Flor Van Severen wil ooit de rol van Jeff Buckley spelen

Flor Van Severen is zijn acteercarrière volop aan het vormgeven. Voor Nooit nooit, een stuk met collectief Wolf Wolf, dook hij in de archieven van NTGent. ‘Ik kwam mijn eigen vader tegen.’

De telg uit het geslacht Van Severen – vader was de legendarische ontwerper Maarten Van Severen, zijn broers zijn beeldend kunstenaar Hannes, architect David en acteur Boris Van Severen – is druk bezig zelf naam te maken. Wie in zijn nog prille carrière duikt, belandt in enkele van de beste series en stukken van de laatste jaren. Op tv maakte hij indruk als Kopieboy in F*** You Very Very Much 2, als Jens in Single Bells en als Simon in Dood spoor. In het voorjaar van 2026 is hij te zien in De twaalf. En op de bühne schitterde hij al in Happiness van Camping Sunset, Revolutionary Road van Tg Stan, en Voorjaarsontwaken van Wolf Wolf, met wie hij nu Nooit Nooit maakt. Thuis deelt hij bed en bad met muzikante en zangeres Sylvie Kreusch.

Wat zou je nooit nooit doen en heb je toch gedaan?

Flor Van Severen: Samen zijn met Sylvie! Ik was fan van haar muziek. Backstage op een festival knikte ik haar al eens gedag maar ze liep me straal voorbij. Diva, dacht ik. Tot we elkaar op Tinder vonden. Zij is mijn liefde. Onlangs bezochten we een huis met een grote tuin. Sylvie wist direct waar ze haar geitjes wilde.

Van de geiten naar de wolven. Wolf Wolf maakt rockende bewerkingen van klassiekers. Nu doen jullie ‘iets’ met het NTGent-archief dat na zestig jaar gedigitaliseerd wordt. Wat is ‘iets’?

Van Severen: Wij doken met ons zessen in het archief. Zonder plan – dat was ons plan. Dat archief is een kamertje vol archiefdozen. We doolden er elk alleen rond. Mitch was geïntrigeerd door Het Salon, een groep jonge spelers – onder wie Tom Van Dyck, Sandrine André en Tania Van der Sanden – die in de jaren 90 onder leiding van regisseur Sam Bogaerts elke week een nieuw stuk speelden. Naomi smeet zich in de boekhouding en publiekscijfers. Imke wilde alles weten over de archivarissen. Gilles verloor zich in alle ongesorteerde scènefoto’s. En ik dook met veel liefde in de personeelsdossiers, omdat ik gefascineerd ben door de levens van acteurs en regisseurs. Uit wiens dossier ik citeer, kan ik nog niet verklappen.

Wat vond Fabrice Delecluse, die na vijftien jaar acteurs opleiden aan het Kask in Gent, op jullie verzoek nu zelf opnieuw acteert?

Van Severen: Die vond zichzelf terug, letterlijk. (lacht)

Wat voor stuk ontstond uit de research?

Van Severen: Een ontroerend, geestig stuk – met goede muziek van Geoffrey Burton – over wat archieven in de ruimste zin van het woord, en het verlies ervan, ons leren. Op de scène zit een verwarde man, gespeeld door Fabrice. Zijn personage was ooit een gevierd acteur maar is alles vergeten. Wij – de spelers van Wolf Wolf – helpen hem terugvinden wat hij vergat. Ondertussen botsen we op ons eigen archief. Zo ontmoet ik ook mijn vader, die in 2005 overleed.

Bewaar je zelf veel van wat of wie er niet meer is?

Van Severen: Amper. Als er iets gepasseerd is, gooi ik het weg en maak ik ruimte voor nieuwe dingen. Maar mijn schoolrapporten uit het zesde leerjaar houd ik. Want ik wil nooit vergeten wie dat elfjarige ventje was. Hij kreeg veel opmerkingen over zijn korte aandachtsspanne maar hij speelde zo graag.

Je lief is muzikante. Op jouw Instagrampagina is te zien dat je zelfs je hond leert pianospelen. Hoe belangrijk is muziek voor jou?

Van Severen: Muziek is levensnoodzakelijk! Een gitaar die huilt. Nick Cave die iets lelijks als de dood op een superschone manier omzet in hoop. Jeff Buckley die in een New Yorkse studio bij kaarslicht Hallelujah zingt. Muziek heelt, en helpt me door de donkere of destructieve momenten. Die zijn er te veel. In mijn hoofd zit een stem die me vaak neerhaalt. Kan beter, klinkt het dan. Ik werk eraan. Mijn therapeut leerde me dat die stem ik niet ben.

Welke legendarische muzikant wil jij ooit vertolken?

Van Severen: Jeff Buckley! Een tijd geleden kocht ik een gitaar. Die ligt sindsdien onaangeroerd thuis. Voor zo’n rol zou ik écht alles doen om die gitaar te bespelen als de beste. Dat is – en blijft misschien – een droom. Wat ik zeker wil bereiken, is een goed mens zijn voor mijn omgeving en de wereld, en veel spelen in series en films. Theater maken is geweldig, omdat je met een publiek een magisch moment creëert, maar ik geniet ook erg van het technische acteren op de set. En ik vind het heerlijk om telkens in een nieuw project te stappen, met nieuwe mensen.