Op haar nieuwe plaat klinkt indiepopgroep Daughter haast optimistisch

Nu ja, optimistisch. In het geval van het zwaarmoedigste kindje van de indiepopklas wil dat zeggen: een beetje minder doodsangst.

Op school was Elena Tonra (33) een verlegen buitenbeentje dat graag las en schreef. In poëzie kon ze haar diepste en donkerste gevoelens kwijt. Later werden dat songs, toen ze zichzelf gitaar leerde te spelen. Na een tijdlang alleen te hebben opgetreden vond ze in de Zwitserse gitarist Igor Haefeli en Franse drummer Remi Aguilella de geschikte geestverwanten om haar vaak ongemakkelijke openhartigheid – aan wanhoop, doodsangst of radeloze wensdromen zelden gebrek – te verklanken in atmosferische, kussenzachte indiepop. Daughter bestaat intussen dertien jaar. Na een intermezzo waarin Tonra als Ex:Re een soloplaat maakte om een zoveelste relatiebreuk te verwerken (‘If I could write you back here / It would be my best work’ was een van haar mooiste vondsten) neemt het trio de draad weer op met Stereo Mind Game, een plaat die label 4AD nogal bedrieglijk als de meest optimistische van Daughter aankondigt.

Op een verjaardagsfeestje raakte ik onlangs met iemand in een heel intens gesprek over het leven verwikkeld. Misschien trek ik zo’n types aan.’ Elena Tonra

Het komt er veeleer op neer dat je de wereld minder zwart-wit bent gaan zien. In jouw geval betekent dat: minder zwart.

Elena Tonra: (lachje) Klopt. Het lukt me almaar beter om in de tegenwoordige tijd te leven in plaats van aldoor te smachten naar iets wat voorbij is of nog moet komen. Misschien heeft het ermee te maken dat mijn visie op de dood veranderd is. In veel oude Daughter-songs zing ik over de doemgedachten die mij toen in hun greep hielden. Vroeger was ik bang om op een vliegtuig te stappen. Dit is het dan, dacht ik, misschien ga ik straks de pijp uit. Nu redeneer ik: als het moet zijn, dan is het tenminste mooi geweest. Alleen al die dertien jaar in Daughter hebben onze stoutste dromen meer dan vervuld.

Een voorbeeldje graag.

Tonra: Enkele jaren geleden hebben we in Zuid-Amerika getourd. Geen idee wat we daarvan moesten verwachten, maar wat een verrukkelijke ervaring was me dat. In Brazilië zongen de mensen zo luid mee dat ik mezelf niet meer hoorde. Tijd om met de fans te praten is er nadien niet altijd. Maar als het gebeurt, blijft het mij verbazen hoe iemand die je totaal niet kent meteen heel rechtuit is. Daar hou ik van, en niet alleen na een concert. Ik was laatst op een verjaardagsfeestje en het duurde geen twintig minuten voor ik met iemand in een heel intens gesprek over het leven verwikkeld was. Misschien trek ik zo’n types aan. (lacht)

De zee speelt een terugkerende rol op Stereo Mind Game.

Tonra: Het is bij uitstek een natuurlijk obstakel dat mensen van elkaar scheidt, en daarom een dankbare manier om gemis uit te drukken. Tijdens de opnames van de plaat heb ik in Amerika iemand leren kennen met wie ik nu mogelijk een romantische relatie zou hebben gehad als we niet zo ver van elkaar woonden. Engeland, mijn thuis, is natuurlijk op zich al een eiland.

Het nummer Party gaat over de avond waarop je hebt besloten te stoppen met drinken.

Tonra: Ik besefte al langer dat alcohol een groter deel van mijn leven uitmaakte dan ik nog gezond vond. Al heeft drinken voor mij wel lang voordelen gehad. Ik sta nu al drie jaar droog en het blijft moeilijk voor een introvert mens als ik om sociaal los te komen. (lacht) Toch heb ik de indruk dat mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Ik blijk heel veel dingen te kunnen zonder dat ik een behulpzaam glas naast me moet hebben.

Hielp drinken jou je podiumvrees te overwinnen?

Tonra: Dat dácht ik. Maar ik heb al genoeg nuchter opgetreden om te weten dat ik die zenuwen sowieso heb. Bovendien vind ik het respectloos tegenover het publiek. Ik ken geen enkele andere sector waarin je zo veel mag drinken vlak voor je aan je werk begint. Wat bier of wijn en dan het podium op? Doodnormaal. Beginnende artiesten krijgen hun eerste optredens ook niet in cash, maar in gratis alcohol uitbetaald. Daar loopt het al meteen fout. (lacht)

Wat doe je doorgaans op een dag waarop je niet schrijft, opneemt of tourt?

Tonra: Hopen dat er iets uit de lucht komt vallen. (lacht) Er is geen aan-en-uitknop. Ik krabbel altijd wel de omschrijving van een gevoel of fragmenten van een opgevangen gesprek neer. Of denk na. Niet om dramatisch te doen, maar ik ben zo vaak met een gebroken hart achtergebleven dat het tot me doordrong dat niets in het leven zeker is. Daarover tobben is tijd die je beter besteedt aan genieten terwijl iets er nog wél is.