Lissie (vrijdag 15:00, Pyramid Marquee)

Gezapige, ongevaarlijke, professionele Amerikaanse poprock: van u weten we het niet, maar daar doen wij het niet voor.

WHAT’S THE FUZZ? Daar vraagt u wat. Lissie Maurus komt uit de Midwest, zingt en schrijft middle of the road-achtige poprockliedjes, en toerde met Lenny Kravitz (o-ow) en Ray LaMontagne (aha). Freeway rock noemen ze haar ding in de States, en het zou lieden die de Fleetwood Mac met Stevie Nicks en Lindsey Buckingham in de bovenste lade hebben liggen nogal een beetje moeten aanspreken. Op sommige dagen zijn wij zo iemand, en inderdaad: de keren dat Radio 1 de single ‘When I’m Alone’ draaide, hadden we er iets minder moeite mee om de E403 tussen Brugge en Lichtervelde als een Californische highway te aanzien.

TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT? Tja, over Lissie d’r songs viel eigenlijk niet bijzonder veel naar huis te schrijven. Gezapig. Gezellig. Ongevaarlijk. Wie nog dorst? De blonde zangeres speelde slaggitaar en legde ook achter de microfoon een behoorlijke inzet aan de dag, maar daar hield het zowat mee op. Samen met haar drie bandleden zette ze een typisch Amerikaans – geolied en professioneel maar vooral zielloos – geluid neer. Come to think of it: dat had even weinig uitstraling als het oversized witte t-shirt dat ze had aangeschoten, en dat Trinny en Susannah, de modekippen van VIJFtv, wellicht een hartinfarctje had aangedaan.

HET YOUTUBEMOMENT? ‘Ik weet dat het cheesy klinkt, maar geloof in de toekomst, geloof in jezelf!’. Had niemand vandaag al tegen ons gezegd, bedankt daarvoor!

(K.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content