Junn stript popmuziek terug naar de essentie op nieuw album Komeetta

Met haar eerste album onder de naam Junn gaat zangeres Anu Junnonen aan de hand van experimentele pop op zoek naar haar identiteit. Zelfs wie geen woord Fins spreekt blijft niet onberoerd.  

Op Komeetta neemt Finse zangeres Anu Junnonen ons op experimentele wijze mee naar het hoge noorden. Begeleiding voor de soms akoestische en dan weer elektronische pop wordt voorzien door de heldere en kalme stem van Junnonen. Moeiteloos mengt ze teksten en overgangen in het Engels, Frans en Fins. Ondertussen woont Junnonen al meer dan twintig jaar in Brussel, langer dan ze ooit in Finland woonde, maar blijft de zoektocht naar verbinding met haar geboorteland haar bezighouden. ‘Met de jaren heb ik echt meer de nood om te connecteren met mijn roots.’

‘Dit album is een logische stap in dat proces. Vroeger arrangeerde ik al Finse volksliedjes voor mijn jazzband, maar dit is de eerste keer dat ik zelf in het Fins schrijf. Dat lijkt heel normaal, dat ik als Finse artiest ook in die taal schrijf, maar dat was echt niet evident. Ik ben altijd in nauw contact gebleven met mijn land, maar het is zo hard veranderd sinds ik er vertrokken ben. Op dit album werk ik voor het eerst samen met een Fins label. Ik moet opnieuw netwerken en uitvissen hoe alles daar werkt in de muziekindustrie. Het is alsof ik een nieuwe carrière opstart, maar dan in Finland.’

Junnonen gaat niet enkel op zoek naar het Finse in haar, maar ook naar haar eigen identiteit. ‘Op deze plaat heb ik voor de eerste keer het gevoel dat ik iets gemaakt heb dat in lijn ligt met wie ik ben als persoon. Voor mij duurde het gewoon wat langer om door te hebben wie ik ben en waar ik naartoe wil.’ Hierbij hoort ook een nieuwe artiestennaam. In het verleden zong Junnonen in bands zoals aNoo en bracht ze muziek uit onder haar eigen naam. Nu zet ze haar artistieke project verder als Junn. ‘Die moeilijke naam was een handicap in mijn carrière,’ lacht ze. ‘Als mensen mij vroegen hoe ze mijn muziek konden vinden, zei ik mijn naam en zag ik dat ik ze volledig kwijt was.’

Taalbarrières weg

Voor de meerderheid onder ons Belgen die geen Fins spreken: geen zorgen, de muziek overstijgt elke taal. Kijk maar naar de opener, toepasselijk Ouverture genoemd. In totaal bestaat de song uit vijf zinnen Fins, maar dat houdt niemand tegen om meteen de vibe van het album te snappen. ‘Ik weet niet of het een normale keuze is om je album te lanceren met een nummer dat niet echt een nummer is, maar who cares. Met een album creëer je een nieuwe wereld waarin alle stukken in elkaar moeten passen. Een opener moet sfeervol zijn en uitnodigen om verder te luisteren. Het moet geen volledig nummer zijn, gewoon een bepaalde mood.’

Ook op het nummer Mun Maailma snap je er niets van, maar tegelijk toch alles. ‘Tijdens de coronacrisis liepen er altijd veel kinderen rond bij ons thuis. Op een bepaalde dag waren mijn man en ik allebei doodmoe, en was er zoveel lawaai rond ons dat we niet meer konden werken. In het midden van al die chaos keken we naar elkaar en zonder iets te zeggen, dachten we opeens aan hoe mooi het leven is. Dat moment was zo puur, dat moest ik gewoon opschrijven.’

Essentiële muziek

Naar die essentie keert Junnonen op heel het album terug. Laten we het nog een bijwerking van de coronacrisis noemen. ‘Als er zoiets gebeurt, begin je jezelf af te vragen wat er nog zin heeft. Ik moest stilstaan bij hoe ik wou dat mijn nieuwe muziek klonk. Het antwoord was: ik moet terug naar het simpele. Soms zit je vast in je oude werk, en denk je dat je verder moet gaan op dezelfde manier. Ik heb het geluk dat ik al heel lang samenwerk met mijn band en ze eerlijk tegen mij kunnen zeggen: “Ga eens een andere richting uit”. Dat is schrikken, want opeens moet je ergens naartoe waar je nog nooit eerder geweest bent. Uiteindelijk moet ik toegeven dat ze gelijk hadden. We keren terug naar de kern van een lied, met enkel de hoognodige begeleiding.’

Een grote omslag in vergelijking met de eerdere projecten van Junnonen. ‘Vroeger was mijn productie heel verregaand. Ik ben uit jazzbands gestapt omdat ik meer elektronische muziek wou maken, maar op dit album keer ik net terug naar het akoestische werk. Toen we in de studio zaten had ik soms zin om toch nog van alles toe te voegen, maar het is ons gelukt om niet elk nummer vol te proppen. We willen in alle eerlijkheid de luisteraar bereiken. Als er te veel productie is, gaat de boodschap soms verloren.’

Slaaplied voor George Floyd

Op George’s Lullaby is de boodschap alvast duidelijk: je kan niet wegkijken van racisme. Junnonen schreef het nummer naar aanleiding van de dood van de zwarte Amerikaan George Floyd tijdens zijn arrestatie in mei 2020. ‘Dat nummer ontstond uit complete verslagenheid. Ik kon het niet laten om erover te schrijven. Ik wilde ontdekken wat onze rol is in dit verhaal en hoe dit kon gebeuren. Het is een moment waarop je alweer alle hoop verliest en je afvraagt wat er mis is met de mensheid. Als blanke mens kan ik deze issues nooit volledig begrijpen, want ik word er niet mee geconfronteerd, maar moet ik toch mijn verantwoordelijkheid nemen.’

Het juiste perspectief

Die zelfreflectie stond ook centraal op de eerste single Comet. Hierop zingt Junnonen over de dood en hoe elk moment een geschenk is. Maar ook over hoe wij als mens maar een klein onderdeel zijn van het universum en dat eens uitzoomen alles in perspectief kan zetten. ‘Het is een heel troostend gevoel om te weten dat we zo minuscuul zijn.’ Van die eerste single loste de zangeres al een sneak peak in juni vorig jaar en twee jaar geleden begon ze al aan Komeetta. ‘Toen het album eindelijk af was kwam daar meteen nog eens zes maanden extra wachttijd bij om de vinyl te persen. Maar dat is het mooie aan muziek: hoe lang het wachten soms ook duurt, de timing is altijd juist.’