Caroline Albertine Minor rouwt op een bijzonder knappe manier in verhalenbundel ‘Zegeningen’

LÆRKE POSSELT / GF © .
Roderik Six
Roderik Six Journalist voor Knack

In Zegeningen kampen de personages – én auteur Caroline Albertine Minor – met verlies. Hoe kom je dat te boven? Wil je het wel te boven komen?

Anso is negentien wanneer ze uit Denemarken vertrekt om in Australië au pair te worden. Ze zorgt er voor de twee kinderen van het gezin O’Brien, speelt allerlei gekke spelletjes met hen en wordt de belangrijkste persoon in hun leven. Tot ze zich twee dagen voor Kerstmis een dik touw aanschaft, op YouTube opzoekt hoe je een strop legt en zich ophangt aan een boom in de tuin. Voor Anso’s ouders slaat het nieuws in als een bom. Hoe ga je daarmee om? Ervaring heeft niemand daar echt mee, en wie ze toch heeft, kan onmogelijk vertellen hoe het moet. Rouwen moet je immers zelf doen. Dat de moeder van Anso een paar weken later een stapeltje brieven toegestuurd krijgt van een Australische vrouw die beweert dat het de amoureuze correspondentie is die haar man Archie en Anso voerden, maakt het allemaal nog een stuk moeilijker.

Centrale zinnen: Je verlaat de tuin der droefenis met een geschenk in je hand, zei hij, maar hij gaf geen antwoord toen ik vroeg wat er zou gebeuren als je zou weigeren. Als je liever bleef.

Vergeet Archie Pey, is een van de zeven korte verhalen uit de bundel Zegeningen van de Deense Caroline Albertine Minor. Het boek werd voor zowat alle belangrijke Deense literaire prijzen genomineerd en won er uiteindelijk twee. Zegeningen is dan ook een bijzonder knappe en ingenieus opgebouwde bundel. Niet alleen tonen de verhalen verschillende facetten van het rouwproces, Minor rijgt ze nog eens extra aan elkaar door nu en dan terug te keren naar het verhaal over Anso, bijvoorbeeld door het stapeltje brieven bij haar vriendin Franciska te laten belanden, waarna die er veertig pagina’s lang niet toe komt ze te lezen.

Net na het verschijnen deed Minor aan een journalist van de Deense krant Information de tragische aanleiding voor haar verhalenbundel uit de doeken: op een dag stonden er twee politieagenten aan haar deur die zeiden dat haar vriend, en de vader van haar drie jaar oude kind, door een auto geschept was en met zwaar hersenletsel in het ziekenhuis lag. Dat resulteerde in Tuin der droefenis, het pakkendste en indrukwekkendste verhaal uit de bundel. De jonge vrouw die er de hoofdrol in speelt, herkent haar vriend uiteindelijk niet meer en gaat mondjesmaat inzien dat er niets anders op zit dan met een gebroken hart afscheid nemen. ‘Op een bankje in Engehavenparken gaven we het gewoon op’, luidt de openingszin.

Hoe verleidelijk rouw en verdriet ook mogen zijn, Minors personages beseffen uiteindelijk dat ze er zich niet in kunnen blijven wentelen. Wie weg wil van de doden moet de levenden omarmen, leren ze, en dus trekken ze zich op aan vrienden en onbekenden die soms onwetende redders worden. Dat ondervindt Therese uit het titelverhaal, die niet in staat is om haar baby Aaron de borst te geven omdat ze te weinig melkproductie heeft. In Pernille vindt ze een vriendin die naast haar eigen kind ook Aaron kan zogen. Allemaal vinden ze zo iemand, behalve de vertelster uit het autobiografische Tuin der droefenis. Zij is nog niet klaar met rouwen en kan dus nog geen afscheid nemen. Allicht zal ze er eerst een verhalenbundel aan moeten wijden.

Caroline Albertine Minor rouwt op een bijzonder knappe manier in verhalenbundel 'Zegeningen'

Caroline Albertine Minor

De eigenzinnige verhalenbundel Zegeningen, haar derde boek nog maar, katapulteerde Caroline Albertine Minor (°1988) naar de top van de Deense literatuur. Het boek groeide uit de ervaring van het verlies van haar vriend. Sindsdien studeert ze antropologie, om te weten te komen hoe in andere culturen wordt omgegaan met rouw.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content