0.25 – Arte

Toen Joan Collins ooit tegen Richard Burton zei dat hij ‘zelfs met een slang het bed zou induiken’, antwoordde de acteur doodgemoedereerd: ‘Op voorwaarde dat ze een rok draagt, darling.’ Maar in de lange rij veroveringen en kortstondige liefdes uit Burtons leven was er toch één vrouw die altijd een speciale plaats in zijn hart had: Elizabeth Taylor. Taylor en Burton vormden in de jaren 60 en 70 een koppel dat qua glamourwaarde zijn gelijke niet had in Hollywood; ze waren een beetje de Angelina Jolie en Brad Pitt van hun tijd, media-aandacht en schandalen inbegrepen.

Burton en Taylor ontmoetten elkaar voor het eerst op de set van Cleopatra, de legendarische epische film uit 1963. Later herinnerde Taylor zich hoe die kennismaking verliep: ‘Hij kwam op mij af en zei: ‘Heeft er iemand jou ooit gezegd dat je heel mooi bent. En ik dacht: Zo’n grote minnaar, zo’n scherpe geest, en hij komt met zo’n openingszin?’ Maar ondanks de moeilijke start werden de twee verliefd op elkaar, en de romance werd breed uitgesmeerd in de internationale pers, ook al omdat beiden op dat moment nog getrouwd waren. Burtons vrouw was zelfs op de set aanwezig, tot ze de ontrouw van haar man niet meer aan kon zien.

Nadat hun scheidingen voltrokken waren, traden Burton en Taylor in 1964 in het huwelijk. In een optimistische bui verklaarde Taylor nadien dat het huwelijk – haar vijfde ondertussen – ‘eeuwig zal duren’. De liefde tussen de twee was passioneel en diep (‘Als er iets met Liz gebeurt, sterf ik’, verklaarde Burton ooit), en dat zorgde ervoor dat hun relatie heel hoge pieken én heel diepe dalen kende. Taylor omschreef haar relatie met Burton later als ‘de meest chaotische, maar mooiste periode uit mijn leven’. In de zomer van 1974 gingen ze uit elkaar, maar nauwelijks 16 maanden later zouden ze al opnieuw trouwen, tijdens een vakantie in Botswana. Na tien maanden was ook dat huwelijk weer voorbij.

Tijdens hun huwelijk stonden Burton en Taylor vaak samen voor de camera’s. Hun bekendste samenwerking is Who’s Afraid of Virginia Woolf van Mike Nichols uit 1966, waarin een professor en zijn vrouw elkaar in het bijzijn van twee verbouwereerde gasten bittere verwijten maken. Volgens ingewijden was het geruzie op het scherm de perfecte afspiegeling van hoe het er in het échte leven toeging.

(S.W.)