WAT?
Hij was welhaast zeker dood. Op zijn minst ziek en terminaal. Kanker, zeiden ze. Of seniel. Of allebei. Maar Zij Die Hem David Mogen Noemen wisten natuurlijk wel beter: Bowie was hoogstens onder de radar van het brede publiek gedoken, bereidde in het verborgene zelfs een comeback voor. En sinds hij anderhalve maand geleden haast achteloos The Next Day op de mensheid losliet, weten we dat Bowie very much alive and kicking is, een tikje bezadigder misschien, maar wars van alle geruchten nog lang geen tandeloze sukkel op zijn retour. En terwijl The Dame volop met zijn heden en toekomst bezig is, graait zijn platenfirma gretig in ’s mans verleden. Na Ziggy Stardust vorig jaar wordt Aladdin Sane nu heruitgebracht in een geremasterde 40th Anniversary Edition, maar in tegenstelling tot de 30th Anniversary Edition uit 2003 moeten we het deze keer wel stellen zonder extra’s whatsoever.
GEPREZEN OF VERGUISD?
Slechts één ding is nóg onbarmhartiger dan ad hoc oordelen over een plaat: oordelen over een ad-hocplaatoordeel van veertig jaar geleden. Maar die van Rolling Stone sloegen in hun recensie van Aladdin Sane toch minstens één bal mis. Drie songs op de plaat, waaronder The Jean Genie, noemden ze ronduit inferieur, ‘en ze missen de onwrikbare perfectie van Hunky Dory of Ziggy Stardust‘. U leest het goed. The Jean Genie! Inferieur! Let It Rock presteerde het zelfs om te schrijven: ‘Bowie has nothing to say and everything to say it with.’ Nee, behalve wat gemene opmerkingen over het pseudo-intellectuele geëxperimenteer met modern klassiek werd Aladdin Sane behoorlijk lovend onthaald.
EN VANDAAG?
Het kolderieke klavierwerk van Mick Garson – ergens tussen Stravinsky en Brecht & Weill – blijft tot vandaag op de lachspieren werken. Maar daartegenover staat het ronduit heroïsche gitaarwerk van Mick Ronson in klassiekers als Drive-In Saturday en The Jean Genie, het swingende doowopnummer The Prettiest Star en de futuristische reprise van Let’s Spend the Night Together, in Bowies handen geen van testosteron druipende machorock, maar een campy pleidooi voor bi-schierigheid.
CUI BONO?
Met Ziggy Stardust, Aladdin Sane en Diamons Dogs drukte Bowie een zware stempel op de glamrockscene van de jaren zeventig. Een stempel die ook diepe groeven sloeg in de sound van T. Rex en zelfs Queen, want niemand heeft zo goed naar het gitaarwerk van Mick Ronson geluisterd als Brian May.
DAVID BOWIE***
Aladdin Sane
glamrock
Jones/Tintoretto/EMI
VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
