Dag 1 van We Are Open in de Trix: beats, botsauto’s en de Belgische Kanye

Wie dit weekend het talent van morgen wilde ontdekken, moet naar We Are Open in de Antwerpse Trix. Ook wij gingen nieuwe acts spotten en kwamen uit bij heel veel elektronica. Op deze talenten zetten wij alvast ons geld in.

Kraftwerk op steroïden, psychedelische gabbermuziek of hoe Take On Me van A-ha in 2145 zou klinken. We zijn nog steeds niet zeker wát we hebben gezien, maar het werkte wonderwel. Het viertal speelde met allerlei knopjes, liep rond als ervaren springkonijnen en spuwde tussendoor met bier.

Songs als Had Ik Maar Wat Meer Vakantie, Appelsap en Comfort Zone deden wat ze moesten doen: ons met diepe bassen en snedige beats om de oren slaan.

‘Hadden ze dit niet beter om 3 uur ’s nachts geprogrammeerd?’ Ook het publiek besefte dat Borokov Borokov is gemaakt om zweterige kelders te doen ontploffen, en liefst na een pintje of tien. Tot op het volgende feestje.

Isolde Van Den Bulcke – een Isolde die zich Tristan laat noemen, u heeft hem ongetwijfeld – liet er geen gras over groeien en toonde in opener en eerste single Frank meteen dat ze over een engelenstem beschikt, eentje van het soort dat het publiek moeiteloos inpakt en de rest van de band het nakijken geeft.

Tristans overige songs waren veelbelovend en hadden een eigen identiteit, met daslijnen waar Serge Gainsbourg jaloers op zou zijn, een tikkeltje jazz in de percussie en dromerige synthesizers. Intieme popsongs en instrumentale uitspattingen wisselden elkaar mooi af, al misten de ruwe bolsters af en toe wat structuur. Toch: laat Van Den Bulcke nog wat finetunen, en ze levert een steengoede debuutplaat af.

‘Ik was zenuwachtig, maar dankzij jullie heb ik alleen nog maar zin om te dansen!’ En dat deed hij, samen met een publiek dat uit de hand van Sam Renascent at alsof de zanger en songwriter deze act al jaren opvoert. Overigens geen zenuwen te bespeuren: Vekeman kwam, zag en overwon met een natuurlijke flair waar vele frontmannen voor zouden tekenen.

Op het podium werd hij vergezeld door drums en elektronica, een simpele bezetting die opvallend groots klonk. We hoorden zowel trap, reggaeton als hiphop doorschemeren in een verzameling nummers die barsten van de energie. Single Kobotama klonk grootser dan op plaat, en ook het fragiele Lucy maakte indruk. Zanger, rapper, entertainer: een man om in de gaten te houden.

‘Fuck N-VA!’ Stikstof is een band met een missie, en die missie is maatschappijkritisch uit de hoek komen. Het drietal ondersteunde zijn doorleefde teksten met dreigende beats en puike visual. Verstaanbaar was het niet altijd, maar de flow van Zwangere Guy – één van Brussels’ finest – trok de boel weer recht wanneer het schip iets te veel achterover ging leunen.

Frontal klonk uitmuntend, maar soms leek de zaal iets te groot om compleet los te gaan. Voor overlast zorgden ze nét niet, maar wat niet is kan nog komen.

Blackwave. wéét waar het mee bezig is. De perfect uitgemeten hiphop liet niets aan het toeval over, klonk dansbaar en kreeg de handjes in de lucht. De chemie tussen Walker en Ardui zat duidelijk goed: als twee ervaren rotten kronkelden ze over het podium, met een uitstekende combinatie tussen zang en rap.

Big Dreams was een eerste meezingmoment, maar het hoogtepunt was het breekbare Elusive (Still), waarbij gastzanger David Ngyah zich ontpopte tot een reïncarnatie van Charles Bradley. Blackwave. spreads the love, en daar kunnen wij niet tegen zijn.