‘IK HEB NOG NOOIT NAAR PORNO GEKEKEN’

In de biopic Lovelace incarneert ze de moeder van de beroemde adult star uit de titel. Sharon Stone over onze basic instincts, dubbele standaarden, samenwerken met Scorsese en potsierlijke clichés. ‘Ik denk niet dat God in de kledingbusiness zit.’

‘Sharon Stone is briljant: extreem getalenteerd, roekeloos, charmant, grappig en volkomen wild. Als ze een kamer binnenwandelt, druipt de energie van de muren af.’ Aan het woord: niemand minder dan Martin Scorsese, die een maand geleden op de openingsceremonie van het filmfestival van Marrakech, waar hij de jury voorzat, even de kwaliteiten van een échte ster op een rijtje zette. Niet van een kant-en-klare beroemdheid dus, maar van een volbloed filmdiva. Sharon Stone is nog steeds een foxy lady, een authentieke femme fatale die op rode lopers en op covers van tabloids kan schitteren, en bovendien nog een aardig potje kan acteren, ook al voegde ze sinds haar doorbraakrollen in Paul Verhoevens Total Recall (1990) en Basic Instinct (1992) meer kitsch dan kwaliteit aan haar cv toe, met vertolkingen in ondingen als Action Jackson (1988), Catwoman (2004) en Basic Instinct 2 (2006).

Maar dat Stone er op haar 55e nog steeds mag wezen, daarvan kunnen we bij deze getuigen. Gehuld in een elegante zwarte toga met een wel héél suggestieve décolleté nestelt ze zich in een comfy stoel in een van de majestueuze vertrekken van La Mamounia. Meer nog dan een poepchic hotel in Marrakech, waar de high society zich op vijf kilometer van de drukte van het oude stadscentrum komt verkwikken, is dat een plek waar de groten der aarde komen en gaan. En waar Alfred Hitchcock op het idee kwam een film te maken over moordlustige vogels en scènes van The Man Who Knew Too Much (1956) draaide. Geen mooiere, meer mythische plek om een vervlogen filmvedette te interviewen.

In de biopic Lovelace van de regietandem Rob Epstein en Jeffrey Friedman, bekend van de Oscar winnende documentaires The Times of Harvey Milk (1984) en The Celluloid Closet (1993), incarneert Stone – in een bijrol – de strenge, ultrakatholieke moeder van Deep Throat-ster Linda Lovelace. ‘Maar ik heb echt waar nog nooit in mijn leven een pornofilm gezien’, zegt ze haast verontschuldigend. ‘Het is gewoon mijn ding niet.’ Wild gesticulerend en zonder blad voor de mond steekt ze van wal over het onderwerp dat ook haar filmcarrière, met name sinds die ene scène in Basic Instinct, heeft gebrandmerkt: seks. ‘Niet alleen Hollywood is geobsedeerd door seks, iederéén is geobsedeerd door seks. We doen het allemaal, het maakt deel uit van wie we zijn. Seks is een creatieve uiting, de reden waarom we bestaan. Zonder seks geen kinderen, geen toekomst. God heeft het zo gewild.’

SHARON STONE: Ik vind blote huid prachtig. Er is niks mis met het tonen van naakt, want ik denk niet dat God in de kledingbusiness zit (lacht). Schaamte is een begrip uitgevonden door de mens, een manipulatie van onze geest. Oké, naakt op een vulgaire of pornografische manier is een slechte zaak, maar niet als het gebracht wordt door regisseurs die respect hebben voor het menselijk lichaam.

In Lovelace geef je gestalte aan Dorothy Boreman, de moeder van een porno-icoon. Die pruik, die weinig flatterende garderobe, die rimpels: je bent totaal onherkenbaar. Zelfs Hollywoodmogul Harvey Weinstein had niet door dat jij het was toen hij de film voor het eerst zag.

STONE:(lacht) Bedankt. We hebben inderdaad van alles uitgeprobeerd om de fysieke transformatie compleet te maken: verouderingsmake-up, fatsuits, valse tanden… Tot de regisseurs naar me toestapten en zeiden: ‘Kun je niet gewoon acteren?’ ‘Okay, let’s do this’, antwoordde ik, waarop we enkel nog een stippling brush(een speciaal make-upborsteltje, nvdr.) gebruikten en een dun soort lijm die je op je gezicht aanbrengt waardoor je er stukken ouder uitziet. Verder was het vooral een kwestie van acteren, op zoek gaan naar de diepe vermoeidheid van een moeder uit de seventies, me overgeven aan de ideologie van dat personage. Het hielp natuurlijk dat ik met twee geweldige regisseurs op de set stond, die fantastische films hebben gemaakt en twee Oscars hebben gewonnen. Een erg speciaal duo.

Hoe staat een Hollywoodkanjer als jij tegenover de hedendaagse adult industry?

STONE: Nogmaals, ik heb nog nooit een pornofilm gezien. Ja, één keer een flard, toen ik in een of ander Noord-Europees land al zappend op een potje sm stootte en spontaan in lachen uitbarstte. Ik ben blij dat Obama maatregelen neemt tegen kinderporno en seksslavernij, want dat is voor mij een absolute no-go. Als mensen in de porno willen werken, en zich daarmee amuseren, mij niet gelaten. Maar dat ze het dan tenminste veilig doen, en zich laten testen. Hoe meer porno beschouwd wordt als een legitiem beroep, als een dagelijkse realiteit, als een van de lucratiefste industrieën die er bestaan, hoe meer ik vind dat er medische normen moeten zijn, zodat porno niet ontaardt in een handeltje van seksuele ziektes.

Stoort het je niet dat Hollywood omtrent seks met twee maten en gewichten meet? Het is geen probleem om veel en extreem geweld te tonen, maar een blote tiet…

STONE: Het is ooit erger geweest dan nu. Wat ik vooral verontrustend vind, is het feit dat geweld in videogames tegenwoordig acceptabel is en aangemoedigd wordt. Dat loopt echt uit de hand. Het wordt aangemoedigd door multinationals die profijt zien in oorlog en geweld. Ik denk niet dat er een dubbele moraal is, maar slechts één: een financiële.

Een van je meest gedenkwaardige rollen als glamourgirl is die van luxehoertje Ginger in Scorsese’s misdaadepos Casino.

STONE: Ik hou ervan om echt bestaande mensen te spelen. Voor Casino had ik me gebaseerd op echte opnames, foto’s en FBI-dossiers van Geraldine McGee (de vrouw van gokmisdadiger Frank ‘Lefty’ Rosenthal, op wiens leven de film geïnspireerd is, nvdr.). Ik had persoonlijke brieven gelezen en haar vrienden, haar kinderen en haar ex-man ontmoet – ook al waren die aanvankelijk bang om naar buiten te komen. Er zat toen veel van Ginger in mij. Ik had het gevoel dat ze bij me was toen we Casino maakten.

Dat gevoel hadden wij ook. Beschouw je Scorsese als een goede vriend?

STONE: We zijn erg close, ja. Op een bepaald moment tijdens de draaiperiode – we hebben vijf maanden aan Casino gewerkt – moest ik onder het mes, een operatie aan mijn eierstokken. Ik moest een week doorbrengen in een hospitaal in Las Vegas. Eenmaal terug deden we nachtopnames. Ik bleef dus de hele nacht op en sliep de godganse dag. Op de set voerden Marty en ik heelder conversaties over scènes die ik moest spelen en ideeën die hij had, terwijl ik nog onder de pijnstillers zat. Het is erg zeldzaam dat vrouwen zo’n omvattende rol kunnen spelen, een rol die echt belangrijk is geweest voor de cinema. En daarvoor moet je je kwetsbaar durven op te stellen, je volledig overgeven aan de regisseur. En Scorsese is een pracht van een vent. Dankzij hem ben ik gegroeid als actrice, maar vooral ook als mens.

Vind je dat er een gebrek is aan goede rollen voor vrouwen in Hollywood?

STONE: Ik hou niet van zulke algemene vragen, omdat ze meestal een algemene onwaarheid bevatten. Dat is hetzelfde als vragen: denk je dat alle zwarten betere atleten zijn? Het is onlogisch, en bovendien een irrelevante manier om over dingen na te denken. We moeten meer specifiek leren te denken. Ik denk niet dat Hollywood íéts doet. Het gaat over ons. We zijn allemaal individuen, en de wereld barst van de individuele filmmakers en creatievelingen die om de haverklap op de proppen komen met iets nieuws, iets unieks, iets ongebruikelijks, iets geweldigs, iets dat we nooit eerder hebben gezien.

Wat zie je zelf als de hoogtepunten – en de slechte keuze – in je carrière?

STONE: Het is voor mensen altijd moeilijk te begrijpen waarom je net voor die rol of die film kiest. Er is een periode geweest dat ik de keuze had uit duizenden blockbusters. Maar let’s face it, dat zijn uiteindelijk toch maar films die vroeg of laat op televisie belanden en waar iedereen vluchtig doorheen zapt. Films die een bewustzijn creëren, een boodschap uitdragen hebben mij altijd meer aangesproken. En ik denk dat mensen nu pas mijn humanitaire, mijn politieke en mijn acteerwerk als deel van een groter geheel beginnen te zien, een puzzel waarvan de stukjes op hun plaats vallen.

Welk soort personages hoop je nog te kunnen spelen in de toekomst?

STONE: Intrigerende vraag. Na Lovelace speel ik in Fading Gigolo – geregisseerd door John Turturro – alwéér een personage dat dol is op seks (lacht). Turturro vertolkt zelf de hoofdrol van een prostitué. Ik ben zijn eerste klant, een vrouw die zich seksueel onderdrukt voelt. Binnenkort speel ik nog de echtgenote van een Republikeinse senator, vertolkt door Andy Garcia, die verslaafd is aan alcohol en wiens huwelijk een farce blijkt te zijn nadat haar dochter bij een auto-ongeluk is gestorven. Ik ga ook nog iets komisch doen, en speel Aphrodite in een verfilming van de satirische roman Gods Behaving Badly. Kortom, alle soorten personages die je je maar kunt voorstellen, zolang ze maar dwingend en meeslepend zijn.

Andersom dan: welk soort personages hoop je níét te kunnen spelen in de toekomst?

STONE: Ik zal nooit de moeder spelen die in bed probeert te kruipen met het vriendje van haar dochter. Omdat ik dat een potsierlijk cliché vind.

Een vrouwelijk cliché?

STONE: Gewoon een cliché in het algemeen. It’s just not my thing. Er zijn actrices genoeg die zulke rollen met plezier op zich nemen, dus dan verwijs ik regisseurs graag naar hen door.

Het jaar zit er zo stilaan op. Wat was jouw favoriete film van 2013.

STONE: Ik ga nog veel films bekijken in de aanloop naar de Oscars, dus ik kan nog niet echt een definitief oordeel vellen. Maar ik vond Cate Blanchett verbazingwekkend in Blue Jasmine. Normaal gezien zul je me nooit de voorkeur aan deze of gene persoon horen geven, omdat ik dat ongepast vind, maar Blanchett doet iets bijzonders in die rol. Ik denk dat het de vertolking van haar leven is. Gewoonweg adembenemend.

Nog even terug naar Scorsese: hoop je stiekem, na alle lofbetuigingen die je van hem hebt ontvangen, dat hij je nog eens zal casten in een van zijn komende films?

STONE:(sluit de ogen en kruist haar vingers) Laten we tien seconden stilte in acht nemen en hopen dat Marty me nog eens een geweldige rol schenkt. (10 seconden later)Thank you!

LOVELACE

Al eerder aangekondigd, maar vanaf 8/1 écht in de bioscoop.

DOOR ANDREAS ILEGEMS

Sharon Stone ‘IK ZAL NOOIT DE MOEDER SPELEN DIE IN BED PROBEERT TE KRUIPEN MET HET VRIENDJE VAN HAAR DOCHTER.’