het kan audrey tautou weinig schelen dat ze tot het einde vereenzelvigd zal worden met Amélie Poulain. gesprek met De chouchou van de Franse cinema in tien onderwerpen. Door Dave Mestdach

Over de roman van Sébastien Japrisot waarop ‘Un long dimanche de fiançailles’ is gebaseerd

‘Het verbaast me niet dat Jean-Pierre Jeunet uitgerekend deze roman wilde verfilmen. Toen ik het boek las, herkende ik meteen zijn stokpaardjes. Het zit vol van poëtische observaties. Mathildes zoektocht naar haar verloofde heeft iets weg van een Alice in Wonderland-achtige vertelling. Het gaat bovendien om een tragische liefdesgeschiedenis in een decor waar de nostalgie van afdruipt. Enkel aan de oppervlakte lijkt deze film dus mijlenver verwijderd van Delicatessen of Amélie Poulain. Het is romantisch, gevoelig en teder. En dat is Jeunet ten voeten uit.’

Over het samenwerken met Jean-Pierre Jeunet

‘Hij mag me voor om het even wat bellen. Zelfs zonder het script te lezen, hap ik meteen toe. Sinds Amélie Poulain zijn we zulke goede vrienden geworden dat ik hem blindelings vertrouw, en vice versa. Hij laat enorm veel ruimte om je personage zelf in te vullen. Aan de opnamen gaan er dan ook lange, intensieve gesprekken en inleessessies vooraf. Eens je op de set staat, verloopt alles wel strikt volgens het storyboard dat op basis van die gesprekken is uitgeschreven. Jeunet laat niets aan het toeval over: elk detail is vooraf besproken en doorgenomen, alle dramatische accenten liggen vast. Je moet maar eens de film met het storyboard vergelijken: het lijkt wel een geanimeerde kopie ervan. Jeunet heeft dan ook een ijzeren discipline en een obsessief oog voor detail. Dat stimuleert je als actrice. Als je niet voor de volle honderd procent geconcentreerd en geëngageerd te werk gaat, dreig je een decorstuk te worden. Bij hem oogt elk shot zo perfect en magnifiek: het lijkt wel een secuur gecomponeerd schilderij.’

Over haar personage Mathilde

‘Ze is ongelofelijk vastberaden. Dat ze, ondanks haar moeilijke kindertijd en haar noodlottige eenzaamheid, sterk genoeg is om niet te huilen in het bijzijn van anderen, verwondert me het meest. Haar trots en zelfzekerheid maken me zelfs een tikkeltje jaloers. Zelf ben ik lang niet zo sterk of optimistisch. Tijdens de opnames stelde ik me de vraag of ik evenveel moed zou kunnen opbrengen om uit liefde zo’n gevaarlijke en uitputtende reis te ondernemen. Dat was een van de redenen waarom ik mij heb vastgebeten in deze rol: ik wilde mezelf echt met Mathilde confronteren en zien of ik tot een mentale symbiose kon komen.’

Over het vertolken van een kreupel personage

‘Daarvoor heb ik samengewerkt met een dame die net als Mathilde in haar kindertijd polio heeft gehad en sindsdien trekkebeent. Zij leerde me de tics en het hinken op een goede, beeldende manier te treffen zonder er een karikatuur of een bidprent- je van te maken. Voor de rest is het een kwestie van concentratie. Ik heb me tijdens de opnames natuurlijk wel een keertje van been vergist. Tenslotte is en blijft het maar doen alsof. Het is een fictiefilm, geen documentaire over een poliopatiënte.’

Over de erfenis van ‘Amélie Poulain’

‘Deze film werd gedraaid met grotendeels hetzelfde team. Het was een aangenaam weerzien. De omstandigheden waren wel compleet anders, vooral omdat ik sindsdien zelf veranderd ben en ook omdat het personage Mathilde veel meer dramatische diepgang vereiste dan Amélie. Ik heb zowaar leren huilen op een set. Vroeger was ik daar erg beschaamd voor. Als ik me emotioneel diende bloot te geven, werd ik rood om de wangen, kon ik wel meteen een busje inspringen en met scheurende banden wegstuiven. Nu ga ik er iets comfortabeler mee om, maar als ik mezelf echter achteraf zie op het witte doek kan ik nog steeds onder mijn stoel kruipen van schaamte.’

Over het begin van haar carrière

‘Vroeger vroegen journalisten me hoe ik mijn rollen koos. Hoezo ‘kiezen’? Vooraleer ik mijn eerste hoofdrol te pakken had, nam ik gewoon alles aan wat zich aanbood. Wat wil je ook als beginnende actrice? Kiezen is pas aan de orde als je effectief iets bewezen hebt. Pas dan zal ik leren ‘neen’ zeggen.’

Over sterallures

‘Had ik die maar. Het leven zou zoveel aangenamer zijn. Niet langer twijfelen aan jezelf, maar overal met de kin omhoog komen aangewaaid. Daar droom ik al jaren van.’

Over ‘Dirty Pretty Things’ van Stephen Frears

‘Een geweldige ervaring. Bij Frears draait alles om de acteurs. Dat geeft je enorm veel zelfvertrouwen. Je hebt het gevoel er nooit alleen voor te staan. Bovendien is hij een van de aardigste mannen die ik ooit heb ontmoet. Je kunt met hem over de meest futiele details in discussie treden en dan reageert hij als een gentleman. Eerst zegt hij je: ‘Dat is een interessante suggestie waarover ik zeker ga nadenken.’ De volgende dag neemt hij je terzijde en zegt: ‘Wel Audrey, ik heb erover nagedacht en ik denk dat je je vergist. Sterker nog, het is precies het omgekeerde van wat je denkt?’ (lacht).’

Over haar sex-appeal

‘Onlangs las ik een artikel over de honderd mooiste vrouwen ter wereld. In dat lijstje stond ik op nummer 22. Blijkbaar zijn er in heel de wereldgeschiedenis dus maar 21 vrouwen geweest die mooier waren dan ik. Leuk en flatterend natuurlijk, maar gelukkig ook behoorlijk onnozel.’

Over haar volgende projecten

‘Ik zal een klein rolletje spelen in de nieuwe film van Cédric Klapisch. Met hem heb ik eerder L’Auberge espagnole gemaakt. Met nieuwe grote projecten wil ik nog even wachten. Un long dimanche de fiançailles was heel intensief en nu begint ook nog eens de internationale promotietournee. Aangezien het een wereldwijde release is, wordt dat allicht een echte calvarietocht. Het hoort er nu eenmaal bij als actrice. Wees blij dat dit zo’n beetje mijn eerste interviews zijn en ik nog spontaan en attent reageer. Binnen enkele weken schakel ik wellicht over op automatische piloot.’ (lacht)

Dave Mestdach