De California Dreams van Georgia: ‘So what als Tom, Dick en Harry het maar niets vinden’

Op haar nieuwe plaat Euphoric heeft Georgia het Londense – en Brusselse – nachtleven achter zich gelaten. ‘Plots zat ik aan de piano in downtown LA en kon ik door het raam de bergen zien. Heel inspirerend.’

Ze begon te drummen op haar vijfde. Ze ontmoette John Lydon van de Sex Pistols nog voor ze naar de lagere school ging. Haar slaapkamer deed dienst als de opnamestudio van Leftfield, het danceduo waarmee haar vader in de jaren negentig in de voorhoede van de Britse ravescene stond. Om maar te zeggen: de Londense songwriter en producer Georgia was altijd al voorbestemd om muzikant te worden. Net voor de pandemie brak ze door met Seeking Thrills, een album voor en over clubbing en het escapisme dat daarbij hoort. Het leverde haar een Mercurynominatie op, een tour met Haim en samenwerkingen met onder meer Gorillaz, Dan Carey en Shania Twain.

So what als Tom, Dick en Harry het maar niets vinden. Fuck them. Falen is geen ramp.

Op haar nieuwe plaat Euphoric gooit ze het over een heel andere boeg. Georgia, die als kind van de Britse ravecultuur de club jarenlang als een tweede thuis zag, keerde het nachtleven de rug toe en schreef een plaat over leven in het nu in plaats van escapisme. Het album is geïnspireerd op de jaren negentig, toen elektronische dancemuziek met pop mixte en artiesten als Madonna samenwerkten met producers als William Orbit – die overigens meewerkte aan een nummer op de nieuwe plaat, Give It Up for Love.

‘Ik vond hun album Ray of Light heel inspirerend’, vertelt Georgia. We zitten in café De Markten in hartje Brussel, niet ver van waar Georgia enkele jaren geleden met haar broer, die studeerde aan P.A.R.T.S., de dansschool van Anne Teresa De Keersmaeker, naar ‘24 uur durende raves in kraakpanden’ ging. ‘We hebben hier enkele ongelofelijke nachten beleefd. Ik ben graag in Brussel, het is een coole plek. Brussel heeft een fantastische undergroundscene. In Londen is daar niet zo veel meer van te zien.’

Ah nee? Hoe ziet dat Londense nachtleven er tegenwoordig dan uit?

Georgia: Geen idee, ik ben al lange tijd niet meer naar een club geweest. Maar ik vond het best moeilijk. Na de pandemie wilde iedereen plots weer uitgaan en waren de discotheken zo vol dat je niet kon bewegen. Veel goede clubs gingen dicht, al zijn er nog wel gekke raves in kraakpanden in Hackney. Af en toe ga ik eens naar een dj-set van een vriend, maar verder zit ik op dit moment niet in de juiste headspace om te clubben.

Voorheen was dat nochtans een groot deel van je identiteit.

Georgia: Ja, dat was het al sinds mijn zestiende. Sinds ik een kind was eigenlijk, want via mijn vader ben ik opgegroeid met de ravecultuur. Maar ik kon me nogal in het nachtleven verliezen, en sommige aspecten daarvan waren niet bepaald gezond. Het hedonisme. De alcohol. Ik ben sober nu en probeer beter voor mezelf te zorgen.

In vergelijking met het escapisme van Seeking Thrills lijkt Euphoric ook meer gegrond in het hier en nu.

Georgia: Ik wilde iets van het leven maken in plaats van eraan proberen te ontsnappen. Euphoric moest een optimistisch album worden. Als het niet lukt, proberen we het wel opnieuw: dat idee. Falen is geen ramp. Zolang je het maar probeert. So what als Tom, Dick en Harry het maar niets vinden. Fuck them. Zo heb ik mijn muziek altijd proberen te benaderen. Maar in mijn privéleven lag dat moeilijker. Door de pandemie raakte ik geïsoleerd en verloor ik me in sociale media en de onrealistische standaarden op vlak van uiterlijk en gewicht die ze ons opleggen. Mijn wereld werd heel klein. Met Euphoric wil ik weer naar buiten breken.

Is dat waarom je voor dit album voor het eerst met een producer samenwerkte?

Georgia: Absoluut. Ik ben bij Rostam (voorheen van Vampire Weekend, die onder meer Haim, Clairo en Carly Rae Jepsen producete, nvdr.) terechtgekomen via Mura Masa, met wie ik Live Like We’re Dancing had gemaakt. Alex (Crossan, de echte naam van Mura Masa, nvdr.) had hem het nummer laten horen, waarna hij me een dm stuurde. O my gosh, dacht ik. Ik was een grote fan, niet alleen van hem als producer maar ook van zijn eigen werk, vooral van zijn album Changephobia.

Jullie leken het meteen met elkaar te kunnen vinden. De eerste single It’s Euphoric was het eerste nummer dat jullie samen hebben geschreven. Waarvoor jullie maar een paar uur nodig hadden.

Georgia: In 2019 was ik in Los Angeles voor enkele shows en op een vrije dag vroeg ik aan Rostam of hij tijd had om samen naar de studio te gaan. Diezelfde dag nog schreven we It’s Euphoric. Het was heel bevrijdend om de productie aan iemand toe te vertrouwen en me te concentreren op de lyrics, de vocals en de melodieën. Uiteindelijk besloten we samen een album te schrijven. We hebben twee maanden in LA aan de plaat gewerkt. Ik ben een grote fan van de geschiedenis van de West Coastmuziek en het was geweldig om de plaat daar te kunnen maken. Normaal schrijf ik in een donkere studio in een industrieel gebouw in Londen, nu zat ik plots aan de piano van Rostam in downtown LA en kon ik door het raam de bergen zien. Dat werkte heel inspirerend.

Seeking Thrills kwam uit met een speciale chilisaus. Krijgt de release van Euphoric ook iets extra?

Georgia:(lacht) Ik heb wel een paar ideeën. Het artwork is geïnspireerd door aura’s. We zouden bijvoorbeeld een soort aurabox kunnen meenemen naar shows waar mensen foto’s kunnen nemen en hun aura kunnen laten lezen.

Welke kleur heeft die van jou?

Georgia: Geel! (glimlacht)