Happy-go-lucky
David Sedaris dwaalt door dit tranendal en oogst gelach in onvermoede hoekjes.
David Sedaris is in Parijs en kampt met een blaasontsteking – toch zorgwekkend voor een man van zijn leeftijd, en veenbessensap brengt geen soelaas. Een uroloog schuift via zijn penis een apparaatje naar binnen dat kleine hapjes uit zijn blaas neemt en daarna volgt een rectaal onderzoek – ‘Ik ben er vrij zeker van dat er een Golden Globe Award in mijn reet geperst werd.’
Bepaald geen goed moment om te horen dat je vader – Lou heet hij – op sterven ligt, temeer omdat Sedaris geen warme band met hem heeft. Plichtsbewust vliegt hij naar de VS, samen met zijn partner Hugh, hopend op verzoening, hopend op excuses. Want Lou was geen goede vader. Zijn dochter Tiffany beschuldigde hem van incest en pleegde zelfmoord. Davids andere zussen herinneren zich verbale aanranding, Lou die hen vraagt om topless te poseren voor ‘kunstfoto’s’ of hen ‘neukbaar’ noemt. En David zelf is al jaren geschrapt uit Lous testament omdat homoseksuelen geen erfenis verdienen.
CENTRALE ZIN: De grote schande van de pandemie in de Verenigde Staten, is dat er tot nu toe meer dan negenhonderdduizend mensen zijn gestorven, van wie ik er niet één heb kunnen uitkiezen.
Sedaris vat het pijnlijke moment in het kortverhaal Losgeknoopt bondig samen: ‘We zullen allen rouwen, weinigen zullen verdriet hebben.’ Het is een van de wrangste verhalen in Sedaris’ nieuwe bundel Happy-go-lucky maar zelfs dan kan hij het grappen niet laten. Enkele verpleegsters verwarren hem met de zwarte komiek Dave Chappelle en komen om een handtekening bedelen, een gunst die hij hen gewillig verleent. Omringd door tristesse en trauma’s schrijnt de zelfspot des te harder.
Happy-go-lucky grossiert in droefkomische verhalen. In Thema’s en variaties begint Sedaris bij wijze van experiment biljetten van 50 dollar uit te delen, elke dag eentje aan wie het het meest nodig heeft. Maar hoe bepaal je dat? Kies je de voor de hand liggende dakloze of een kassier bij McDonald’s? Zijn goedbedoelde daad mondt uit in straatruzies en toont de mens op zijn slechtst: we zijn niet meer dan hebberige dieren die elkaar de neus afbijten voor ocharmen vijftig dollar. Maar het levert wel olijke scènes op.
Soms schemert er een sadistisch kantje in de verhalen door. Sedaris pocht graag met zijn fortuin. Tijdens de covidpandemie koopt hij zomaar even een extra appartement zodat hij niet op Hughs lip hoeft te zitten tijdens de lockdown. Is het dan nodig te spotten met minder gegoede sukkelaars? Ook zijn hobby om in Balkanlanden rommelmarkten af te schuimen heeft iets wreeds: het is net iets te gemakkelijk, lachen met armoedige Servische vrouwtjes die zelfgehaakte spreien ‘in de kleur van verdriet’ verkopen.
Maar Sedaris blijft een genadeloze observator die ons, pratende aapmensen, graag voor schut zet en daarbij zichzelf nooit spaart. En in barre tijden is wat humor, hoe bits en zwart ook, altijd welkom.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
