’n hoofd in het meest foute decennium van vorige eeuw leeft. Maar ze doen het met zoveel stijl en zoveel overtuiging , dat het tegelijk onweerstaanbaar curieus is. 18u09: Je moet niet van gesofisticeerde huize zijn om te scoren op Pukkelpop. Bijvoorbeeld: je neemt één knoppendraaier die strooit met opzwepende beats. Tel daar een rondhotsende MC en een flexibel danseresje bij die zich in allerlei gymnastische bochten wringen et voila; de tent staat op zijn kop. Een formule die vorig jaar zijn werkzaamheid bewees tijdens Buraka Som Sistema en nu ook door Major Lazer in praktijk wordt gebracht. De op Jamaicaanse leest geschoeide dancehalldreunen hadden effect, en de pikante standjes van de ebbenhouten majorette deden de temperatuur in de Dancehall stijgen met een graag zes.

‘I NEED AIR’ stond er op een pancarte achter ons te lezen – en daar sluiten wij ons graag bij aan. 16u40: Vier jaar geleden danste de Pukkelpopwei zich het collectief pleuris op twee robots bovenin een piramide, vandaag zitten de mannen van Magnetic Man opgesloten in een futuristische, lichtgevende kubus. Vorig jaar werden we bijna onder de voet gelopen tijdens hun passage in de Chateau, een promotie richting Dance Hall had de dubstepsupergroep dus wel verdiend.

Zeggen dat dubstep een genre is dat aan steile opmars bezig is, is als zeggen dat An Lemmens behoorlijke inkijk heeft of dat Mark Cavendish een sprintje kan plaatsen.

Skream, Benga en hun mentor Artwork behoren tot de pioniers van het genre, en hun liveshow staat als een, euh, kubus dus. Als dubstep ooit uitgroeit tot stadiumproporties hebben deze heren alvast de eerste stap gezet. Volgend jaar op het hoofdpodium in hun eigen piramide?

15u52: Twee weken geleden prezen we de aanstekelijke single MY KZ YOUR BF van Everything Everything nog aan als een bindmiddel tussen Vampire Weekend en Duran Duran – en in welk T-shirt bestijgt EE-zanger Jonathan het podium? U raadt het goed, eentje van fokkin’ Vampire Weekend!

De strak gestructureerde indiepop van het kwintet uit Newcastle heeft een en ander gemeen met de grillige afropop van Ezra Koening en de zijnen, maar de jongens hebben evengoed een boon voor the tegendraadse ritmes van The Police en Talking Heads.

Daarboven beschikt de zanger over een falsetstem die even zuiver klinkt als de coke van Al Pacino in Scarface. Qua charisma boeken ze dan weer enkele meters in, maar wie kan dat in hemelsnaam bommen op een dag dat het zweet kruipt waar het niet laten kan? 15u11u: Blood Red Shoes scoren op deze 25ste editie van Pukkelpop zowaar een hattrick – het briesende garagerockduo is er voor de derde keer op rij van de partij! Waarvoor een welgemeende proficiat. Volgend jaar mogen ze wat ons betreft opnieuw komen, al was het maar om de ravissante Laura-Mary Carter nog es van nabij te mogen aanschouwen. Zelden zo hard een zwarte Fendergitaar willen zijn als op deze mooie vrijdagnamiddag. 14u58: Simon Neil, frontman van Biffy Clyro, is zijn wisselbeker ‘beste baard’ kwijt – de trofee gaat richting de voltállige bezetting van Eels. Dat frontman Mark E. Everett al lang met een uit de kluiten gewassen rimboe op z’n bakkes rondloopt, wist u al. Nu blijkt dat de hele vijfkoppige band met een knoert van een jihadbaard is gezegend! À propos: Eels kreeg in de backstage een gouden plaat overhandigd voor hun album Hombre Lobo – en sprongen van vreugde de met Veuve Clicquot gevulde jacuzzi in. Ja ja, u zou eens moeten weten…

14u44: De wisselbeker ‘beste pancarte op de wei’ gaat bij deze naar de blonde deerne die we vooraan bij Kate Nash spotten met het opschrift ‘Papa, ik kom klaar’ – en nu maar de vingers kruisen dat meneer thuis Belgacom-TV heeft! 13u45: Pas over de noen, en al tijd voor onze eerste wisselbeker: het lintje voor beste beginjingle gaat naar het olijke duo Matt & Kim en Notorious B.I.G’s Where’s Brooklyn At.

Een paar jaar geleden stond het koppel nog in de Chateau, deze keer schuiven ze enkele banken vooruit tot in de Marquee. Hij, een gladde, jongere versie van Rob Low, aan de keyboards. Zij, een immer breed glimlachend drumfurie. Matt & Kim brengen een soort veredelde braderie-act waarmee ze vast en zeker scoren op de farmers market te Brooklyn, maar beschikken net als die van Harlem over dat specifieke gen dat Pukkelpop zo Kiewit-a-go-go maakt. 13u12: Drie bleekscheeten uit Texas, de redneck achtertuin van George W. Bush, die hun naam bij de meest zwarte wijk in New York halen – het klinkt als een zieke grap, maar neen – het zijn gewoon de no-nonsense garagerock en nonchalante sixtiesmelodieën van Harlem.

Een zanger-drummer met een Japanse theedoek rond z’n hoofd, veel woo-hoo’s, waa-waa’s en net niet goed gestemde gitaaropstootjes. Het ging er – single Gay Human Bones op kop – op deze jingle jangle morning allemaal in als een groot glas halfvolle melk en peperkoek. 12u05: Goedemorgen Pukkelpop! Het zonnetje schijnt! Het zonnetje schijnt en toch staan we samen met enkele honderden anderen in een tent te luisteren naar de donderpreken van een 50-jarige health freak, een ex-bodybuilder en punkrockzanger. Yep, Henry Rollins is back in town!

Rollins freewheelt door zijn favoriete onderwerpen: het Amerikaans juridisch systeem en het IQ-gehalte van sommige van z’n landgenoten (‘we have two languages: dumb and dumber’) en vooral zijn voormalige president George W. Bush (over zijn aparte aanpak van de Engelse taal: ‘like a man trying to handle a live eel.’). Het verplichte grapje over Henry’s goede vriend William ‘captain Kirk’ Shatner sluit naadloos aan bij een lofzang op Nelson Mandela – ‘If I know one man who deserves to watch TV and eat free pizza for the rest of his live, it’s Nelson Mandela

Ontroerend om te zien hoe de kids om half één ’s middags een en al oor bieden als Rollins de Zuid-Afrikaanse grondwet uit het hoofd citeert. Straffe koffie.