Prince @ Werchter Boutique

© Reuters

Never mind the aftershow: het concert dat Prince op Werchter weggaf was er ook al één.

Hoogtepunt: tijdens ‘Purple Rain’, en énkel tijdens ‘Purple Rain’, valt het water met bakken uit de lucht – onvergetelijk

Dieptepunt: de dramatische Sarah McLachlan-cover ‘Angel’ door één van de zangeressen – bah

Beste quote: ‘All eyes on me, please.’ Komt in orde.

Na de wei van Werchter heeft Prince gisteren blijkbaar ook nog de Viage in Brussel ingepakt met een aftershow voor mensen die bereid waren nog eens tachtig euro op te hoesten. Moet fantastisch geweest zijn, alleen hadden we het gevoel dat we de aftershow al gezien hadden…

Laten we het eerst vluchtig over de openers hebben: de tot soulzanger omgeturnde technoproducer Jamie Lidell mocht het festival openen. Uitstekend idee, want de man klinkt op zijn laatste plaat ‘Compass’ zoals wij, als de mensen ons met Prince aanspraken, zouden wíllen klinken anno 2010. Helaas koos Lidell vooral voor minder geïnspireerd radiovoer uit zijn vorige platen: een gemiste kans om indruk te maken.

Prince zelf zoekt zijn hedendaagse muziek dan ook elders: naast zijn oude held Larry Graham mocht namelijk ook Mint Condition opdraven, een net als Prince uit Minneapolis afkomstige groep die zijn R&B/neo-soul kruidde met avontuurlijke ritmes, gonzende grooves, vocale uithalen en helaas ook een overdosis pathetiek. Het liet de gemiddelde Boutiqueganger Siberisch koud, maar slecht zouden we Mint Condition niet durven noemen.

Teleurgesteld waren we wel in Larry Graham: die begon zijn set met een portie schitterende seventiesfunk (inclusief een heerlijk silly Graham Central Station-introtune) maar verloor zich nadien in een egotrip vol eindeloze solo’s en halfslachtige Sly Stone-covers.

Tot grote ontstentenis van wie nadien nog snel even een broodje of een drankje wou scoren stond daarna onmiddellijk Prince Rogers Raymond Nelson zelve op het podium, en moesten meteen ‘Let’s Go Crazy’, ‘1999’ en ‘Little Red Corvette’ eraan geloven. Een beetje onwerkelijk: na weken uitkijken naar het concert van Prince werden we nu meteen met zijn grootste hits om de oren geslagen. ‘I’ve got too many hits,’ durft de man naar verluidt al eens verzuchten, en het had er alle schijn van dat dat vandaag ten overvloede zou blijken.

De zanger bleek in vorm: goed bij stem, aanstekelijke danspasjes, uitdagende glimlach – als je maar een paar concerten geeft komt het oprechte enthousiasme klaarblijkelijk vanzelf. Mooi om te zien was dat, en toen even later ‘Purple Rain’ (het kon echt niet op, we zeiden het al) vergezeld ging van een kortstondige maar hevige regenbui leek dit een legendarisch concert te zullen worden. Onze bemerking dat de hits wel heel erg aanleunden tegen de radioversie en dat de kleine verschillen eerder slordigheden waren dan innovaties werd weerlegd door een uitgebreide update van ‘Kiss’, waarin het publiek zich tot groot tevredenheid van onze Prince van zijn beste kant liet zijn.

Nadien werden echter ook de nadelen duidelijk van artiesten die maar enkele concerten spelen, daarin plichtsgetrouw enkele hits voorzien, maar verder gewoon hun zin doen. Alsof alle hits op waren kregen we in het laatste halfuur nóg een Sly Stone-medley, een aantal van die ontzettend doodgewone nummers van recentere platen in extra lange versies en eindeloos gedol met het gitaarriffje uit ‘Love Rollercoaster’ van de Ohio Players. ‘Prince werd door het publiek vier keer terug op het podium geroepen’, maken ze daar dan in de krant van, maar u gelooft het nooit: zó kunnen wij het ook. Als je aan het einde van je concert alle hits in de kast laat is het nogal logisch dat de mensen blijven klappen, gewoon omdat ze niet kunnen geloven dat je het concert op die manier wenst te beeindigen.

Er zullen fans zijn die zeggen dat Prince zelfs een geheel hitloos concert mag geven, en dat het dan toch nog fenomenaal zal zijn. Kan best: het gaat er ons niet om dat hij per se al zijn grootste hits moet spelen, maar wel dat wat we in de plaats kregen niet goed (genoeg) was. Bovendien zal iedereen moeten toegeven dat Prince zijn status uitsluitend te danken heeft aan de stuk voor stuk geniale songs op zijn platen uit de jaren tachtig (en misschien die ene uit 1992) – als hij alleen de onvoldragen spielereien en covers die we gisteren te horen kregen op plaat had uitgebracht zou er gisteren in Werchter bijzonder weinig volk geweest zijn.

Niettemin moet een artiest doen wat hij wil, en dat kon ook, denken we, als Prince het concert anders had ingedeeld (elke trouwfeest-DJ heeft verdorie een betere Prince-medley in zijn mouw): minder bekende songs vooraan (iedereen gaat dan toch loos), jams tussendoor, hits nadien – dat deed hij overigens ook in Roskilde, waar ‘Purple Rain’ en ‘Kiss’ pas op het einde kwamen. Met wat knip- en plakwerk had dit een concert kunnen worden met enkele mindere momenten die onmiddellijk verbleekten bij de schitterende apotheose die alle aanwezigen nog een week met een gelukzalige grijns had opgezadeld. Dat is het helaas niet geworden, en dat is toch echt wel zonde.

Tim Vernimmen

Setlist: Venus de Milo / Let’s Go Crazy / Delirious / Let’s Go Crazy, Pt. 2 / 1999 / Little Red Corvette / Controversy / Take Me With U / Guitar / Hot Summer / Purple Rain / Angel / Nothing Compares 2U / Kiss / Mountains / Shake Your Body / Everyday People (Sly Stone) / I Want to Take You Higher (Sly Stone) / ENCORE 1 / Forever in My Life / ENCORE 2 / Dance (Disco Heat) (Sylvester) / ENCORE 3 / Partyman / ENCORE 4 / Musicology / God Instrumental (voor u op basis van deze setlist concludeert dat wij overdrijven: de meeste hits passeerden in gekortwiekte vorm)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content