Bluai, een van de winnaars van De Nieuwe Lichting: ‘We gaan sowieso een girlband genoemd worden’

Ilayda Cicek moest voor deze tweede afspraak verstek geven, maar de andere indiepoppers van Bluai verzamelen op het pleintje voor de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, waar Catherine Smet (stem, gitaar) fotografie studeert en waar Caitlin Talbut (bas) en Mo Govaerts (drums) vaak rondhangen. Als ze niet op sleepover bij die laatste in Hasselt zijn, tenminste.

Catherine, jij deed vorig jaar al mee aan De Nieuwe Lichting met Honey. Toen zat je bij de laatste dertig kandidaten, maar haalde je de finale niet.

Catherine Smet:Honey was een demo’tje. Niet goed opgenomen en slecht gemixt. (lacht) Bluai was toen nog een soloproject, ik wist niets over de muziekindustrie en had nog nooit een show gespeeld. Het is dus goed dat het nog een jaartje heeft geduurd.

Intussen is Bluai een band, jullie wonnen de Antwerpse editie van Sound Track, zijn geselecteerd voor Humo’s Rock Rally en dit voorjaar komt een eerste ep uit. Het gaat hard.

Caitlin Talbut: Vind ik ook. (lacht)

Smet: Maar we zijn er klaar voor.

Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Smet: Ik heb Ilayda op Tinder ontmoet. We hebben een poosje gedatet en vorige zomer hebben we samen een paar shows gespeeld. Met Mo wilde ik een paar jaar geleden al een band vormen, maar dat is er toen nooit van gekomen. Ze heeft wel de drumpartijen van Lady, de eerste Bluai-single, ingespeeld. Waarna ik een berichtje kreeg waarin ze zei dat ze studiotechniek studeerde en ik haar gerust om hulp mocht vragen als ik iets professioneel wilde opnemen. Maar ook dat is niet gebeurd. (lacht) Het heeft twee jaar geduurd voor we elkaar in het echt zagen.

Mo Govaerts: Eerlijk: ik was er nog niet klaar voor. Ik zat twee maanden op hogeschool PXL en wist amper waar de record button stond. (lacht)

Smet: Toen we op het Moods!-festival in Brugge speelden, raadde Ramses Van den Eede (van Teen Creeps en Hypochristmutreefuzz, nvdr.) ons aan om Caitlin erbij te vragen. ‘Ze is cool en speelt bas’, zei hij. En ze wilde nog eens in onze band ook.

Talbut: Ik vond onze eerste repetitie heel spannend. Ik hoopte heel erg dat jullie mij leuk zouden vinden. Een week later stond onze eerste show al in De Roma gepland. Als voorprogramma voor Mauro Pawlowski. (ironisch) Allesbehalve intimiderend, dus.

Jullie zijn nog maar een band sinds september, maar zien er al heel hecht uit. Tijdens de finale werd er hárd geknuffeld.

Talbut: We hebben op een korte periode veel tijd met elkaar doorgebracht. We houden ‘bootcamps’ om te repeteren of nummers op te nemen en blijven dan enkele dagen bij elkaar slapen. Toen we de ep in Herk-de-Stad opnamen, hebben we vijf dagen bij Mo gelogeerd.

Govaerts: We waren gewoon op kamp, eigenlijk. We sliepen op luchtmatrassen, keken elke avond films, aten taart en dronken theetjes in bed.

Heel rock-‘n-roll.

Smet:(lacht) We bakken ook graag pannenkoeken. We zijn oma’kes, hè. Te onzer verdediging: die opnamedagen waren heel vermoeiend. Toen we thuiskwamen hadden we net nog genoeg energie om Charlie and the Chocolate Factory op te zetten.

Jullie noemen Bluai expliciet een girlband. Een statement?

Smet: Zeker. We profileren ons als girlband om de weg vrij te maken voor andere girlbands.

Talbut: Daarbij: we gaan sowieso een girlband genoemd worden. Dan doen we het beter zelf.

Hebben jullie al discriminatie ervaren?

Talbut: Het is moeilijk er de vinger op te leggen, maar ik heb al het gevoel gehad dat er vooroordelen over mijn capaciteiten zijn. Vorige week nog werkte mijn kabel niet. ‘Je hebt hem toch wel ingestoken, hè?’ vroeg iemand. (zucht) Zou die dat ook zeggen tegen een man van middelbare leeftijd?

Govaerts: Ook studiotechniek is een mannenwereld. ‘Je bent een meisje. Wat kom je hier doen?’ vroeg de jury me bij de toelatingsproef aan PXL. Ik had op dezelfde school al een diploma muziekmanagement gehaald. Ze kenden me, dus. En toch. Toen ik slaagde, feliciteerden ze me en zeiden ze dat ik het allereerste meisje in tien jaar was dat die opleiding zou volgen.

Afsluitend: ik heb gehoord dat mensen al eens moeten huilen op jullie shows.

Smet:(ietwat verontschuldigend) Ja.

Talbut en Govaerts: Echt?

Smet: Bij Sound Track heeft er iemand goed geweend. Op onze Stoemp-sessie ook. En Mo’s mama moest wenen toen ze de ep voor het eerst hoorde.

Talbut: Noteer: je gaat wenen bij Bluai.