Zaterdag 28 juni programmeert Couleur Café ‘Barcelona Sona’, de nieuwe lichting Spaanse mestizo-groepen. Op vrijdag speelt Amparanoia, de zustergroep uit Madrid met de sympathieke Amparo Sanchez als frontvrouw. Hun nieuwe cd ‘Enchilao’ is nu uit.

1. Wat betekent ‘Enchilao’?

Enchilao verwijst zowel naar een heet Mexicaans gerecht als naar een gemoedstoestand, naar wat ze in het Engels chill-out noemen. We hebben deze cd bij mij thuis opgenomen, in de achterkeuken bij wijze van spreken. Het was heel relaxed, we namen onze tijd, aten allemaal samen. Heel gezellige boel. Vandaar.

2. Typisch aan de mestizo-scene is dat leden vaak van groep wisselen. Is Amparanoia een collectief of een groep?

Een groep. Verschillende leden, zoals de trompetspeler, zijn al zes jaar bij me. En verder zijn er ‘passanten’, ja, maar dat vind ik verrijkend. Het is zoals in de liefde: er moet leven in zitten. Starheid is de doodsteek voor muziek.

3. Stoort het etiket ‘mestizo-rock’ je eigenlijk niet?

Neen. Men heeft het gewoon moeilijk om dit soort muziek te definiëren. Ooit las ik op een affiche ‘salsa-punk-ska-reggae-rock enz.’, heel grappig. Je moet het kind nu eenmaal een naam geven.

4. Je noemt Manu Chao je broer en leermeester. Hoe heb je hem ontmoet?

Een van de mooie toevalligheden van het leven. Ik zing al sinds mijn zestiende in groepjes, maar in 1995 trok ik naar Madrid om er aan mijn songs te werken. Op dat moment streek ook Manu Chao er neer. Ik zong in bars waar Manu vaak kwam en voor we het wisten, zaten we samen hele nachten te zingen en muziek te spelen, op het buurtplein, thuis, in bars… Het was een onvergetelijke tijd. Hij overtuigde me om mijn songs op te nemen. Zonder hem was er geen Amparanoia geweest.

5. In Barcelona ontstond, ook al onder invloed van Manu Chao, een hele scene met groepen zoals Dusminguet, Macaco, Ojos de Brujo…

Ja. De kiem van die groepen bestond al, maar de grote verdienste van Manu is dat hij iedereen heeft samengebracht. In mijn geval was dat tijdens de Caravanes des quartiers, een Frans rondreizend festival van wijkconcerten. Manu sprak me er altijd over, tot ik in 1997 me liet overhalen om mee te doen. Daar leerde ik de mensen van Macaco en Dusminguet kennen, zij waren net begonnen. Intussen zijn we één grote familie: we wisselen groepsleden uit, treden samen op… Er zijn zelfs festivals opgericht speciaal voor ons.

6. Je bent de enige uit Madrid. Nooit naar Barcelona willen verhuizen?

Waarom? We zien elkaar vaak en met mijn hoog werkritme ben ik heel blij waar ik woon. Bij de geboorte van mijn tweede zoon ben ik verhuisd naar een dorp vijftig kilometer buiten Madrid. Als ik nu thuis ben, ben ik echt thuis. In Madrid trok wel elke avond iemand aan mijn mouw om me ergens mee naar toe te nemen. Te veel te doen, te veel verleidingen. (lacht) Bovendien is bezoek nu veel dankbaarder: vrienden blijven een paar dagen, we eten samen, praten en musiceren tot een stuk in de nacht… Mijn huis is een muzikale duiventil.

7. In Spanje is er veel veranderd: bars sluiten vroeger, je mag niet meer op straat drinken… is er nog wel ‘fiesta’?

Ja, maar meer binnenskamers en dat is jammer. We zijn een volk dat elkaar terugvindt op pleinen en bankjes. In de steden zijn ze de mensen aan het buitengooien: de overheid wil afgelikte steden, enkel voor de toeristen. Daarom bevalt het dorpsleven me: daar mag je wel nog op het plein samen muziek maken.

8. Je vorige cd ‘Somos viento’ stond in het teken van de Mexicaanse zapatistas. En je nieuwe cd?

Enchilao is breder, maar evenzeer uit het hart. Ik geef mijn kijk op dingen die me raken. Zo gaat Si fuera over wat wij de ‘Natasha’s’ noemen: Oost-Europese vrouwen die bij ons hopen werk te vinden om hun familie te helpen, maar in de prostitutie belanden en al hun illusies als een pudding zien ineenzakken.

9. De song ‘War is not a solution’ gaat duidelijk over Irak. In Barcelona was het protest tegen de oorlog heel groot. In Madrid ook?

Ja, ondanks het conservatiever imago van Madrid. Op het internet leefde er van alles en artiesten, regisseurs en acteurs hebben zich verenigd in een links platform. De oorlog heeft velen wakker geschud.

10. Tot slot: jullie heten Amparanoia, Moet ik me zorgen maken?

(lacht) Nee. In Spaans slang betekent paranoia: iets obsessiefs in de positieve zin, iets dat je bezighoudt, zoals wanneer je hoofd knettert van de ideeën. Veel mensen denken door onze naam dat we een bende schizofrenen zijn, maar dat geeft niet: het zijn vaak de zotten die de waarheid zeggen! l

door Ineke Van Nieuwenhove

‘Zonder Manu Chao was er van Amparanoia geen sprake geweest.’