Fleet FoxesFleet Foxes

Het kwam uit Seattle, en had in de verste verte niks met rock – laat staan met grunge – te maken. Neen, op dit debuut van vijf jonge, baardige manskerels niets dan pastorale folkpracht, vierstemmige westcoast-harmonieën en vaak barokke songstructuren. Denk aan de Beach Boys. Denk aan Steeleye Span – géén grap. Maar denk bovenal aan uw nageslacht, dat deze parel op een dag in uw cd-kast zal ontdekken.

Bon Iver For Emma, Forever Ago

Hij wilde helemaal geen songs schrijven, laat staan een plaat maken, daarboven in het winterse isolement van vaders jachthut in de bergen van Wisconsin. Justin Vernon mijmerde, tokkelde en zong maar wat, en bande zo gaandeweg alle muizenissen uit z’n hoofd. Hij blij, en wij ook. Want kwam er tóch wel geen bovenaards mooie, bespiegelende, maar bovenal zalvende soulplaat van, zeker?

The Last Shadow Puppets The Age of the Understatement

Hun output met Arctic Monkeys en The Rascals was ook niet slecht, maar Alex Turner en Miles Kane hebben ons dit jaar toch vooral ondersteboven geflikkerd met The Last Shadow Puppets. Puike songs, orkestrale arrangementen, een gezonde dosis psychedelica en tonnen reverbà la Scott Walker: ze maakten van The Age of the Understatement veruit de beste sixties-plaat van het jaar.

TV On The Radio – Dear Science

Er bestaan godzijdank nog groepen waarvoor het begrip ‘status quo’ niet alleen een band is, maar ook een creatieve ingesteldheid om hard van weg te lopen. Deze vijf New Yorkers lieten hun vertrouwde, verzengende gitaren staan ten faveure van allerlei knopjes en schuivertjes. Daaruit puurden ze synthfunk, afrobeat en electropop met één oog op de toekomst, en het andere op de dansvloer.

Silver JewsLookout Mountain, Lookout Sea

Stephen Malkmus maakte zich dit jaar erg verdienstelijk met The Jicks, maar zijn maatje David Berman deed beter met Silver Jews. Een zanger die in zijn stem de timbres van Lee Hazlewood en Johnny Cash verenigt, melodieën uit zijn gitaar knijpt die Burt Bacharach groen doen uitslaan én een epische song over een afgedankte jukebox kan schrijven, verdient ons eeuwige respect.

Portishead Third

Over het bedenken van een titel hebben ze beduidend minder lang gedaan dan over het maken van de plaat zelf, maar godallemachtig: wat een comeback is Third van Portishead geworden! Na een radiostilte van elf jaar klinkt hun mélange extraordinaire van kille elektronica, kaduke orgeltjes en sferische strijkers ons nog altijd even opwindend in de oren als een zwoel gefluisterd ‘Ik ga even iets comfortabelers aantrekken’.

MGMT Oracular Spectacular

MGMT is het wandelende bewijs dat het antidrugbeleid in New York jammerlijk faalt, want zo zweverig psychedelisch en ronduit gesjeesd heeft een groep zelden geklonken. Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser zien eruit alsof hun ballen nog moeten indalen, maar ze beheersen zowel vette synthpopsongs als beatlesiaanse ballades en scoorden met de singles Time To Pretend, Electric Feel en Kids een zuivere hattrick.

Sigur RósMep Sup í Eyrum ViSpilum Endalaust

Wie enkel hoes en clip heeft gezien, brengt Sigur Rós wellicht in het hokje van het postnaturisme onder. Maar wie houden we voor de gek? U was dit jaar massaal aanwezig toen deze IJslanders zowel op Werchter als op Pukkelpop triomfeerden, en u weet dus bést waartoe ze met hun geiserachtige folk, minimalisme en postrock – van zacht suizend naar majestueus en terug – in staat zijn.

dEUSVantage Point

Novastar en Tim Vanhamel haalden onze eindlijst nét niet, maar er kan er natuurlijk maar één de Allergrootste zijn en dat was ook dit jaar weer dEUS. Met The Architect dropten ze niets minder dan een clusterbom op de FM-band en met ballads als Eternal Woman en Smokers Reflect toonde Tom Barman zich eens te meer ’s lands grootste songschrijver. Op Rock Werchter kreeg dEUS er zoveel applaus voor dat Barman er – letterlijk! – van achterover sloeg.

Nick Cave &The Bad SeedsDig, Lazarus, Dig!!!

Waardig ouder worden in de rock-‘n-roll: het kán! Kijk maar naar Nick Cave, die dit jaar vijftig is geworden, maar nog steeds in bloedvorm verkeert. Na het machtige dubbelalbum Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus hing hij met Grinderman op erg geloofwaardige wijze de punkrocker uit om vervolgens, haast achteloos, de instantklassieker Dig, Lazarus, Dig!!! op de mensheid los te laten. Faut le fuckin’ faire!

(K.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content