Woensdag 9/4, 20.50 – VIER

Woestijnvis versaagt niet. Bij VIER start deze week Topdokters, een reportagereeks die verschillende bijzondere en getalenteerde chirurgen volgt, van de makers van het met een Televisiester bekroonde De rechtbank. Een van de artsen is Guido Dua, neurochirurg aan het Middelheimziekenhuis van Antwerpen.

Bij de voorstelling van Topdokters werden jij en je collega’s gepresenteerd als de popsterren van de medische wereld. Terecht?

GUIDO DUA: (blozend) Zo zie ik mezelf toch niet. Toen ik gecontacteerd werd door de redactie van het programma was van de titel Topdokters nog geen sprake. Men wou doordringen tot in het hoofd en het hart van geneesheren, en die invalshoek interesseerde mij wel. Daarom heb ik ja gezegd, op voorwaarde dat men oog zou hebben voor ons hele team. Zo zal je in het tv-programma ook mijn collega dokter Mania De Praeter aan het werk zien.

Welke afspraken heb je met de tv- makers gemaakt?

DUA: Uiteraard moest er te allen tijde respect worden opgebracht voor de patiënten, wat ook altijd is gebeurd. Zo moet ik op een bepaald moment een familie inlichten dat we niets meer kunnen doen voor hun dochter, die na een ongeval hersendood is. De tv-kijker zal me van op een afstand een kamer zien binnengaan, meer niet.

Dat moment wordt inderdaad sereen in beeld gebracht. Hoe benaderde de ploeg jou toen je buiten kwam?

DUA: Ze hebben mij even met rust gelaten. Na een tijdje zijn ze opnieuw op mij afgestapt met de vraag of ik wou spreken en pas nadat ik ja had gezegd, ging de camera weer aan. De mensen van de tv-productie zijn altijd zeer correct te werk gegaan. Het grappige is dat ze af en toe zelfs iets gemist hebben.

Zoals?

DUA: Op een bepaald moment hebben we het onder de collega’s over een patiënt die euthanasie laat uitvoeren. Iemand vroeg wat die als laatste maaltijd wou, en dat bleek een eenvoudig papje te zijn. En dan zijn we onszelf die vraag beginnen te stellen: wat zouden wij als laatste maal willen? Dat gesprek vonden de tv-mensen wel opmerkelijk, maar hun camera was niet aan het draaien. Ze vroegen het gesprek opnieuw te beginnen, maar dat zou volgens ons te gemaakt overkomen. En die keuze hebben ze ook gerespecteerd.

Tijdens een hersenoperatie doe je een opmerkelijke uitspraak: ‘Ik kan geen bloed zien.’ Echt?

DUA:(lacht) Laat me dat uitleggen, je hebt wat wij ‘natte’ en ‘droge’ chirurgen noemen. Beide werkwijzen hebben hun voordelen. Ik ben wat je een droge chirurg noemt. Ik vraag mijn medewerkers om zo veel mogelijk bloed te verwijderen bij de operatie zodat ik altijd een duidelijk overzicht heb van waar ik mee bezig ben. Dat ik helemaal geen bloed kan zien, is uiteraard een grapje.

Nog een opvallende quote: ‘Alle chirurgen hebben een kerkhof.’

DUA: Je weet als je aan dit beroep begint dat een operatie ook fout kan aflopen. Als chirurg moet je immers beslissingen van levensbelang nemen. Bij het opereren van een tumor bijvoorbeeld is het moment om te stoppen altijd een belangrijke beslissing: Net niet ver genoeg gaan kan ervoor zorgen dat je patiënt minder lang te leven heeft, maar te ver gaan kan verlamming veroorzaken.

Hoe neem je in godsnaam zo’n beslissing?

DUA: Op dat moment projecteer je de kennis die je hebt op wat je kan afleiden uit de technologie die je ter beschikking hebt. En uiteraard hou je ook rekening met wat je vooraf hebt afgesproken met de patiënt, een goede voorbereiding is onmisbaar. Op basis van die factoren neem je een beslissing, punt. Dat kan de juiste beslissing zijn, maar ook niet. Je groeit als mens door het nemen van dergelijke zware beslissingen.

HANS VAN GOETHEM