Mond vol vogels
Horrormeesteres Samanta Schweblin speelt galgje met de lezer. Maar aan de rand van het schavot weerklinkt af en toe een schaterlach.
Rust. Dat is wat de man nodig heeft. Dus huurt hij een huis aan de kust, ver weg van de drukte van de stad. Het is een lange rit richting zee en wanneer hij bij valavond bij zijn vakantiehuisje aankomt, moet hij tot zijn frustratie vaststellen dat hij niet alleen is: in de schemerige tuin struikelt hij over een arbeider die hem meteen aanspreekt met ‘baas’ en hem bezweert dat hij al dagen naarstig aan het werk is. Ondanks de verwarring laat de man zich meetronen. Trots laat de arbeider hem een diepe put zien; de werkzaamheden zijn bijna klaar, nog een paar dagen en de schacht is af. De man wimpelt de arbeider af en gaat slapen; morgen klaren we de vergissing wel uit.
Maar de volgende dag blijft de arbeider graven en ook in het volle daglicht blijft de werkman hem behandelen als een overste. Het zij zo, denkt de man, en hij gaat zwemmen. Toch blijft het mysterie van de put aan hem trekken: wil de eigenaar een waterput aanleggen of een schuilkelder bouwen?
Centrale zin: In de weidse duisternis van de velden rest niets dan ontgoocheling en een bruidsjapon.
Het antwoord gaan we hier niet prijsgeven, daarvoor moet u De graver lezen, een van de betere verhalen van de Argentijnse schrijfster Samanta Schweblin. De bekroonde bundel Mond vol vogels verscheen eerder al in 2019, maar deze editie werd aangevuld met vier nieuwe verhalen waarin Schweblin zich een meester in de moderne horror toont. Verwacht bij Schweblin geen bloedfonteinen en bijlmoordenaars of een zoveelste doorslagje van Stephen King – haar unheimliche stijl leunt meer aan bij Franz Kafka. Het absurde verhaal Op weg naar de vrolijke beschaving is bijvoorbeeld classic Kafka: een man wil naar de stad treinen maar botst op een onwillige loketbediende. De ambtelijke weerstand mondt uit in een bureaucratisch duel waarin Schweblin het komische en het lugubere perfect combineert.
Niet elk verhaal in Mond vol vogels is een huiverfeest. Soms trekt Schweblin voluit de humoristische kaart, zoals in De Kerstman slaapt bij ons waarin de kerstboompluk van een kind verpest wordt door zijn kibbelende ouders. Of De zware koffer van Benavides, een satirisch kolderverhaal waarin Schweblin met de hedendaagse kunstwereld spot.
Maar na elk luchtig verhaaltje komt er weer een akelige historie waarin het wurgkoord met elke regel strakker wordt aangespannen. Scheblin weet hoe ze haar lezers moet verontrusten, en sommige verhalen blijven je nachtenlang achtervolgen. Zo zal je na het lezen van het titelverhaal nooit meer op dezelfde manier naar een gekooid vogeltje kijken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
