Meteen veel volk en sfeer op de openingsavond in de Gentse Bijloke. Maar het niveau van de concerten was bij momenten twijfelachtig.
Wie: The Unrevealed Society (**) The gig: Het concert hoorde bij de prijs die The Unrevealed Society vorig jaar als winnaar van de Jong Jazztalent-wedstrijd in de wacht had gesleept, en belofte maakt schuld. Het jonge kwartet miste nog wat zelfvertrouwen en overtuigingskracht om het met hun vaak introverte en cryptische improvisaties ook op een groot podium waar te kunnen maken. Toegegeven, het is een ondankbare taak om om halfvijf op een vrijdagmiddag voor een handvol mensen Gent Jazz 2013 op gang te trekken.
Wie: Jacky Terrasson (***) The gig: Wie daar veel minder moeite mee had, was de Frans-Amerikaanse pianist Jacky Terrasson, een virtuoos die met het lichte, dynamische toucher van een Ahmad Jamal het klavier de rumba kan laten dansen, maar die ook lekker ouwerwetse blokakkoorden à la Erroll Garner in de vingers heeft. Hij liet zich omringen door een all star-sextet, met o.a. trompettist Stéphane Belmondo, percussionist Minino Garray en Michel Portal op sopraansax en basklarinet.
Ze speelden een gevarieerde en onderhoudende set met stukken van Duke Ellington (Caravan) via Michael Jackson (Beat It, Don’t Stop Till You Get Enough) en Serge Gainsbourg (La Javanaise) tot Amy Winehouse (Rehab). Een feest van herkenning en verrassing, op festivalmaat.
De grootste revelatie was de 23-jarige Frans-Haïtiaanse Cécile McLorin Salvant, die meteen door het publiek in de harten werd gesloten. In een medley van Erik Satie’s Je Te Veux en de jazzstandard Yesterdays demonstreerde deze zangeres met loepzuivere precisie haar kunnen in eclatante uithalen en tot fluistering gereduceerde ademstoten. Een diva in spe om nu al in de gaten te houden.
Wie? Dee Dee Bridgewater & Ramsey Lewis (**) The gig: ‘Eigenlijk ben ik in de eerste plaats een actrice’, vertelde Dee Dee Bridgewater ons enkele jaren geleden. ‘Mensen vergeten dat weleens, maar de echte Dee Dee speelt op Broadway.’
Vergéten? Hoe zou een mens het kunnen vergeten, hoe hard hij het ook probeert? Een concert van Bridgewater is bovenal een vertoning. Wie in 2005 haar Franse chansonproject meemaakte, eet tot op vandaag geen stokbrood meer. Misschien kon een concert met de beleefde souljazzpianist Ramsey Lewis haar met de voeten op de grond houden, hoopten we. Nou, niet helemaal – en niet alleen omdat ze niet altijd samen op het podium stonden.
Openen met ‘On Broadway’ kon tellen als intentieverklaring. Lewis’ performance (Brazillica, The Way She Smiles) was professioneel en af, maar Bridgewater werd gaandeweg steeds platter. ‘One Fine Thing’ en ‘Living for the City’ waren op het brallerige af. En maar uithalen, en maar parlesanten in het Frans, en maar wapperen met de waaier. Ach.
Bart Cornand
