DE RIDDERS RIJDEN WEER UIT. MONTY PYTHON ERIC IDLE VEROVERT BROADWAY MET EEN MUSICALVERSIE VAN ’the holy grail’. NI!

OSTAR BOYETT PRODUCTIONS

Vanaf 14 februari in Shubert Theater, 225 West 44th Street, New York (VS). Tickets via www.telecharge.com.

Spamalot

Broadway heeft natuurlijk niet gewacht tot Spamalot naar New York kwam om Eric Idle’s Monty Python-musical te zien. En het viel ook te verwachten dat de première in Chicago, waar de show de voorbije weken proefdraaide, een staande ovatie zou krijgen. De Amerikanen zijn nu eenmaal gek op de Britse lolbroeken, althans de ‘insomniacs, intellectuals and burglars’ onder hen, zoals ex-Python Michael Palin ooit opmerkte.

Toch kreeg Idle pas toestemming van de andere Pythons nadat zij The Song That Goes Like This hadden gehoord, een pastiche op de melo-ballades die Andrew Lloyd Webber aan de lopende band componeert. Maar hoeveel Python zit er nog in deze muzikale remake van de cultfilm Monty Python and the Holy Grail?

Eric Idle kwam met het idee en schreef de liedjes, terwijl John Cleese zijn stem even aan God leent. En net zoals The Holy Grail een komisch loopje nam met filmklassiekers als Robin Hood, heeft de Broadwayversie het gemunt op de klassieke musical, genre Phantom of the Opera. Die pastiches zijn maar een van de drie delen waarin deze show uiteenvalt. Er is natuurlijk een herhaling van de sterkste stukken van de film uit 1975 en daarnaast Idle’s hommage aan The Producers, de eerste komische musical die brak met ruim een kwart-eeuw melodramatische popmusicals en revivals van oude shows.

De bejaarde filmregisseur Mike Nichols regisseert met vaste hand, net niet erover of eronder, zoals men van hem mag verwachten. Maar ook hij moest zich inleven in het vliegende circus: ‘Ik wist dat het materiaal hilarisch was en dat ik er de hele tijd om lachte. Maar ik moest wel één ding zeker weten: waarover gaat Spamalot eigenlijk?’. Had hij ons maar moeten bellen. Koning Arthur (van Camelot!) ronselt ridders voor zijn ronde tafel, God draagt ze op naar de heilige graal, een gouden beker, te zoeken en daarna – en dit is nieuw – een musical van hun queeste te maken. De vorm van alle kanten gebruiken en er dan een ferme trap op geven: postmoderne Python ten voeten uit.

Wim Smets