Julia Holter

Het is telkens met enige voorzichtigheid dat we aan een nieuwe Julia Holter beginnen. Tel de onverschrokkenheid van Björk op met de excentriekste tics van Kate Bush en de theatrale uitspattingen van Nico op haar soloplaten, en men belandt in Holters abstracte, psychedelische universum. Weelderige orkestraties vloeien er over in mistige jazz, doedelzakken gaan vreemd en het gesproken woord gaat in de clinch met gemanipuleerde zang als in een in synthnevels gehulde, Griekse tragedie. Julia Holter is een genre op zich, en Aviary – negentig minuten lang! – is haar Odyssee, haar Ulysses. Het geflirt met etherische klankknutselarij neemt u erbij, want ondanks de soms intellectualistische, kunstzinnige vorm en inhoud weet de wondere schaduwwereld van Julia te hypnotiseren, verrassen en bekoren.