Niet alleen Flip Kowlier zelf is in zijn nopjes met zijn soundtrackwerk voor de Boerke-animatiereeks, zijn fiscale consulent is dat ook.
Welgeteld tweeënvijftig tekenfilmpjes heb je van muziek voorzien. Dan rijst het vermoeden dat je met variaties op een thema hebt gewerkt.
Flip Kowlier: Dat was het oorspronkelijke idee, maar het werkte niet. (lacht) Tenminste, het had gekund maar het zou saai zijn geweest, altijd maar weer dezelfde melodie op een ander instrument of zo spelen. Dus heb ik gewoon de kraan opengezet en er alles uit laten stromen.
Heel plastisch uitgedrukt.
Kowlier: Maar zo was het echt. Als je zo’n grote hoeveelheid muziek moet produceren, kom je in een bepaalde mindset waarin je jezelf totale vrijheid geeft en geen idee te zot is. Plots kon ik dingen doen die ik zelf niet snel op een plaat zou zetten. Dat bevorderde het creatieve proces enorm. Nu, het thema keert effectief terug, maar ik ben minstens zoveel keer loosgegaan.
Hoe moeten we ons dat voorstellen?
Kowlier: Met de jaren heb ik hier heel wat instrumenten verzameld, van ukelele’s, mandolines en banjo’s tot rare fluitjes. Mijn boekhouder zal kweetniehoecontent zijn dat hij eindelijk iets aan de fiscus zal kunnen bewijzen. (lacht)
Elke aflevering duurt ongeveer twee minuten.
Kowlier: Snackable content heet dat met een moderne term. Je hebt de generiek, de bruitage en de woordeloze dialogen. Daarnaast moest ik soms nog iets van vijftien seconden voor een achtervolging maken, of voor een Russische aflevering, of iets in de stijl van Mad Men enzovoort. Dat was een uitdaging in het begin, want beeld houdt geen rekening met tempo. Maar goed, dat is net hoe men al eeuwen soundtracks maakt.
Zijn er vondsten waarmee je jezelf hebt verrast?
Kowlier: Ik hou veel van Danny Elfmans werk voor Tim Burton, zoals The Nightmare before Christmas. Aangezien enkele Boerke-scènes naar Edward Scissorhands refereren, was het superleuk om eens in die huid te kruipen, iets te maken dat sprookjesachtig is met toch dat hoekje eraf. Ik ben ook nogal een horrorfan. Om dan digitaal, in mijn eentje de illusie van een heel symfonisch orkest te kunnen wekken, dat vond ik toch heel geslaagd.
Is de kraan nu leeggedruppeld?
Kowlier: Néén. Ik heb in mijn carrière wel al veel platen uitgebracht, maar altijd had ik maar juist genoeg geschreven voor wat ik nodig had. Aangezien ik nu die drive had, ben ik meteen nummers gaan schrijven voor een nieuwe soloplaat. Die zijn zelfs klaar, in mei ga ik de studio in. Die kickstart heb ik aan deze soundtrack te danken. Maar verder moet je niet dezelfde toeters en bellen verwachten. De plaat moet een gevoel hebben wat ik op de radio tegenwoordig een beetje mis: dat je een bandje hoort spelen.
