De tussenstand

Charlotte Wellens © National

Actrice Charlotte Wellens speelt met theatergezelschap Been De bittere tranen van Petra von Kant, vrij naar Rainer Werner Fassbinder.

Charlotte Wellens: Matthias Van de Brul, die het gezelschap trekt, heeft dat stuk gekozen omdat het thema van de struggle met liefde ons na aan het hart ligt. We zijn met vier – twee vrouwen, twee mannen – en zo spelen we alle zes de vrouwelijke personages. Matthias is de al wat oudere, alleenstaande modeontwerpster Petra, en ik ben zowel haar jonge love interest Karin als haar dochter Gabriele. We hebben allemaal Fassbinders film gezien. Die is nogal traag en passief is, wij zoeken meer de emoties op. We smíjten ons, ja. (lacht)

© National

Met dubbele goesting, veronderstel ik, na het gejojo met lockdownregels?

Wellens: Aangezien ik ook nog in andere gezelschappen speel, heb ik het nu zo druk dat het lijkt alsof corona er niet geweest is. Dat geeft veel energie. Ook als toeschouwer ben ik niet te houden: ik wil van alles gaan bekijken. Onlangs heb ik een match van BIL bijgewoond, de Belgische Improvisatie Liga. Twee teams improviseren daarbij onder het toeziend oog van een scheidsrechter. Ze krijgen van hem/haar, of van het publiek, woorden of zinnen waarmee ze een scène moeten verzinnen, met als doel grappig zijn. Elke toeschouwer krijgt een pantoffel. Als je het niet goed genoeg vindt, mag je die gooien. (lacht) Ook al zijn die mensen getraind, ze beginnen wel van een lege bladzijde. Ik heb er met grote bewondering naar gekeken. Zo durven los te laten, ‘het komt wel goed en zoniet, dan aanvaarden we dat’: het was bijna een levensles. Daarnaast heb ik pas ook weer Drie kleuren wit gezien van Olympique Dramatique – al is de titel tegenwoordig Kunst. Het was ooit het afstudeerproject van Tom Dewispelaere, Stijn Van Opstal en Geert Van Rampelberg en om de twee, drie jaar hernemen ze het. Als fan van het tragikomische genre vind ik dat stuk elke keer weer een verademing. Het is een simpel concept gebaseerd op een tekst van Yasmina Reza, maar de acteurs duiken in die personages alsof het niks is.

© © kurt van der elst | kvde.be

Wat lees je tegenwoordig?

Wellens: Twee boeken. Dit zul je misschien raar vinden, maar eentje is het Prisma-woordenboek dat ik in de Action heb gekocht. (lacht) De indruk overviel me dat ik te weinig woorden ken om me goed uit te kunnen drukken. Ik ben er nu al drie weken in bezig, vanaf pagina één, met mijn fluostift erbij voor een nuttig synoniem of gewoon een mooi woord. Het laatste wat ik heb gemarkeerd? ‘Amorf’. Nu snak ik dus naar een context waarin ik dat kan gebruiken. (lacht) Daarnaast lees ik ook Afhankelijkheidsverklaring van Rebekka de Wit, een pleidooi tegen de dwanggedachte dat we ónafhankelijk horen te zijn. Want eigenlijk zijn we veel afhankelijker dan we beseffen. Je kunt dan wel trots zijn dat je in je eentje een Ikea-kast in elkaar hebt gezet, maar iemand heeft die handleiding wel ontworpen, hè.

© National

Een uitsmijtertje nog?

Wellens: Wel, ik haal soms meer poëzie en diepgang en kwetsbaarheid uit de teksten van Bazart dan uit poëzie zelf. Als ik luister naar Onderweg, hun plaat van vorig jaar, dan voel ik me begrepen.

© National
© National

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content