Jazeker, Norah Jonas was een uitstekende headliner op Gent Jazz. Maar de vrouw van de dag – van de ééuw – was gospelkoningin Mavis Staples.
Mavis Staples (****) is niet zomaar een zangeres. Mavis Staples is een gids. Samen met haar familie, The Staple Singers, markeerde ze de grote staties van de twintigste eeuw in de VS. Ze vertelt de geschiedenis van bevrijde slaven en de grote trek naar Chicago, van de Mars op Washington in 1963 en de rassenrellen, van de black pride van Stax Records en The Last Waltz, Martin Scorsese’s beroemde concertfilm van The Band.
Een indrukwekkende bagage. En tegelijk is ze tot op vandaag, net voor haar 84e verjaardag, het meest positieve, optillende wezen dat we ooit hebben ontmoet. Geen wonder dat haar moeder haar ‘Bubbles’ noemde: ze borrelde altijd over van plezier.
Het was op een hete juli-avond in De Bijloke niet anders. Twaalf jaar na haar vorige bezoek aan Gent Jazz (toen BB King afscheid nam, weet u nog?) schuifelde Mavis het podium op. If You’re Ready (Come Go with Me) begon nog wat omzichtig, maar al snel sloeg de vlam in de pan. Brothers and Sisters kolkte, net als Handwriting on the Wall, ook dankzij de vurige gitaar van bandleider Rick Holmstrom.
Mavis glom, dolde met het publiek, imiteerde haar bluesheld Howlin’ Wolf, en draaide dan de volumeknop een stuk zachter. City in the Sky en de deep cut Are You Sure werden op fluistertoon gespeeld. In een tent met 3000 mensen kon je een speld horen vallen. Onwezenlijk.
Na het gevoelige Friendship ging het richting exalterende finale. Can Yo Get to That werd een meezinger, I’ll Take You There een eruptie. Staande ovatie, en een duidelijk geëmotioneerde Mavis. Dit was een van de beste momenten uit de geschiedenis van Gent Jazz.
Hoe zou publiekstrekker Norah Jones (*** ½) dat opvolgen? Door opvallend potig te beginnen, met dank aan de motor van de band: drummer Brian Blade. De man genoot zo van de muziek dat hij de hele avond zat te lachen achter zijn drumkit.
Redenen genoeg om gelukkig te zijn. Jones zingt uitstekend, heeft een herkenbare pianostijl en gaat haar vroege succesnummers niet uit de weg. Those Sweet Words, What Am I to You, Sunrise, Don’t Know Why, Come Away with Me: ze getuigden van zorgzaam metier.
Mavis Staples kwam er zelfs weer even bij. De twee vrouwen houden van elkaar (check Jones’ podcast Playing Along) en zijn de hele zomer samen op tournee. De song I’ll Be Gone, die ze samen opnamen, greep naar de keel. De Tom Waits-cover The Long Way Home, met Norah op gitaar, was een aardige verrassing.
Overall: een puik concert, al had een beetje meer reliëf en een lossere teugel voor haar band ook deze keer geen kwaad gekund.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier