Actrice Lucy Wilke had geen rolmodel: ‘Ken jij veel Hollywoodsterren met een beperking?’

Actrice, zangeres en schrijfster Lucy Wilke bouwt een feestje in Scores That Shaped Our Friendship. Met haar beste vriend Pawel Dudus in haar armen en de rolstoel in de coulissen.

Wilke werd in 1984 in een woonwagen vlakbij München geboren. Haar ouders (een muzikante en een beeldend kunstenaar) gaven haar alle kansen om zich te ontplooien ondanks haar aangeboren spinale spieratrofie. In haar werk breekt ze tegenwoordig een lans voor meer inclusie in de podiumkunsten.

Vorig jaar zocht je via Facebook een assistent, ‘om me bij te staan in mijn turbulente leven.’ Wanneer heb je voor zo’n bestaan gekozen?

Lucy Wilke: In 2013. Ik tourde met Blind & Lame, de band die ik met mijn moeder vorm, die blind is. En toen belandde ik in een crisis. Elke dag schreef ik in mijn dagboek: ‘Ik wil actrice worden.’ Omdat het podium is een speeltuin waar je vrij bent. Een rolmodel had ik niet. Ken jij veel Hollywoodsterren met een beperking? In 2017 begon ik mijn acteercarrière. In 2020 vervoegde ik het ensemble van de Münchner Kammerspiele en vorig jaar debuteerde ik als maakster met Scores That Shaped Our Friendship.

Een rolmodel had ik niet. Ken jij veel Hollywoodsterren met een beperking?

Een zwoel feestje op een matrassenvloer. Hoe is dat ontstaan?

Wilke: We wilden onze vriendschap in enkele scènes portretteren. We tonen dat er aan intimiteit geen grenzen zijn. Elk lijf wil vrijen en bemind worden. Tussen Pawel en mezelf is er geen romantische liefde, maar er is wel liefde. Dat tonen we zonder schaamte. De livemuziek – soms meditatief, dan weer opzwepend – van Kim Ramona Ranalter helpt. Ik ontdekte haar tijdens een avondje uit in een club.

Je ondertekent mails met ‘Lulu’. Ambieer je de titelrol in het gelijknamige stuk van Franz Wedekind?

Wilke: (lacht) Ik sta open voor alles. Van femme fatale Lulu tot de getormenteerde Lady Macbeth. Nu focus ik op een film – over in alle vrijheid intimiteit tonen en beleven – en ik werk aan een roman over trauma. Vroeger schilderde ik. Mijn hand kan dat niet meer…

Ben je bang voor de toekomst?

Wilke: Soms word ik bang van wat de ziekte met me doet. Maar ik laat me niet verlammen. Ik geef nooit op! Ik ben flexibel en houd rekening met mijn lichaam. Dat is toch normaal? Helaas is dat het in de samenleving niet. Münchner Kammerspiele neemt mensen met een beperking op in het ensemble omdat dat een afspiegeling van de samenleving moet zijn. Dat is fantastisch en, helaas, zeldzaam. Ja, inclusie zorgt voor uitdagingen. Maar er zijn steeds oplossingen.