Laurent Cantet neemt het Franse onderwijs en de multiculturele samenleving onder de loepin dit superieure en Gouden Palm-winnende docudrama.
Entre les murs ****
Laurent Cantet
François Bégaudeau, Nassim Amrabt,Juliette Demaille21 jaar na Maurice Pialat, die in 1987 onder boegeroep met Sous le Soleil de Satan triomfeerde, wisten de Fransen met dank aan Laurent Cantet de Gouden Palm eindelijk nog eens thuis te houden. Et bien mérité! Met Entre les murs levert de sociaal geëngageerde regisseur – wiens ouders zelf in het onderwijs stonden – immers een aandoenlijk, urgent en subtiel geobserveerd docudrama af, met als onderwerp: het reilen en zeilen binnen de muren van een klaslokaal in hartje Parijs.
Verwacht geen typisch hollywoodiaanse highschoolfilm waarin een hopeloos idealistische leraar alle conflicten op het einde netjes oplost. Het is wel een semi-documentair groepsportret, waarin een genuanceerd en preekvrij beeld van het Franse onderwijssysteem wordt opgehangen en een probleemklas uit het 20e arrondissement als het broze laboratorium van multicultureel Frankrijk wordt neergezet.
Daarvoor baseerde Cantet – die eerder al de pakkende docudrama’s Ressources humaines en L’Emploi du temps draaide – zich op de autobiografische roman van François Bégaudeau, een jonge (ex-)leraar Frans die hier min of meer zichzelf mag spelen. Hetzelfde geldt voor het bonte, maar fictieve klasje échte 14-jarige scholieren dat Cantet voor zijn discreet registrerende camera zette.
Via lang uitgesponnen, maar slim geconstrueerde improvisatiesessies – waarvoor drie camera’s tegelijk werden gebezigd – weet Cantet alvast een verrassend vitale mengvorm van documentaire en fictie te creëren. De focus ligt daarin op de vaak moeizame relatie tussen leraar en leerlingen, maar ook de fricties en frivoliteiten, raciale spanningen en puberale onzekerheden van de kids passeren onverbloemd de revue.
Bégaudeau die uit zijn sloffen schiet wanneer hij weer tevergeefs zijn pedagogische principes probeert uit te leggen, een pestkop die hem elke les opnieuw provoceert met de vraag of hij misschien voor de venten is, het gekibbel in de leraarskamer met de schooldirectie, een banale ruzie die in een knokpartij uitmondt of de droogkomische replieken van de eigenwijze klasverantwoordelijke: zonder te moraliseren, maar zeker niet zonder humor laat Cantet het allemaal uitgebreid aan bod komen. Zo groeit dit superieure vérité-verslag meteen ook uit tot een humanistische reflectie op opvoeding, machtsverhoudingen en democratie met Bégaudeaus rumoerige lokaal als hermetisch van de buitenwereld afgesloten microkosmos. Klasse!
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier