Palmer

Can’t stop the feeling dat Justin Timberlake een grotere popster dan acteur is, maar door de mand vallen doet hij ook niet. Met zijn rollen in The Social Network, Inside Llewyn Davis en Wonder Wheel van respectievelijk David Fincher, de broers Coen en Woody Allen speelde hij een aardig palmares bijeen. Ook in Palmer doet hij helemaal niets verkeerd als een voorwaardelijk vrijgelaten gevangene die in een bij God en American football zwerende dorpsgemeenschap in Louisiana werk maakt van zijn re-integratie. Na de plotse dood van zijn oma moet de bier drinkende macho ineens voor het kind van een verdwenen junkie zorgen. De jongen houdt van prinsessen, schmink en theekransjes. Komt dat wel goed? Het antwoord laat zich raden. Dat is maar een van de zwaktes van een keurig maar onopvallend verfilmd scenario met een geloofwaardigheidsprobleem en slechts één deftig uitgewerkt personage. Timberlake wilde de wereld tonen dat hij klaar is om films op zijn eentje te dragen maar pikte er het verkeerde project uit.