De grensverleggende elektronica van Daniel Lopatin is minder bespottelijk dan een schaalmodel van de Eiffeltoren nabouwen met lucifers, maar wel even uitdagend. Garden of Delete is zijn wuifhandje naar de mainstream.
En dus níét ‘de popplaat van Oneohtrix Point Never’. Dat zou betekenen dat deze Amerikaanse experimentele producer van zijn berg is afgedaald en zich – schoorvoetend en met een raar voorgevoel – heeft geschikt naar de conventies van de massa. Fans van zijn oude werk hoeven evenwel niets te vrezen, integendeel: Garden of Delete is nog abstracter en labyrintischer dan Replica (2011) en R Plus Seven (2013).
Even illustreren. We sjezen van vijftien seconden schijnbare stilte naar bulderende cybermetal, en van techno die in trance kapseist tot Hudson Mohawke-achtige micromontages van eighties-topveertigpop. Waarmee we alleen nog maar het nummer Mutant Standard onder de loep hebben genomen, een song van zeven minuten over iemand die opgegeten wordt door een alien.
Wat ons gezwind bij een andere insteek van Garden of Delete brengt: gevoelens. Lift is naar eigen zeggen een love song – weliswaar doorspekt met een in mootjes gehakte hardrockgitaar, aan- en afwaaiende machinale kilte en verknipte chipmunk-stemmen (met dank aan Lopatins nieuwe speeltje, de spraaksynthesizer Chipspeech). Maar toch: de tederheid in zijn technische vingergevoel is onmiskenbaar, net als in afsluiter No Good. De conventie van het hebben van een lief is dat.
Toch heeft Lopatin deze plaat niet alleen voor zijn vlam gemaakt. Na een tournee met jeugdhelden Nine Inch Nails en Soundgarden kwam hij terug thuis als de puber die hij ooit was, verslingerd aan games en de fusionplaten van zijn vader. Dat is Garden of Delete dus wél: direct en in your face, maar nooit twee minuten aan een stuk. Je kunt wel zeggen dat je ambient hoort (in Child of Rage), galmende synthkathedralen naar het model van Tangerine Dream (I Bite Through It), Aphex Twin-horror (Freaky Eyes) en – toe maar – een elektronisch verbasterde rockballade (Animals), maar elk van die nummers is uit veel meer bestanddelen opgebouwd.
Toch maar aan die Eiffeltoren beginnen? Geen sprake van. Het hyperkinetische klankenspektakel overdondert bij de eerste beluisteringen, en een beetje meer richting en cohesie had de impact zeker vergroot. Maar er valt wel degelijk schoonheid te plukken in deze woekerende tuin, en ook Lopatins fabuleuze compositie- en arrangeertalent noopt geregeld tot oohs en aahs. Raap de handschoen op.
ONEOHTRIX POINT NEVER ***
Garden of Delete
elektronica
Warp
DOWNLOAD
Ezra
Lift
I Bite Through It
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
