‘Ik vroeg God of Mia Doornaert Louis Vuitton-schoenen droeg toen ze piket stond’

‘Ik mag dat zeggen, hé, dat ik werk zoek?’ dixit Luc Dufourmont, Roste Luc uit Bevergem en de brulboei van het onvolprezen ID!OTS, begin dit jaar in Knack Focus. En kijk, sinds kort leest u op KnackFocus.be elke vrijdag een al even onvolprezen column van hem: De Hoek van Luc Dufourmont. Daarin becommentarieert hij een actuele gebeurtenis aan de hand van een song. Deze week inspireert Dear God van XTC hem om het met God – hij mag Hugo zeggen – over het failed state-imago van ons Belgenland te hebben op café.

Ik zat gisteren op café met God en we hadden het over het al dan niet failed state-imago van ons mooie Belgenland.

God en ik zijn al lang goeie vrienden. In het begin moest ik nog Almachtige zeggen, nu spreek ik Hem gewoon aan met Hugo, een naam die Hij zelf koos, omdat die niet echt opvalt als Hij zich onder de mensen mengt.

Hugo sprak tot mij en zei: ‘Tja, failed state… Gisteren Frankrijk, morgen Nederland, vandaag België.’

De failed state wordt hier vooral vanuit de ogen van kmo’s en de middenstand bekeken, die hun verkoopcijfers ferm zien krimpen. Dan heb je een paar ministers die denken dat ze het warm water hebben uitgevonden door een campagne op te starten, ‘we share our smile, our beers, our chocolates with you en our onverdraagzaamheid must you take erbij’. ‘Dikke zever zeg Ik,’ aldus God, ‘de tijd heelt alle wonden, forceren heeft geen zin.’

Zo ken ik God wel. Hij kan zich heel druk maken om politieke uitspraken en kleine details die er soms niet toe doen. Mocht Hij mij er bijvoorbeeld op betrappen dat ik hem zonder hoofdletter zou aanschrijven, dan zou het kot te klein zijn.

‘Maar Hugo, Gij zijt toch Almachtig? Doe er dan iets aan!’ zei ik.

‘Ah ja, en waarom zou ik? Wat staat er tegenover? Als ik iets voor Brussel doe, dan is Parijs de volgende die komt smeken om hun Tour de lucht in te prijzen… Iedereen gelijk voor de wet. Nee zeg ik! Patron, geef ons nog twee Orvals en een portie gemengd als het u belieft.’

Ik zweeg en dronk rustig mijn Orval leeg.

Hugo genoot duidelijk van de stilte, in combinatie met het bier en de portie gemengd. We hadden het verder nog over de opmars van het Vlaams Belang en de slagkracht van de Rode Duivels.

‘Morgen voorspellen ze regen’, zei de patron.

‘Ja, maar pas tegen de avond. Overdag krijgen we een stralende zon, met temperaturen rond de 21 graden aan de kust, die kunnen oplopen tot 27 graden in de Kempen. Naar de avond toe gaat het regenen en in de Kempen is er een groot risico op zware onweders en blikseminslagen’, sprak Hugo, en Hij knipoogde naar mij.

‘Nog een laatste in Het Zwarte Schaap?’ vroeg ik.

‘Voorwaar, Ik zeg u: zeg nooit de laatste, maar de voorlaatste!’ aldus Hugo.

Zeer voorspelbaar, die uitspraak.

Het werden er uiteindelijk nog vier. Ik had Hem namelijk gevraagd of Mia Doornaert al dan niet Louis Vuitton-schoenen droeg toen ze piket stond in de stakingen toen ze nog werkte voor een syndicaat.

‘Een syndicaat? Welk syndicaat?’ vroeg Hugo.

‘Dat zei ze er niet bij, wel dat ze ooit lid was. Ze begon erover in De Afspraak, tijdens een debat met Calvo, Meuris en Devadder’, repliceerde ik.

Dat was een moeilijke. ‘Daar moet ik een paar engelen op steken, tegen onze volgende afspraak kan ik dit al dan niet bevestigen.’

Toen ik de volgende ochtend mijn mailbox opende was het eerste dat ik las deze kop hier:

‘Grote Markt van Brussel in top 15 van de mooiste bezienswaardigheden ter wereld.’

Die duivelse Hugo toch.