Bekende landgenoten die hun idolen willen ontmoeten, moeten ‘Via Vanoudenhoven’. Zo trekt acteur Filip Peeters in deel één naar Michael Gorbatsjov. Robs eigen helden, The Stones en Bob Marley, zijn te lelijk of al dood. Op dus naar de idolen uit de film die ‘Robs leven’ heet: vader, moeder, de vriendin, en … ‘de Mark’ natuurlijk.

Door Jo De Poorter. Foto’s Lieve Blancquaert

‘Via Vanoudenhoven’ vanaf zondag 24 februari, 20.15u, TV1

‘Na de tweede reeks XII werken was het moeilijk om nog iets mooiers en spectaculairders te verzinnen’, zegt Vanoudenhoven. ‘Ik vond het beter om in schoonheid te eindigen. Toen ik een paar maanden van het scherm weg was, gingen de mensen op straat mij vragen waar ik mee bezig was: ‘Dat zal nogal iets zijn, uw nieuw programma. Het wordt weer enorm zeker?’

De druk was heel groot om met iets grandioos te komen. Maar Via Vanoudenhoven is eigenlijk simpel: een bekende Vlaming wil zijn – liefst internationaal- idool ontmoeten, en wij filmen dat gebeuren. Met een paar grappige verrassingen tussendoor.

Ik wou zelf heel graag iets in het buitenland doen, want hier in Vlaanderen kent iedereen mij ondertussen te goed: ‘Ha, de Rob Vanoudenhoven, het zal om te lachen zijn zeker?’ Op die manier is het heel moeilijk werken. Ik voel mij het beste in de rol van de underdog en als ik als held ingehaald word, werkt dat niet humoristisch. Ook gaan mensen vaak lollig meedoen, waardoor ik niet het effect bereik dat ik wil. In het buitenland kennen ze mij niet en daarom kan ik daar met mijn humor meer aanvangen. Ik ben er gewoon een lange slungel met een rond brilletje.’

Mijd jij ook het binnenland in je vrije tijd?

Rob Vanoudenhoven: Mijn vriendin en kinderen willen ook wel eens graag een dagje naar zee, maar dat is niet meer ontspannend. Dan loop ik daar op de dijk achter de kinderwagen aan en heb geen moment rust. Voor mij persoonlijk is dat minder erg, maar de mensen om me heen worden er gek van.

Ik ga ook niet meer op een strand. Ik durf niet meer in een zwembroek in het openbaar te verschijnen. Mensen gaan dan vreemd kijken, of raar giechelen, en dan denk ik al snel: er is iets, ik heb ergens puisten of bobbels of ben enorm verdikt of zo.

Ook zwembaden zijn verleden tijd. In een afgesloten ruimte met zoveel mensen samen, is onhoudbaar voor mij. Op een bepaald moment ontdekken ze je toch en dan weet ik van gêne met mezelf geen raad. Als het nu zou zijn zoals in Amerika, dat ik zoveel geld zou verdienen en mijn eigen zwembad zou kunnen aanleggen, dan…( lacht)

Als we met vakantie gaan of een dagje weg, dan wordt het dus altijd buitenland. Daar hebben we rust. Verder heb ik een stamkroegje waar ik al altijd kom en daar kijken ze niet meer om naar mij.

Het lijkt me niet zo eenvoudig om internationale sterren te bereiken en te overhalen. Welke prijzen betalen jullie?

Vanoudenhoven: Die sterren worden helemaal niet betaald. En dan is er nog de bijkomende moeilijkheid dat België ook niets voorstelt in internationaal verband. Daar kan je ze dus ook al niet mee lokken. Het enige wat ze krijgen, is een bijzonder moment waarin ze iemand ontmoeten die hen bewondert of met wie ze iets gemeenschappelijks hebben. Het zou trouwens onmogelijk zijn om die mensen te gaan betalen. Veel van die grote sterren rekenen al zo’n 50.000 euro voor een half uurtje.

De onvermijdelijke vraag: wat is jouw verlanglijstje?

Vanoudenhoven: Dat ligt moeilijk. Mijn helden zijn dood, of ik heb ze al ontmoet. Met Bob Marley had ik heel graag kennisgemaakt. The Stones heb ik al ontmoet op een meet-and-greet en dat viel eigenlijk tegen. Het zijn kleine tengere oude mannetjes met een heel dikke kop. Madonna zou ik misschien interessant vinden, maar dat is niet uitzonderlijk. Vaak krijg ik die lijstjes van de BV’s en denk ik: ja, die is ook wel boeiend. Ik vind eigenlijk iedereen wel interessant.

Welke bekende mensen gaan mee op reis?

Vanoudenhoven: Niet het obligate rijtje dat je overal ziet verschijnen. Wel enkele voor TV1 niet altijd voor de hand liggende namen. Het moeten vooral boeiende mensen zijn waar ik mee op reis kan. Met Filip Peeters zijn we toch tien dagen weg geweest. Naar Moskou nog wel: hij wou Gorbatsjov ontmoeten.

En die heeft nu veel vrije tijd. Heeft hij daar nog een kantoor?

Vanoudenhoven: Een groot. Hij is nu voorzitter van de Green Cross, een organisatie die zich bezighoudt met het ecologische herstel van door oorlog verwoeste gebieden.

Wie zitten er nog in het programma?

Vanoudenhoven: Dat willen we liever nog geheim houden. Het moet telkens een verrassing zijn voor de kijkers. Misschien gaan we per week wel de namen lossen, daar zijn we nog niet uit.

Er is ooit gezegd dat jij ‘De XII werken’ in Duitsland zou gaan presenteren.

Vanoudenhoven: Ze vonden geen presentator en hebben mij gevraagd, maar dat zag ik niet echt zitten. Ik heb er vier jaar gewoond, als kind weliswaar. Het is een cultuur en een humor waar ik niets mee heb.

Ze lachen daar met Rudi Carell.

Vanoudenhoven: Precies. Ik spreek ook niet goed genoeg Duits. Ik moest ergens in een kasteel een stoomcursus volgen, en daar had ik al helemaal geen zin in. De hele serie zou een jaar of zelfs twee jaar lopen en mijn vriendin had aangegeven dat ze helemaal niet van plan was om mee te gaan.

Je zou wel in Frankrijk kunnen gaan presenteren. Je bent voor een stuk in het Frans opgevoed. Je vader, die je maar heel kort hebt gekend, was Franstalig.

Vanoudenhoven: Ook die humor is niets voor mij, vrees ik. Als ik naar de Franse televisie kijk, zie ik – hoe zal ik het formuleren – vrij eenvoudige humor. Ik denk dat wij als Vlamingen dichter bij de Britse humor aanleunen.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik veertien was en toen was ik daar eigenlijk wel blij om, want de situatie was niet ideaal. Ik heb pas weer contact met mijn vader gezocht toen ik achttien was – ik wou weten wat er precies was misgegaan tussen mijn ouders. Ik liep toen nog competitie en bij het Belgische kampioenschap op de Heizel zag ik hem ineens zitten. In die hele mensenzee viel mijn oog op hem. Dat was heel surrealistisch. Niet veel later is hij overleden. Hij was een lieve, droog-grappige man, een Franstalige Brusselaar. Hij leek sprekend op mij. Of ik op hem, liever.

Was die gelijkenis uiterlijk of innerlijk?

Vanoudenhoven: Wij lijken op elkaar op een heel rare manier. Hij heeft op een bepaalde leeftijd een auto-ongeluk gehad. Ik ook, op dezelfde leeftijd. Hij heeft een operatie gehad aan zijn appendix. Ik ook: de enige operatie die ik ooit heb gehad. Ik ben nu 12 jaar bij mijn vriendin en hij is weggegaan bij mijn moeder toen ze 13 jaar samen waren. Vind je het gek dat ik me een beetje zorgen maak? Hij is ook maar 46 geworden. Zou dat betekenen dat ik nog een tiental jaar te gaan heb? Ik hoop van niet.

Ik weet dat mijn moeder vaak kloeg dat mijn vader te goed was. Het klinkt misschien vreemd, maar hij was zo goed voor andere mensen dat hij zijn gezin verwaarloosde. Hij nam bijvoorbeeld allemaal mensen aan in zijn bedrijf, vrienden die geen werk hadden, maar dan zat hij ermee. Of hij leende geld uit aan mensen, waardoor hij zelf in de problemen kwam en de mensen om zich heen uiteindelijk, ongewild, verwaarloosde.

Dan heeft jouw moeder de last van het gezin op zich genomen. Eén inkomen, drie kinderen.

Vanoudenhoven: Ik heb heel veel respect voor haar omdat zij er in die moeilijke periode altijd 100 procent voor mij, mijn jongere broer en mijn zus was. Toen mijn vader wegging, heeft ze helemaal in haar eentje voor haar kinderen gezorgd.

Ik ben ook op mijn vijftiende gaan werken om haar financieel te ontlasten. Ze had het zelf in haar eigen jeugd niet altijd makkelijk gehad. Haar vader is heel jong gestorven en dat was haar grootste vriend. Ze is zelf ook op heel vroege leeftijd moeten beginnen werken. Wat mij altijd verbijsterd heeft, is dat mijn moeder nooit ergens over geklaagd heeft. Ze werkte bij de post, had de late dienst in Brussel, en wij woonden in Leuven. ’s Morgens stond zij op, samen met ons, net voor wij naar school moesten. Ze maakte ontbijt. ’s Middags zorgde ze dat er een warme maaltijd op tafel stond en na de middag vertrok ze naar het werk om rond middernacht of op een nog later uur thuis te komen. Ik heb mij altijd een beetje een surrogaatvader gevoeld voor mijn broer en zus.

Heb je daardoor niet het gevoel dat je een deel van je jeugd gemist hebt?

Vanoudenhoven: Helemaal niet. Vaak lees ik artikels van mensen die een lastige jeugd hebben gehad en dan banken zijn gaan overvallen of gaan serieverkrachten. Het had ook zo met mij kunnen aflopen.

Maar jij maakt nu televisieprogramma’s.

Vanoudenhoven: Waarmee je wil zeggen dat dat even erg is. ( lacht) Het is wel zo dat ik eigenlijk nooit een echt vak heb geleerd. ( lacht)

Wat is het belangrijkste dat je van je moeder hebt geërfd?

Vanoudenhoven: ( denkt lang na, dan heel beslist) Onzekerheid. Over alles. Ik ben de meest onzekere mens op aarde. Ik kan piekeren tot ik erbij neerval. Maar dan niet over een vloer die ik moet gaan leggen, bijvoorbeeld. We zijn pas aan het verbouwen geweest en er moest over een houten vloer worden beslist. Ik ga niet op nog vijf plaatsen kijken om het beste te vinden. Daar vind ik het niet belangrijk genoeg voor. Maar op werkgebied kan ik eindeloos onzeker zijn. Ik ben nooit tevreden met wat ik gemaakt heb. Als mensen mij nu zeggen dat het programma heel goed is, dan denk ik meteen: die menen dat niet. En als ze dan wel kritiek hebben, weet ik daar ook weer iets op.

Heeft succes op de televisie die onzekerheid niet voor een groot stuk weggenomen?

Vanoudenhoven: In geen geval. Ik kan totaal kapot zijn van een slechte kritiek. Ik ben niet op mijn best in de studio. Dat is een kunstmatige situatie. Je moet tegen een camera praten, dingen in- en uitleiden. Ook in interviewsituaties voel ik mij vaak onwennig. Ik ken jou goed, dus vandaag valt het mee. Maar meestal voel ik me in dit soort situaties erg ongemakkelijk. We zitten nu ook aan de Campari, dat helpt ook natuurlijk. ( lacht)

Is dit nu wat je altijd gewild hebt?

Vanoudenhoven: Ik wou nooit zo graag in beeld komen. Chirurg worden, dat leek me iets. Er kan geen programma langskomen waar in gesneden wordt, of ik moet het gezien hebben. Chirurgenwerk op Nederland bijvoorbeeld, en op de Franse televisie zijn er ook van die heerlijkheden. Sommige eenvoudige operaties – neem een appendix – zou ik zelf kunnen uitvoeren, zo vaak heb ik die dingen al bestudeerd. Erg he?

Ik zal iets anders vertellen: mijn vriendin is bevallen met een keizersnede en ik heb van iedere seconde genoten. Ik heb alles van nabij kunnen volgen. Het licht weerkaatste zelfs op het raam, zodat ik het aan twee kanten kon zien. Ik kan nu echt wel zeggen dat ik mijn vriendin van binnen en van buiten ken. ( lacht)

De meeste mensen die bij Woestijnvis bij elkaar zitten, zaten vroeger verspreid over de VRT. Waarom werkt nu beter wat toen blijkbaar niet lukte?

Vanoudenhoven: Er zijn heel veel succesvolle programma’s gemaakt aan de Reyerslaan. Schalkse Ruiters is daar één van. Het Huis Van Wantrouwen is een ander. Maar ik denk dat bij Woestijnvis verwante geesten elkaar getroffen hebben. Plus dat het als klein bedrijf veel wendbaarder en flexibeler is dan de toch nog vaak logge VRT. Als ik morgenochtend in het buitenland iets wil draaien, kan dat bij Woestijnvis zonder probleem. Bij de VRT moeten eerst de formulieren-buitenland aangevraagd worden.

Ik ben ervan overtuigd dat Via Vanoudenhoven nergens anders gemaakt zou kunnen worden dan bij Woestijnvis. We hebben meer dan anderhalf jaar aan het programma gewerkt. Waar elders zou dat kunnen? Ook de wisselwerking bij Woestijnvis is uitzonderlijk. Op een aantal momenten zaten we zo in de problemen met het programma, dat ik zelfs heb overwogen om het op te geven. Het is zo moeilijk om te produceren, je bent zo afhankelijk van externe factoren. Maar het bedrijf heeft steeds gezegd: ‘Ga ermee door.’

Ook is het zo dat wij regelmatig bij elkaar over de vloer komen met kritiek of tips. Ik bij De laatste show of Man bijt hond, en omgekeerd. Het gebeurt wel vaker dat Tom Lenaerts bij ons op een vergadering binnenvalt en mee brainstormt.

Je hebt vorig jaar voor het eerst samen met Mark Uytterhoeven gepresenteerd. Leer je daar nog van?

Vanoudenhoven: Zonder twijfel. Ik heb heel veel van Mark geleerd. Hij heeft mij ook in zijn trukendoos laten kijken. En me bijvoorbeeld geleerd hoe je autocue moet lezen. Dat is allemaal niet voor de hand liggend. In de tijd dat ik nog programma’s opwarmde voor de VRT, zei iedereen: ‘Jij zou eens iets voor de camera moeten doen.’ Maar Mark is de enige die mij ervoor gehaald heeft.

Wat is het verschil tussen jouw televisiepersoonlijkheid en je echte ‘ik’?

Vanoudenhoven: ( Onmiddellijk) Er is geen verschil. Echt waar. En dat levert wel eens problemen op. Als ik publiekelijk aangevallen word, is het vaak door jonge mensen die zeggen: ‘Vanoudenhoven, doe eens normaal. Je bent hier niet op tv.’ Maar dit is mijn normale ik. Ik ben zoals ik op tv ben. Ik kan dus in het echte leven niet anders doen.

Ik ben zo ooit in een restaurant eens uitgescholden door een vrouw. Ik moest maar eens normaal gaan doen, vond ze. Zij zat aan een andere tafel en ik had niet eens iets tegen haar gezegd, en ineens viel ze uit. Zonder aanleiding. Ik zat gewoon met Arno een glas te drinken.

Je hebt ook van die klootzakken die naast je komen staan en zeggen: ‘Het is niet plezant zeker, altijd herkend worden.’ Maar ondertussen vallen ze wel in jouw leven binnen. Het beste voorbeeld is De Rijkswacht. Als die mij tegenhouden, zijn ze extra vriendelijk of keren ze heel mijn auto ondersteboven. Een tussenweg bestaat niet.