Isbells

Als Gaëtan Vandewoude een plaat maakt, moet hij afdalen in de diepste mijnschacht van zijn ziel. Ook naar de vijfde van Isbells zal de stadion-dj niet grabbelen wil hij er vlak voor de bekerfinale de leut in krijgen. Toch staat hier een gelouterde Vandewoude op. ‘ I know who I am/ And I know what I want‘, zingt hij in Means to an End, vooraleer die song opensplijt in kamervullende, mild euforische synths. Ook het gedachtenisprentje Father biedt een stijlbreuk, met gezwollen electronica en drums als Tears For Fears in hun hoogdagen. Toch blijft de sussende indiefolktronica waarop Isbells’ reputatie is gestoeld overvloedig aanwezig. Daardoor hinkt Sosei op twee gedachten: vooruitstuiven of niet? Liever niet richting The Gift dan, dat klinkt als de ijle soundtrack van een kil psychologisch drama.