Wanneer de organisatie van de Lokerse Feesten haar schouders zet onder een trip down memory lane, dan doet ze dat vakkundig. Met het Zweedse Millencolin en het Amerikaanse Blink-182 op de affiche zond ze jong maar vooral wat ouder in een rollercoaster langs examenperiodes, eenzaamheid en eerste liefjes.
“Ik heb hem al gezegd dat ik nu met iemand samen ben. Ik kan er niet aan doen dat die mij nog stuurt hé! En ge moet mijn berichten niet lezen, dat kwetst mij echt, dat ge mij niet vertrouwt, beseft ge dat?”
Zestienzijn
Het was alsof de organisatie ze er neergepoot had, het ruziënde koppeltje laat-tieners aan mijn rechterzij. Met een enorme smak werd ik teruggekatapulteerd naar een tijdperk waarin x’en achter een sms nog rigoureus geteld en geanalyseerd werden, naar hopeloze verliefdheden op scoutsleiders, bikinitopjes als bh en zinnen als “no purpose or direction” in alcoholstift op je geschiedenismap. Geen intenser bezigheid dan Zestienzijn.
Met een hart als een stormram snak je naar ambassadeurs die jouw gevoelens kunnen vertalen naar makkelijk te behappen songs die het meeste baat hebben bij de akoestiek van een rommelige slaapkamer of een morsig jeugdhuis. Naar gitaren die meehuilen wanneer je Hem uitgerekend met Haar hebt zien kussen, een drum die je sneller doet trappen wanneer je uitgelaten van je eerste fuif naar huis fietst en een stem die in jouw plaats boze dingen roept naar je pa. Zestienzijn is het uitgelezen excuus om volledig egocentrisch door het leven te wandelen, een privilege dat je maar al te gauw verliest en waar je dus ook volledig rechtmatig ten volle van mag – nay!- moet profiteren.
Naar mijn mening heeft iedereen nog steeds een zestienjarige in zich. Figuurlijk, welteverstaan. In mijn jeansbroek passen er zelfs twee, en vanavond mochten hun spillebenen uitgelaten trappelen. Waar tieners zich tegenwoordig tevreden stellen met de schaamteloze branding van gedrochten als 5 Seconds Of Summer had ik het geluk mijn eerste vakantieliefje te mogen zoenen op de (achteraf gebleken niet zo toepasselijke) lyrics van . Ik leerde snowboarden met ‘Dumpweed’ in de oren, was ervan overtuigd dat ik ‘Josie’ was en ‘Fingers Crossed’ heeft mij door meerdere tienerdepressies gegidst. Zeggen dat ik enthousiast was om deze nostalgierush op mijn ziel te laten neerdaveren zou een understatement zijn.
Een muur van Blink-182 shirts
Hoewel ze zeven meer dan uitstekende studioalbums hebben voortgebracht, heeft Millencolin het imago dat ze live zelden kunnen afleveren wat ze op plaat klaarspelen. Vooral frontman Nikola Sarcevic blijkt een twijfelgeval wanneer er gegoocheld moet worden met woorden als ‘natuurtalent’ en veel lijkt het hem ook niet te kunnen schelen. Gig na gig zag ik zijn handen en stem beven op Groezrock, zijn brein de Londense Astoria al na het openingsnummer verlaten en hem er simpelweg zijn spreekwoordelijke snapback naar gooien tijdens hun set in Kiewit. Maar vanavond, uitgerekend op de f- kaai van f- Lokeren, voor een publiek dat schreeuwde voor de band die na hen zou optreden, stond Millencolin als een huis.
Een muur van Blink-182 shirts
De nummers – zoals verwacht een Greatest Hits selectie- vlogen scherp en snedig uit de boxen en gitaristen Erik Ohlsson en Matthias Färm lieten zien dat deze band al meer dan twintig jaar samenwerkt. Geroutineerd wisselden ze elkaar af bovenop een versterker, vooraan het podium of rug aan rug met hun frontman – de oudste trucjes in de rockersdoos, maar ze bleken wél te werken. Er ontstonden (voorzichtige, zeer voorzichtige) circlepits en hier en daar durfde zelfs iemand van de grond gaan – nadat hij zijn portefeuille en gsm veilig aan zijn lief had overhandigd welteverstaan. “Hier heb ik 17 jaar op gewacht” hoorde ik bij aanvang van de show nog iemand roepen en ik wou dat ik hetzelfde had gedaan. Deze Millencolin verdiende de gelijkgestemde zielen op Groezrock, de die-hard fans in de Astoria en het verwachtingsvolle publiek in Kiewit.
Blijkbaar had Nikola een uitdaging nodig om zichzelf te bewijzen. Tegen een muur van Blink-182 shirts wist hij de geschreeuwde strofes van ‘Fox’ toch melodieus te laten klinken, de pijnlijke herinneringen van ‘Happiness for Dogs’ ook naar huismoeders over te brengen en liet hij stof opwaaien met ‘Kemp’. De Zweden wonnen duidelijk zieltjes door een nummer op te dragen aan Fellaini (“die voetballer met dat haar”) en hielden zoals dat hoort hun bekendste nummers (‘No Cigar’, ‘Mr Clean’, ‘Blackeye’) voor het einde van hun set. Desondanks de positieve reactie van het publiek kon Millencolin nooit door de Blink-182 anticipatie breken, maar als ze dat al voelden, gedroegen ze zich uiterst professioneel. Het uitblijven van een gedoodverfde bisser als ‘The Ballad’, ‘Home From Home’ of ‘Story Of My Life’ na een relatief mak applaus zullen we dus ook maar aan ‘organisatorische verplichtingen’ toeschrijven.
Fucked every dude in the room
De echte headliner van de avond kondigde zich aan zoals een echte headliner dat doorgaans doet: door er meteen de beuk in te zetten. In een huiveringwekkend tempo tuimelde het Californische drietal door hun grootste hits en hun meest beklijvende meezingers en hielden enkel halt voor een bedenkelijke bindtekst of een suggestieve beweging richting de Eersterijmeisjes. Als speelse labradorpups sprongen ze over het podium terwijl ieder bandlid het beste van zichzelf gaf. De penismop van Tom DeLonge, de solo van Mark Hoppus, het bloot bovenlijf van Travis Barker.
Een kniesoor zou kunnen zeggen dat Tom geluk heeft gehad dat Mark af en toe wat zanglijnen voor zijn rekening kon nemen. Dat de tweestemmigheid tijdens de fade-out van Feeling This er compleet naast zat en dat er, als er minder masturbeerbewegingen gemaakt werden, er misschien iets strakker gitaar gespeeld kon worden. Er kon zelfs gefluisterd worden dat je op je veertigste je lyrics niet meer moet veranderen (“I fucked every dude in the room” in plaats van “I’m jealous of everybody in the room”) en zelfs dat dat stomme petje écht niet nodig was. Het lijkt ons echter straf dat iemand op de eerste rijen van de Grote Kaai daar nog maar een seconde de stemklep voor afgeleid heeft. Lokeren werd vanavond immers overspoeld door zij die Blink 182 aan het werk wilden zien zoals ze zich hen herinneren; de band die hun adolescentie een soundtrack heeft gegeven. Daar horen alle poses en mopjes waar je destijds op het middelbare schoolplein mee had gescoord nu eenmaal bij. Als dat ons de generatie van de pis-, kak- en piemelhumor maakt, dan gebeurt die kroning onder grote onverschilligheid. Videoclips van What’s My Age Again (vergezeld door een gigantische kom Honeypops), hebben evenzeer onze opvoeding bepaald dan eender welke goedbedoelende grootouder.
Dankzij puberale intermezzo’s als “I just made the noise of sexual intercourse” en “Travis Barker is so hot I want to come on his chest” vergeet het publiek zelfs dat nummers als Wishing Well, Natives en After Midnight (uitgebracht op Neighborhoods, 2011) helemaal geen deel hebben uitgemaakt van hun jeugdjaren. Toegegeven; de handjes (en lijven) gingen het meest in de lucht bij de monsterhits in deze toch al overvolle hitparade. De setlist kwam dan ook voor het grootste deel uit Enema of the State, Take Off Your Pants And Jacket, en (selftitled) Blink 182, de albums die het wereldwijd het beste hebben gedaan. Als buurtbewoners al voor overlast naar de Blauwe Lijn belden, zouden ze allemaal hetzelfde gepreveld hebben. “Say it ain’t so. I will not go. Turn the lights off. Carry me home.”
I guess this is growing up
Het is me nog steeds onduidelijk wanneer de atmosfeer precies omgeslagen is. Het ene moment maakte ik nog gniffelend de notitie dat de meisjes van de merchandising zelfs tijdens de set van Blink182 nog bandshirts aan het verkopen waren “voor de échte fans”, het andere moment zit ik samen met de 8000 anderen bovenop de skateramp van Heist, achterop de Vespa Ciao van mijn vakantielief, in de slaapkamer van mijn beste vriendin, op de tram naar school. Is het mogelijk om herinneringen te delen met volstrekt onbekenden? De massa pulseerde, circuleerde, barstte uit elkaar en kwam weer samen onder de vakkundige handen van het drietal dat zijn toeschouwers wist te bewerken al waren ze stukjes kneedgom die ze in een oude pennenzak hadden teruggevonden.
De ironie van het laatste bisnummer ‘Dammit’ (I guess this is growing up) ging volledig aan me voorbij, hoewel ik diezelfde ochtend nog een lening had afgesloten voor de aankoop van mijn eerste appartement. Anderhalf uur lang was Lokeren een veilige bubbel waar belastingsaangiften en bouwaanvragen hard op afketsten en enkel échte emoties een frontstagepasje kregen. Ik danste, schreeuwde, sprong en buitelde als een kolenlopend hertenkalf op mijn vertrouwde Vans de zomernacht in, een smsje met duizend xxxxxx-jes naar mijn lief in mijn outbox. What’s my age again?
*** Allicht zouden weinigen Millencolin en Blink-182 samen onder de wimpel punkrock catalogiseren, zeker niet als er termen als skatepunk en poppunk voorhanden zijn. Een zoektocht online leerde me dat jongeren vandaag zelfs hokjes hebben voor dingen die ze crewneckcore, EZcrab en neo emo noemen. Maar waar een zestienjarige zijn leefwereld het liefst zo complex en obscuur mogelijk maakt, houdt een zestienplustien-er het allemaal liever wat simpel. Bovendien zijn alliteraties het waard een oogje dicht te knijpen.
SETLIST MILLENCOLIN
PENGUINS & POLARBEARS / FAREWELL MY HELL / HAPPINESS FOR DOGS / BULLION / MAN OR MOUSE / CASH OR CLASH / CARRY YOU / KEMP / DUCKPOND / OLYMPIC / BATTERY CHECK / RAY / NO CIGAR / FOX / MR CLEAN / BLACK EYE
SETLIST BLINK 182
FEELING THIS / WHAT’S MY AGE AGAIN / ROCK SHOW / UP ALL NIGHT / DOWN / MISS YOU / DUMPWEED / WISHING WELL / DISASTER / ALWAYS / STAY TOGETHER FOR THE KIDS / AFTER MIDNIGHT / FIRST DATE / DOGS EATING DOGS / HYBRID MOMENTS / NATIVES / MAN OVERBOARD / GHOST ON THE DANCEFLOOR/ ALL THE SMALL THINGS / CAROUSEL /// VIOLENCE / DAMMIT / FAMILY REUNION
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier