Graham Nash: een leven in zes songs

Op dinsdag 31/5 doet Graham Nash – u kent hem van Crosby, Stills & Nash en Crosby, Stills, Nash & Young – de Roma in Borgerhout aan. Of hij in zijn goedgevulde bestaan nu tranen van geluk, verdriet of nijd liet, meestal verzint hij er meteen een melodie bij. Een leven samengevat in zes songs.

In 1967 was Graham Nash als lid van The Hollies een ster. Maar kalverliefdehits schrijven – zelfs tieten signeren – was een verstikkende routine geworden. Wat zijn King Midas in Reverse aanraakt, verandert dus niet in edelmetaal, maar in troep. Waarmee Nash aangaf dat zijn eerste huwelijk met Rose Eccles aan het verkruimelen was, en zijn dagen in The Hollies geteld.

Een impressionistisch maar vurig pleidooi om de horizon te verbreden, geschreven op een trein tussen Casablanca en Marrakesh. Niks voor de conservatieve Hollies, die het nummer categoriek afwezen. Maar omzwachteld door de broederlijke samenzang van Crosby, Stills & Nash bloeide Marrakesh Express op en ná Woodstock open tot een ijkpunt: dé hippiesong van dé hippieband.

Nog zo’n weeïge, idyllische folkpopblom die bij hippiehaters huiduitslag veroorzaakt. Nash bedacht de banale deun in een uur aan de piano, na een huiselijk moment met zijn beminde Joni Mitchell. De perfecte samenvatting van het take it easy-credo in Laurel Canyon nabij LA, waaruit in de vroege seventies zoveel softrockbands en door de zon gekuste singer-songwriters kwamen gekropen.

Ook de dag waarop Joni Mitchell hem liet zitten, barstte Graham Nash instinctief uit in coupletten en refreinen. ‘I am a simple man / And I play a simple tune.’ Nash ten voeten uit: zonder nadenken, wars van complicaties, een song distilleren uit waar het (gebroken) hart vol van is. Over heel zijn sterke eerste soloplaat hangt laag en zwaar de breuk met Mitchell.

In CSN(Y) gold Graham Nash als de bemiddelaar. Maar zelf olie op het vuur kieperen, kon hij anders ook: door zangeres Rita Coolidge bij Stephen Stills weg te schaken bijvoorbeeld. De tijd die de groep heeft verkwanseld aan ‘potsierlijke afleidingen’ zoals ruzies en drugs, die wrijft Nash zijn collega’s onder de neus in Wasted on the Way. Crosby, wasted door de coke als hij was, zong zelfs niet mee.

Wat pleit Graham Nash nadat hij zijn tweede vrouw (zie: Song for Susan uit 1982) heeft verlaten en op bejaarde leeftijd een nieuwe relatie is begonnen? Dat hij scharrelend zijn eigen hart moet volgen. Nash’ nieuwe plaat vormt eens temeer een stand van zaken, waarin hij duidelijk afstand neemt van zijn vroegere groep, en Crosby in het bijzonder. Eén langspeler, veel verbrande bruggen.