De beste tien concerten van Cactus 2015
Het Brugse Cactusfestival onderscheidde zich ook dit jaar weer door zijn gevarieerde maar moedige programmering. Grace Jones kreeg alvast de trofee voor flop van het jaar. Dit is onze persoonlijke ‘best of’.
1. THURSTON MOORE (zondag)
Voor velen was zijn set de perfecte gelegenheid om de kwaliteit van hun oordoppen uit te testen, maar voor oude Sonic Youth-fans was de passage van Thurston Moore de ultieme trip naar Guitar Heaven. De man en zijn uitstekende nieuwe band kwamen op de proppen met meticuleus in elkaar gevlochten, epische gitaarspinsels, die steunden op het soort expertise dat je doorgaans enkel in Perzische tapijtenweverijen aantreft. Bovendien gaf Moore al enkele nummers prijs uit zijn dra te verschijnen cd ‘Rock’n’Roll Consciousness’ en daarbij toonde zich zowel van zijn meest lyrische als zijn meest noisy kant. Een concert dat zich, qua stuwkracht, moeiteloos kon meten met die van een atoomonderzeeër.
2. JOHN HIATT (zaterdag)
Goed, zijn songs zijn van klassieke snit en wortelen in beproefde trootsradities, zoals rock, folk, country en blues, maar John Hiatt toonde overtuignd aan dat hij alle onderdelen van zijn metier nog steeds voor de volle honderd procent beheerst. De 62-jarige Amerikaan en de voortreffelijke muzikanten van The Combo lieten geen enkele steek vallen, kwamen voor de dag met een even soulvol als tijdloos repertoire en wisten zowel te ontroeren als te entertainen. Een bewijs dat er, qua niveau en consistentie, van de oudjes nog altijd wat te leren valt.
3. DANS DANS (zondag)
Jazz, surfrock, film noir-soundtracks, psychedelische garageblues, gitarist Bert Dockx, bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques en drummer Steven Cassiers drukten er systematisch hun eigen stempel op. De manier waarop ze, schijnbaar achteloos, een thema aanraakten en ervan afdwaalden om er, even later weer naar terug te keren, was adembenemend. Dans Dans sleepte geluidsblokken aan, bouwde er duizelingwekkend hoge torens mee en liet die vervolgens moedwillig instorten. Dockx manifesteerde zich als een echte spraakwaterval op de snaren, maar de suspens die de andere bandleden met hun bijdragen creëerden, was in het klanklandschap van het trio minstens even dominant. Wereldklasse.
4. dEUS (zondag)
Antwerp’s finest hebben altijd al een bijzondere relatie met Cactus gehad en ook nu kwamen ze gedreven en bevlogen uit de hoek. Hun set, vol crowdpleasers maar af en toe aangevuld met een ‘rarity’, raasde met zoveel kracht over het park dat enkele beschermde boomsoorten in hun voortbestaan werden bedreigd. Tom Barman en de zijnen klonken dynamisch en puntig en presenteerden al eens een oudere song in een nieuw kleedje. Plots besefte je weer ten volle waarom dEUS nog steeds een bijzondere groep is.
5. ANNA CALVI (zondag)
Ze is een soort PJ Harvey met een zuiders temperament, heeft een stem als een klok, maar voelde tijdens Cactus gelukkig nooit de behoefte dat in ieder nummer uitgebreid te demonstreren. Anna Calvi bracht niet alleen warmbloedige popsongs waar veel passie en intensiteit van uit gingen, maar toonde zich ook een expressieve gitariste die haar twangy speelstijl had gedestilleerd uit flamenco, de desolate woestijnsound van Ry Cooder en de filmmuziek van Ennio Morricone. Haar optreden was een lust voor oog en oor. In Brugge werd dan ook een spectaculaire toename van het aantal Calvinisten vastgesteld.
6. TIMBER TIMBRE (zaterdag)
De broeierige southern gothic-muziek van deze Canadezen gedijt het best bij duisternis, maar bleef ook op het middaguur in een zonovergoten Minnewaterpark pal overeind. Taylor Kirk, een onderkoelde crooner die makkelijk ook als thrillerschrijver aan de kost zou kunnen komen, declameerde zijn sinistere verhaaltjes tegen een achtergrond van swampfolk, blues, Americana, jazz en country. De aan Morphine en The Bad Seeds verwante low rock van Timber Timbre stond in Brugge garant voor de beste ‘wake up call’ die we in tijden hadden gehad.
7. HET ZESDE METAAL (zaterdag)
In Brugge geldt het West-Vlaams als standaardtaal. Dat verklaart wellicht waarom Het Zesde Metaal tijdens Cactus op zoveel belangstelling kon rekenen, want voorman Wannes Cappelle is een eigntijdse singer songwriter die erin slaagt zijn dialect poëtische allures te verlenen. Zijn liedjes, geboren uit ongedurigheid en melancholie, werden van de nodige scherpte voorzien door vier uitstekende muzikanten die eerder hun sporen al hadden verdiend bij onder anderen Zita Swoon, Roosbeef en Admiral Freebee. Mocht Het Zesde Metaal een iets internationalere taal hanteren, dan zou het gewis ook buiten de landsgrenzen brokken kunnen maken.
8. TWO GALLANTS (zondag)
Het punkbluesduo uit San Francisco gaf op Cactus aan dat het er in de loop der jaren in stilistisch opzicht almaar veelzijdiger op is geworden. Zanger-gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel lieten hun indrierockvariant bestuiven door eeuwenoude Amerikaanse folk- en countrytradities waarin het verhalende aspect minstens even belangrijk was als de muzikale verpakking. Niettemin klonken de grofkorrelige, ietwat getormenteerde stem, het vindingrijke snarenspel en de ritmische dynamiek van Two Gallants in Brugge dodelijk doeltreffend.
9. GOOSE (vrijdag)
De show van het Kortrijkse gezelschap had méér weg van een overrompelende bliksemaanval, dan van een conventioneel concert. Goose is dan ook synoniem met rauwe energie en opwinding: mocht iemand tijdens hun elektrorockvertoning een luchtfoto van het Minnewaterpark hebben gemaakt, dan waren er uitsluitend wild op en neer springende en met de armen molenwiekende toeschouwers op te zien. Zeggen dat de synthetische splinterbommen van Goose opwinding veroorzaakten, is al net zo overbodig als stellen dat de Sahel niet erg geschikt is voor landbouwdoeleinden. De eerste Cactus-avond eindigde dus in feestmodus, met een knaller van jewelste.
10. BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB (zaterdag)
Tyfusherrie, gemaakt met échte gitaren: op Cactus kwam de klassieke, tussen blues en psychedelia laverende garagerock van het trio uit San Francisco als geroepen. Black Rebel Motorcycle Club, dat twee frontmannen in de rangen telde, schudde het stilaan indommelende publiek in één ruk wakker en toonde voldoende inzet en energie om een memorabel concert neer te zetten. Alleen ontbrak het de dame en twee heren aan een eigen smoelwerk, waarmee het zich echt van het gros van de concurrentie zou weten te onderscheiden. Niettemin, een verre van onverdienstelijke show. In het publiek werd veelvuldig luchtgitaar gspeeld en voor het eerst sinds mensenheugenis vielen in het Minnwaterpark zelfs weer crowdsurfers uit de lucht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier