De ochtend met Dries Lenaerts: ‘Het grote voordeel van radio is dat je niet ziet met wie je praat’

Hij maakt theater en muziek en is met Eva De Roo het nieuwe presentatieduo van de ochtendshow van Studio Brussel. En nog is het niet genoeg voor Dries Lenaerts. ‘Het is duidelijk dat ik nog niet zo goed weet wat ik wil doen.’

‘Dries praat drie keer zo snel als iedere andere Limburger die ik ooit ben tegengekomen’, zei Eva De Roo vooraf aan de telefoon. En inderdaad, de zinnen rollen als een steenlawine uit de mond van haar nieuwe sidekick.

Bij het kostuumfonds van de VRT heeft hij zojuist een pak geleend, vertelt hij onmiddellijk na de begroeting in de overdekte markthal van Gare Maritime in Brussel. Geen idee in welke programma’s ze vroeger hebben dienstgedaan, deze bruingestreepte broek en vest, maar ze zien hem daar wel graag komen, op de dienst kostuums, want nee: niemand trekt dit soort kleren nog aan voor sketches, en veel programma’s worden nu ook buitenshuis opgenomen, maar hij vindt het als een van de weinigen nog best leuk, niet dat hij zo met mode bezig is, hij heeft gewoon zelf een saaie kleerkast, hij moet zich dringend eens heroriënteren op dat vlak, en met een beetje ijdelheid is niets mis, vindt hij, van Bent Van Looy heeft hij ooit geleerd dat het ook maar een soort van zelfliefde is, ijdelheid, het stigma dat om de een of andere reden rond het begrip ‘ijdeltuit’ is gaan hangen is in feite helemaal nergens voor nodig, en gaan we anders daar op dat bankje zitten, buiten, als dat goed is?

Dries Lenaerts, aangenaam.

‘Ik ben niet zo goed in interviews’, zegt hij maar meteen. ‘Ik moet daar nog in groeien.’

Lenaerts is 24. Hij groeide op in Genk en woont sinds enkele jaren in Brussel, waar hij zowel audiovisuele kunsten als radio studeerde aan het Ritcs.

‘Ik wou nooit voor de schermen werken’, zegt hij. ‘Het is nu zo gelopen en het is plezant, dus waarom ook niet?’

Zo snel als hij praat, zo snel lijkt Lenaerts ook te leven. Hij werkt aan een theatervoorstelling die in januari in première moet gaan, is de helft van het kleinkunstduo Dries & Dirk en maakt deel uit van de coverband Tour de Belgique. Sinds vorige week is hij ook nog eens medepresentator van de ochtendshow op Studio Brussel, naast Eva De Roo. ‘Mijn Miguel Wiels’, noemde zij hem aan de telefoon. Elke ochtend speelt Lenaerts een nummer op de piano, live in de studio. ‘Dat mag brak klinken’, zegt hij. ‘Het beste wat er kan gebeuren, is zelfs dat er iets misgaat. Dan gebeurt er ten minste iets échts. Als alles vlot loopt, is het vaak ook saai. Pas wanneer de computer uitvalt en je nog een minuut moet vullen tot het nieuws, bij wijze van spreken, word je creatief en dan voel ik waarom ik zo graag radio maak.’

Voor we het vergeten: Lenaerts speelt niet alleen piano, hij herstelt ook oude piano’s.

En hij maakt filmpjes voor zijn persoonlijke Instagrampagina, en voor die van Studio Brussel.

En hij bakt zijn eigen eclairs.

En straks kneedt hij misschien de langste spaghettisliert ter wereld.

We herhalen: zo snel als hij praat, zo snel lijkt Lenaerts ook te leven.

*

‘Het grote voordeel van radio is dat je niet ziet met wie je praat’, zegt hij wanneer we op het bankje zijn gaan zitten. ‘Smalltalk op café, daar ben ik echt niet goed in. Mensen denken nogal snel dat ik arrogant ben, omdat ik niet veel zeg en hen niet gemakkelijk in de ogen kijk. Maar tijdens een een-op-eengesprek ben ik gewoon snel geïntimideerd. Ik denk nogal rap dat de andere me raar vindt, of niet interessant genoeg. Mensen geloven me nooit als ik dat zeg, maar ik ben eigenlijk redelijk introvert. Op de radio valt dat weg, dan vraag ik me niet meer af welk oordeel de ander over mij heeft. In mijn vorige programma (Dries op een rij, nvdr.) deed ik zelfs vaak wat onnozelere telefoontjes met luisteraars, net omdat ik hen niet kende of zag. Tot je zo iemand tegenkomt op straat natuurlijk, en die zegt dat ik hem nog een kilo preparé moet opsturen, “want dat had je me beloofd”.’

Jullie allereerste ochtendshow begon met Spectrum van Florence & The Machine. Toeval, of heb je inderdaad ooit een autismediagnose gekregen?

Dries Lenaerts: Puur toeval, maar ik denk zeker dat ik ergens op een spectrum zit. Alleen weet ik niet welk spectrum en ben ik nooit gediagnosticeerd. ADHD, zeggen mensen vaak. Maar ik kan best goed mijn aandacht ergens bij houden, ik heb gewoon veel energie en ik ben soms luid. En wat betreft autisme? Ik ben heel graag alleen, ik beland gemakkelijk in een hyperfocus, ik ben constant overprikkeld door alle geluiden rond mij, als ik iets in mijn hoofd heb, ga ik er recht naartoe… Ik zal dus zeker wel op het spectrum zitten, ja.

‘Dries is een beetje raar’, zei Eva De Roo.

Lenaerts: Het is raar om dat van jezelf te zeggen, maar ik beaam dat. Zeker omdat zo veel mensen me erop aanspreken. Sam De Bruyn (die De jaren nul presenteert op Studio Brussel, nvdr.) zei het ook meteen tijdens mijn stemtesten. ‘Ik ga eerlijk zijn,’ zei hij, ‘ge zijt ne weirdo. Maar dat weet je wel van jezelf, hé?’ Ik dacht: ik zal maar ja zeggen, terwijl ik niet direct wist waarover hij het had. ‘Maar we’re in for it’, zei Sam nog. ‘Het is misschien wel iets wat bij Studio Brussel kan passen. Van het drieluik muziek-humor-eigenzinnige blik op de wereld heb je zeker het laatste voldoende in jou.’ Sindsdien omarm ik mijn vreemdheid, ook op de radio. Ik moet niet proberen om zoals Eva perfect een plaat aan te kondigen, ik mag het een beetje raar aanpakken allemaal.

Ik ben ook graag thuis, dat vindt iedereen rond mij weird. Op mijn zestiende mocht ik kiezen waar we met het hele gezin op vakantie gingen. Mijn zus koos voor New York, ik voor ‘thuis’. Die hele vakantie heb ik op mijn kamer aan mijn eigen projecten zitten knutselen. (lacht) Naar festivals ben ik ook nog maar zelden geweest. Ik hou van de sfeer van een liveconcert, maar ik ben er altijd snel overprikkeld en ik kan gewoon niet lang rechtstaan. En voor je het weet, zit je met duizend man in een moshpit. Dat is mijn grootste nachtmerrie: een moshpit.

Misschien had je toch beter bij Nostalgie gesolliciteerd, als ik het zo allemaal hoor.

Lenaerts: (lacht) Ik blijf honderd procent voor Studio Brussel kiezen, omdat ik weet dat de zender puur rond muziek draait en muziek is waar mijn hart voor klopt.

Je kwam hier daarnet aan met een koptelefoon op je hoofd. Wat speelde er?

Lenaerts: Toevallig onze uitzending van vanochtend. Ik mocht dat niet doen van Eva, maar ik herbeluister ze voorlopig nog wel. Op weg naar huis, om te horen wat ik anders had moeten doen of om mijn eigen oordeel wat scherper te stellen. Als er één luisteraar iets negatiefs stuurt, denk ik zelf direct dat het slecht was, terwijl ik ook wel weet dat je nooit je ergste vijand mag geloven, én ook nooit je grootste fan. Door er opnieuw naar te luisteren, kan ik het beter inschatten.

Maar naar welke muziek ik op dit moment veel luister? Veel melige muziek, te zacht voor een ochtendshow. En naar de soundtracks van films of theatervoorstellingen, zoals Cold Blood van Jaco Van Dormael, met David Bowie, Lou Reed, en Nina Simone.

In het krantenarchief kwam ik je naam tegen in artikelen over een eigen YouTubekanaal, een theatervoorstelling in een voormalig woonzorgcentrum, een muziekproject via Skype en een poging om de langste spaghettisliert ter wereld – langer dan 3,7 kilometer – te maken. Radio was niet je eerste liefde?

Lenaerts: Het is duidelijk dat ik nog niet zo goed weet wat ik wil doen. (lacht) Radio was nooit een liefde, maar nu wel. Ik ben heel blij dat ik het medium heb leren kennen. (valt even stil) De laatste tijd luister ik vaker naar de radio, om te horen wat de rest doet en om dingen te pikken – dat is wat ze me op het Ritcs hebben geleerd: steal like an artist. Maar thuis stond de radio nooit op, ik ben er helemaal niet mee opgegroeid. Sinds ik presenteer, luisteren mijn ouders wel. Ze willen de wereld begrijpen waarin ik nu werk. Tijdens De Warmste Week stond de televisie wel altijd op, maar ik had nooit door dat het iets van Studio Brussel was, of dat het zelfs maar iets met een radiozender te maken had.

In mijn beleving is ‘de radio’ nog echt een fysiek toestel dat op de kast staat, maar voor jouw generatie…

Lenaerts: … is het meer een digitaal muziekkanaal geworden, ik weet het. Onze Instagrampagina is voor mij een wezenlijk deel van Studio Brussel. ‘Zender’ is al lang niet meer het juiste woord.

Je wilt de jonge volgers op Instagram natuurlijk nog altijd wel naar de programma’s lokken. Luisteren je vrienden nog naar de radio?

Lenaerts: De ene helft wel, de andere niet. Dat komt vooral omdat de ene helft zelf ook bij de radio werkt. (lacht)

Deze zomer is er veel veranderd bij Studio Brussel. Xander De Rycke stopt, Michèle Cuvelier verhuist naar Radio 1, Fien Germijns en Thibault Christiaensen verlaten het ochtendblok, Andries Beckers komt erbij, Jens Dendoncker tijdelijk ook… Waar moet de zender volgens jou vooral voor staan?

Lenaerts: Vroeger werd er weleens gezegd dat we wat blasé waren. ‘Wat wij draaien, is het beste wat er is’, dat idee. Dat beeld is ondertussen veranderd. Ik hoop vooral dat wij een warm muzieknest zijn waar iedereen welkom is, zonder ooit arrogant over te komen.

Wat is nog de meerwaarde van een presentator in deze tijd van streamingdiensten?

Lenaerts: De grootste kunst als radiomaker vind ik dat je exact kunt zeggen waarom een nummer vandaag op de radio moet komen, waarom het nu precies past, na het ene en vóór het andere nummer, en als je zo mensen met elkaar kunt verenigen omdat ze naar dezelfde playlist aan het luisteren zijn. Dat heb je bij Spotify niet. En de radiospelletjes vind ik zelf altijd ook heel tof, en de gesprekjes met de mensen die inbellen.

Zie je jezelf ooit evolueren naar langere gesprekken op de radio?

Lenaerts: Op school heb ik interviewtechnieken moeten leren. Maar opnieuw: ik was de weirdo die rare vragen stelde. Ik stelde zelfs geen vragen. Ik poneerde een gedachte en hoopte dat er iets terugkwam. Mensen voelen zich vaak niet op hun gemak bij mij, en ik begrijp dat.

*

Als kind droomde Lenaerts van een leven als bakker. Vroeg opstaan, hij keek er toen al niet tegenop. Vader is bedrijfsleider in de bouwsector, moeder werkte als advocate. Kunst of cultuur waren thuis nauwelijks aanwezig. Alles veranderde toen Lenaerts de theatervoorstelling Sunjata zag, van Dimitri Leue en Pieter Embrechts. ‘Het was de eerste voorstelling die ik als kind zag en ik was meteen verkocht’, zegt hij daarover. ‘De livemuziek, en hoe het decor de hele tijd veranderde: magisch vond ik het.’

Toen hij wat later op de Grote Markt in Leuven Bart Peeters in actie zag, laaide het vuur helemaal op. Vooral de manier waarop Peeters het volk bespeelde, trok Lenaerts aan. ‘Hij kwam aan en vulde de hele ruimte. Hij mende het publiek ook, zoals een leeuwentemmer. Met muziek, maar ook met het woord. Hij noemt zichzelf geen zanger, dat vind ik ook mooi. Ik ben zelf ook geen zanger, maar ik zing wel. Het maakt allemaal niet zoveel uit wat je doet op een podium, heb ik van hem geleerd, als je het publiek maar weet te entertainen en te amuseren.’

In zijn puberteit toverde Lenaerts het ouderlijk huis om in een waar kunstenaarsatelier. De ene kamer werd een filmstudio, de andere een schilderplek en overal slingerden muziekinstrumenten rond.

‘Dries had toen al veel energie en veel ideeën’, vertelt zijn toenmalige toneelleerkracht Veerle Holsteyns. ‘Maar in al zijn onrust kon hij altijd nog wel voldoende rust bewaren om het grote plaatje te blijven zien. En Dries was een gulle speler. Hij heeft geen groot ego, hij laat de anderen graag schitteren.’

Inmiddels woont Lenaerts in de hoofdstad en schittert hij zelf, per ongeluk bijna. Met zijn snor en zijn kostuum doet hij wat denken aan de jonge Bent Van Looy.

‘Voor een examen aan het Ritcs heb ik zijn format Zingen is goud (op VRT Canvas, nvdr.) ooit nagespeeld’, zegt hij. ‘Ik zat aan de piano, stelde mijn gast wat vragen en op het einde zongen we samen een stuk van een liedje. Een fantastisch concept, vind ik. Maar ik, “de nieuwe Bent Van Looy”? Dat nu ook weer niet.’

Wat helpt om de nuchterheid te bewaren: Lenaerts’ vriend doctoreert in de radiofarmacie. ‘Dat klinkt supersaai, maar hij kan er mega-interessant over vertellen en ik ben blij dat hij niet in de media werkt’, zegt Lenaerts. ‘Zo hebben we elkaar ’s avonds altijd totaal verschillende verhalen te vertellen.’

Dat je oude piano’s herstelt, verraadt een voorliefde voor het verleden. Net als je kostuum.

Lenaerts: Ik vind het nieuwe vaak maar saai. Er zit meestal niets in, of niets achter. Dan heeft er weer iemand een nieuwbouwappartement gekocht, word ik uitgenodigd voor een huisbezoek en moet ik enthousiast gaan doen over een witte doos. Met oude dingen kun je ten minste spelen, het maakt allemaal niet zo veel uit en je komt altijd wel iets tegen. Soms letterlijk: als ik die piano’s opendraai, vind ik er vaak een oude frank, een boodschappenlijst of een kattebelletje in. Het begin van een verhaal. Dan denk ik direct: wie zou er op deze piano welke liedjes hebben gespeeld? Maar voor alle duidelijkheid, als een echte pianobouwer me bezig zou zien, denkt die waarschijnlijk: oei, jij verminkt het beest. Meestal hol ik piano’s die al helemaal verminkt zijn uit en leg ik mijn keyboard er in de plaats in. Een beetje schone schijn, ik weet het, maar het camoufleert dat ik niet de allerbeste pianist ben.

Ik ben nu wel benieuwd wat er van die spaghettisliert is geworden.

Lenaerts: Dat is een van de weinige dingen die ik heb moeten cancelen, helaas. Normaal zou de recordpoging deze zaterdag (30.08, nvdr.) plaatsvinden, en alles was al voorbereid: ik wist hoe ik mijn eigen, consistente pastadeeg moest maken, ik had een machine laten ontwerpen door een product designer, we zouden met een kar door Genk rijden terwijl achter ons die sliert zou groeien. Maar het was echt het project te veel. Dingen maken is zalig, er is niets toffer dan een idee in je hoofd te hebben en dat uit te werken, maar de afgelopen maanden was ik te veel balletjes in de lucht aan het houden. Mijn zomer zat supervol, al mijn weekends zaten ook vol met werk, het was niet meer plezant.

Kiezen is moeilijk?

Lenaerts: Altijd al geweest. Ik wil het allemaal gedaan hebben. En ik kan niet nee zeggen, ik ben een pleaser. Als ze me vragen om op de scoutsfuif van Genk te komen optreden, zoals elk jaar, kan ik niet weigeren. ‘Het zal wel lukken’, zeg ik dan. ‘Ik krijg het er nog wel bij.’ Terwijl ik denk: hoe krijg ik dat er in godsnaam ook nog bij? En had ik niet eigenlijk een vrij weekend willen hebben? Mijn collega’s bij Studio Brussel snappen het niet. ‘Wat doe jij toch allemaal?’ zeggen ze vaak. Ik snap het zelf eerlijk gezegd ook niet.

Hoe kom je tot rust?

Lenaerts: Door alleen te zijn, of bij mijn lief. En door muziek te spelen op mijn piano.

Bak je nog weleens iets?

Lenaerts: Minder en minder. Vroeger had ik meer geduld om een hele zondag te bakken, eclairs bijvoorbeeld. En als het mislukte, begon ik helemaal opnieuw. Het ergste wat iemand toen tegen mij kon zeggen was: ‘Waarom koop je die eclairs niet gewoon in de winkel?’ Ik ben nog altijd graag met mijn handen bezig, maar halverwege begin ik nu meestal te denken: zou ik toch niet naar de winkel gaan? (lacht) Maar die spaghettisliert, die moet er nog komen. Als ik dertig ben, of veertig. Dan ga ik rust vinden. (zwijgt even) Maak ik mezelf nu wijs.