TELETOBBEN

We hadden het kunnen weten. Toen VTM in september een ’terugkeer naar de vaste waarden’ aankondigde, was het maar normaal dat ook Paul Jambers een comeback zou maken. In een andere gedaante weliswaar: de oude krijger zelf is immers uit de gratie gevallen sinds hij in Kroatië het wereldrecord ‘nutteloze vragen verzinnen’ een stuk scherper ging stellen. Maar de opvolging stond klaar en dit najaar vult Désiré Naessens – of baby-Jambers, zoals we hem graag mogen noemen – de donderdagavond met reportages over ons Vlaanderenland. In 2 X Anders brengt Naessens iedere week dubbelportretten van ‘gewone Vlamingen met een buitengewoon leven’, en de connaisseurs van Jambers-speak weten dat dat een synoniem is voor tienervaders, transseksuelen, seksverslaafden en andere weirdo’s. Eigenlijk hadden ze 2 X Anders dus beter ‘Meer van Hetzelfde’ genoemd.

Naessens heeft van zijn leermeester in ieder geval perfect geleerd hoe je nietsvermoedende Vlamingen ertoe moet verleiden om veel meer prijs te geven dan ze initieel hadden gewild, tot ze op een pijnlijke manier te kijk worden gezet. Dat bleek onlangs nog uit een aflevering over uitvinders, waar ene Frans het slachtoffer van dienst was. Frans werkte zijn hele leven aan de gemeente, maar sinds hij een tiental jaar geleden op pensioen ging, heeft hij zich volledig toegelegd op uitvinden. Helaas barst Frans niet meteen van de lumineuze ideeën. Na het zien van de beroemde rampenfilm The Towering Inferno was hij bijvoorbeeld naarstig beginnen zoeken naar een onfeilbare manier om aan een brand te ontsnappen. Na enig denkwerk was hij op de oplossing gestoten en niet zonder trots haalde hij zijn trouvaille uit de kast: een touw waar om de halve meter een knoop was gemaakt. ‘Ideaal om uit het raam te klimmen’, zo gaf de would-be Gobelijn nog mee. Ja, als ze dat hadden gehad in de jaren zeventig, de film was helemaal anders afgelopen. Dolenthousiast om zijn uitvinding had Frans 500 meter touw gekocht en was hij als een gek beginnen knopen. Tot op vandaag was er nog geen ene meter van verkocht, stelde hij niet zonder verbazing vast.

Tot daar was dit gewoon een portret van een excentrieke maar onschuldige man en zijn hobby, maar toen besloten Désiré en zijn team om een stapje verder te gaan en aan Frans te vragen om zijn uitvinding te demonstreren. Hij knoopte het touw vast aan de radiator, gooide het door het raam en stapte naar buiten om eraan te gaan hangen. ‘Toch spijtig dat we hier enkel een gelijkvloers hebben’, zei Frans tegen zijn vrouw, tevens zijn enige fan. Het was een van de momenten waarbij ik dacht – nee: hoopte – dat het duo pruik en masker zou afrukken en Frank Focketyn en Tom Van Dijck zich kenbaar zouden maken. Het werd nog gênanter toen Frans zijn tweede grote uitvinding mocht voorstellen. Naast omkomen in een brand heeft de krasse bejaarde nog een tweede – en geheel daarvan losstaande – fobie: hondenpoep. Dat mensen nadat hun hond zijn gevoeg heeft gedaan de resten meenemen in een zakje is voor hem niet genoeg. Hij wil dat de stront op geen enkel moment de grond raakt en bedacht daarom een eenvoudig doch doeltreffend apparaat, dat ik hier alleen kan omschrijven als een ijzeren staaf met een zakje aan.

Natuurlijk moest er weer een demonstratie volgen: de hele groep ging wandelen met de hond en terwijl Frans met adelaarsblik het achterste van het beest in de gaten hield, liep zijn vrouw met de stok achter haar huisdier aan. Daarna troonde Désiré de man mee naar een doe-het-zelfzaak. Daar mocht Frans, met de klak in de hand, aan de eigenaar gaan vragen of hij bereid zou zijn om de schijtstok op te nemen in het assortiment. Terwijl die eigenaar Frans simpelweg had kunnen wegsturen – ‘We hebben zowel ijzeren staven in de winkel liggen als plastic zakjes; we zullen het maar aan de mensen thuis overlaten om de twee samen te brengen’ – antwoordde hij heel beleefd dat hij de uitvinding eens van naderbij zou bekijken. Vreemd toch hoe de aanwezigheid van een camera voor meer mededogen zorgt bij de mensen die ervoor staan dan bij diegenen die er zich laffelijk achter verbergen.

Stefaan Werbrouck