‘KILLER 7’ BEGINT WAAR ANDERE GAMES HET VOOR BEKEKEN HOUDEN: AMUSEMENT WORDT KUNST.

PS2, GC

Killer 7 ***

Flitsende actie? Neen. Vloeiende gameplay? Neen. Indrukwekkende decors? Neen. Glasheldere graphics? Neen. De actie is traag, in de gameplay zitten haperingen, de decors doen eentonig aan en de graphics overstijgen amper de middelmaat. En toch is Killer 7 een opmerkelijke, verrassende en verbluffende game. Een game die zijn gelijke niet kent. Een game die zich niet laat beoordelen volgens de gangbare criteria. Die niet méér, groter en geweldiger is, maar ánders. Niet Steven Spielberg, maar Jim Jarmush. Een beetje amusement, maar toch vooral kunst. Een beetje anachronistisch, maar tegelijk geheel nieuw. Niet de beste game van het jaar, maar zeker een van de meest memorabele.

Al het voorgaande ontdek je pas wanneer je halverwege bent. Het vertrek is niet bijzonder: Killer 7 draait rond een zevenkoppig moordenaarsgezelschap onder leiding van de kreupele grijzaard Harman Smith, die jacht maakt op de terreurgroep Heaven Smile, waarvan de leden zichzelf schaterlachend tot ontploffing brengen. Smith compenseert zijn fysieke beperkingen met uitzonderlijke mentale gaven: hij leidt zijn volgelingen zo strak en strikt, dat het lijkt alsof hij hen telepathisch bestuurt. Zijn de blinde techneut Con, de paranormaal begaafde albino Kevin en hun vijf strijdmakkers misschien denkbeeldige creaties van Smiths schizofrene geest? Terwijl die vraag door je hoofd spookt, ontstaat stilaan het besef dat je verwikkeld bent in een ongekend complexe machtsstrijd. Het slakkentempo en de makkelijke gameplay maken dat je tijd hebt om daar rustig over na te denken. Tijd! Om na te denken! Hoogst ongewoon en ongewenst in een avonturengame, maar hier werkt het wonderwel.

Hoe, dat is moeilijk in woorden te vatten, zeker voor een simpele gamesrecensent die filosofie als een ziekte ziet. De spelontwikkelaars van Capcom maken gebruik van leegtes zoals Stanley Kubrick dat deed in 2001: A Space Odyssey. Een gewaagde vergelijking, akkoord, maar ze geeft wel de waarde van dit kunststukje weer. Killer 7 is uniek, een game die games herdefinieert. Hij gaat niet over werelden die veroverd en vijanden die gedood moeten worden, hij zoekt bewondering. Hij gaat niet over adrenalineshots, maar over intellectueel genot. The next generation of gaming? Het was mooi geweest, maar zoveel eer komt Killer 7 niet toe. De artistieke ambities van Capcom gaan namelijk ten koste van de aandacht voor de technische uitvoering. Het resultaat is als 2001 met onzuiver beeld. Een meesterwerk in wording. Dat belooft voor Killer 8.

Bart Vandormael