In première: Robbing Millions laat de hagedis in zichzelf los op nieuwe single ‘Same Skin’

Brusselse synthpop-band Robbing Millions brengt een bezoekje aan de anti-aging kliniek in de video voor hun nieuwe single Same Skin.

‘Ik zou het een groovy synth-prog anthem noemen, of een Vitelloniaanse synth-pop song, maar het is ook een psych-reptielensong over het vervellen van je huid’, aldus Robbing Millions-zanger Lucien Fraipont. Eigenlijk is het gewoon de nieuwe single Same Skin en bijhorende videoclip van de band die opnieuw de grenzen van de popmuziek probeert op te zoeken, geïnspireerd door de Italiaanse dramafilm I Vitelloni van regisseur Federico Fellini.

In dit nummer geeft Fraipont uiting aan een existentiële angst die bij velen de kop opstak na de zoveelste coronalockdown. ‘Ik ben in Brussel opgegroeid, en vijfendertig jaar later woon ik er nog steeds. Ik zie elke dag dezelfde vrienden, en heb te vaak dezelfde straten bewandeld. Ik voelde me als een reptiel dat moest vervellen om verder te geraken in het leven.’

Op zoek naar nieuwe huid

Wie op zoek is naar rechtlijnige en ongecompliceerde pop is eraan voor de moeite. Op Same Skin neemt de band opnieuw een loopje met de wetten van de muziek en schittert het onverwachte, inclusief een vet stukje saxofoon ingespeeld door Matthias De Craene, bekend van Nordmann en MDCIII, in de video vertolkt door saxofonist Shoko Igarashi.

Het idee voor de video ontstond na enkele brainstormsessies met producer Yoann Stehr en director of photography Thomas de Hemptinne: een witte ruimte, een anti-aging kliniek en pseudowetenschap met dubieuze technieken. De hoofdrol is weggelegd voor een led-masker dat door middel van infraroodstralen de huid jong zou houden. ‘Toen ik ontdekte dat dit bestond, heb ik een hele avond gespendeerd aan research, en de goedkoopste versie gekocht. Het is echt een verschrikkelijk ding dat nu nog altijd in mijn appartement rondslingert. Mijn vriendin zou heel graag hebben dat ik het weggooi, maar ik vertik het’, lacht Fraipont. 

Naast Shoko Igarashi zorgt ook performance artieste Leila Alice voor vitaliteit in de anders nogal steriele video. Ze danst rond Fraipont als een kleurrijke dokter des doods die we niet helemaal zouden vertrouwen om ons te behandelen. Als ze Fraipont eindelijk het befaamde led-masker opzet, komt hij terecht in een zwarte ruimte waar Alice en Igarashi in kleurrijke make-up hem opwachten voor een trippy afsluiter van zo’n veertig seconden onder begeleiding van een zeemzoete saxofoon.

The American Dream

Geen interview met Robbing Millions zonder het over MGMT te hebben. De Amerikaanse elektropopgroep was met hun label MGMT Records verantwoordelijk voor de release van het vorige Robbing Millions-album Holidays Inside. Fraipont trok naar Los Angeles, werkte samen met producer Shags Chamberlain en schreef er nummers. Veel nummers. ‘Het duurde zo lang om Holidays Inside te maken, dat ik in de tussentijd gewoon schreef. Veel van die nummers staan nu op deze plaat. Toen ik er terug naar ging luisteren, was het soms moeilijk om te begrijpen waar ik het in godsnaam over had, maar de melodieën en overgangen raakten me nog net zo hard als toen.’

Ook voor het nieuwe album Rêve Party, dat op 28 april verschijnt,klopte zanger Fraipont aan bij zijn vriend Andrew VanWyngarden, zanger en gitarist bij MGMT. VanWyngarden had zelf geen tijd maar stuurde Fraipont wel door naar vader-en-zoon-duo Dave en Mike Fridmann. De samenwerking wierp al snel zijn vruchten af. Mike Fridmann mixte het hele album in amper drie weken tijd. ‘Wat hij deed was echt indrukwekkend, hij nam mijn muziek en haalde er zoveel meer uit dan ik ooit had kunnen verwachten.’

Terug naar België

Het nieuwe album Rêve Party komt uit bij drie verschillende platenlabels, waaronder Capitane Records. ‘Na de hele MGMT ervaring, ben ik blij om nu terug met een Belgisch label te werken. Ik kan met hen eens gewoon een koffie gaan drinken, of snel binnenspringen om iets te bespreken.’ Maar deze meer persoonlijke aanpak, betekent ook een andere manier van werken. ‘De niche waar we ons in bevinden is groter in de Verenigde Staten. Het Belgische muzieklandschap is meer gesegmenteerd. Als je niet mainstream bent, maar ook niet underground, heb je hier minder kansen. Nu werken we samen met kleinere niche-labels om ons doelpubliek echt te vinden.’