Bent u één van die mensen die hun ziel ter hoogte van hun oren dragen? Dan was The Barn de ‘place to be’. De Californische Gabriels hielden er een alternatieve kerkdienst –het was tenslotte zondag— en het publiek liet zich met plezier bekeren door de impressionante, in soul en gospel gemarineerde stem van voorganger Jacob Lusk.
Soms ga je niets vermoedend naar een concert en blijkt het tot een ware Gebeurtenis uit te groeien. Het overkwam ons vorig jaar al in de Brusselse AB Club en, jawel, Gabriels deden dat huzarenstukje in Werchter nog eens dunnetjes over, zij het nu voor een publiek dat uit enkele duizenden, met toenemend ongeloof toekijkende festivalgangers bestond. Het trio, op het podium uitgedijt tot negen muzikanten (inclusief drie backingzangeressen), pakte met gemak het publiek in en deed er, alsof het niets was, ook nog eens een fraaie strik omheen.
Gekleed in een lang rood gewaad, waardoor hij een beetje weg had van van Sinterklaas, maar dan zonder baard en mijter, was de 35-jarige Lusk een indrukwekkende verschijning. Hij werd ontdekt tijdens American Idol en wist daar zovel indruk te maken dat hem prompt een grote toekomst werd voorspeld. Zijn androgyne stem houdt het midden tussen die van Curtis Mayfield, Eddie Kendricks en Anohni en bleek uitermate geschikt voor de mix van warmbloedige retrofuturistische soul, zwarte rhythm & blues en doo-wop waar Gabriels hun core business van hebben gemaakt.
Tina, Barbra en Nat
Een echte debuutplaat heeft het trio nog niet uit. Of beter gezegd: dat werkstuk, Angels and Devils, werd gespreid over twee ep’s. Deel één zag vorig najaar al het licht, terwijl deel twee pas volgende week in de winkelrekken wordt verwacht. Maar goede muziek vindt sowieso haar weg naar het publiek, waardoor het op een zwierige vioolriff geplante Taboo en de emancipatorische radiohit Blame (‘I’m not a slave if I’m already free’) al tot diep in het collectieve bewustzijn zijn doorgedrongen.
Met een stukje Private Dancer bewezen Gabriels eer aan wijlen Tina Turner, in Back to Love kreeg het dameskoortje vrij spel en tijdens de ballad Great Wind, waarin we verrast werden door een flukse tempoversnelling, profileerde Jacob Lusk zich iets te nadrukkelijk als een predikant. Maar kom, de boodschap was dat als we elkaar maar graag genoeg zagen al de rest ook wel in orde zou komen. Dat de man ook de nalatenschap van Nat ‘King’ Cole heeft geabsorbeerd, viel af te leiden uit
het met veel gevoel voor nuance gecroonde The Way We Were, dat u misschien nog kent van Barbra Streisand. Met Love and Hate in A Different Time trokken Gabriels uiteindelijk een sierlijke streep onder een optreden dat zich maar op één manier laat omschrijven: als een absolute triomf.
Naar de reacties in de Barn te oordelen, was dit dé set die de meeste aanwezigen zich nog over een jaar nog van Werchter 2023 zullen herinneren. Soul is dus beslist geen genre uit het verleden. Dankzij Lusk & Co weten we: dit is muziek van hier en nu.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier